tag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post6166039863114010008..comments2023-05-28T11:10:25.839+03:00Comments on Παραμύθια και άλλα τινά...: Επειδή δεν πιστεύουμε στη φύση που υπάρχει μέσα μαςΚλεοπάτρα και Μινγκhttp://www.blogger.com/profile/09536645190646745805noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-45510178035681789702009-08-06T22:36:44.005+03:002009-08-06T22:36:44.005+03:00Έχεις δίκιο. Και που να δεις τις αυγινές δροσοσταλ...Έχεις δίκιο. Και που να δεις τις αυγινές δροσοσταλίδες στα μπουμπούκια του ροδώνα. Μια σιωπή εκκωφαντική.Στενήμαχος Αδόκητοςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-74656389073251495372009-08-06T00:23:43.063+03:002009-08-06T00:23:43.063+03:00Ομολογουμένως είναι εντυπωσιακές οι ερμηνείες και ...Ομολογουμένως είναι εντυπωσιακές οι ερμηνείες και οι διαστάσεις που δίνονται στα σχόλια!<br /><br /> Η όψη που δείχνεις, <br />Χρονοστιβάδα, <br />δε μου είχε περάσει διόλου από το μυαλό με την έννοια που το θέτεις.<br /><br />Ο άνθρωπος που φεύγει και έρχεται, πετάει και πέφτει για να ξαναπετάξει και να ξαναπέσει ακολούθως (κατά worldcity)ή<br />Φθείρει και φθείρεται. Φαντάζει, όπως το θέτεις, να είμαστε εναρμονισμένοι με τη φύση και όσα αυτή διδάσκει. Τότε θα ήταν καλά.<br /><br /> Πλην όμως έχω την εντύπωση ότι ακόμα και αυτή τη φυσική διαδικασία "του αέναου πέρα-δώθε", την παρεξηγούμε, την ξεχνάμε, μας σκιάζει, δεν την καταλαβαίνουμε. Διότι, αν την αντιλαμβανόμασταν με τον εύλογο τρόπο που αναφέρεις, ούτε διαρκώς αγχωμένοι(μιλάω για άγχος, όχι την επιθυμητή εγρήγορση), ούτε διαρκώς χαμένοι θα νιώθαμε. Φυσικά πάντα από τη θεωρία που αναπτύσσουμε στα γραπτά μας μέχρι την καθημερινή πράξη υπάρχει μια απόσταση που αγωνιούμε να καλύπτουμε...<br /><br />Συνεπώς στην ουσία, μάλλον για το ίδιο πράγμα μιλάμε.<br /><br />Όσο για το γιατρό, που φεύγει για το Τόμσινο, νομίζω πως φεύγει ξέροντας πως εκεί δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Θα φτάσει κάποτε κάπου αλλού. Και θα φύγει για κάτι άλλο, ναι. Αλλά στο φράχτη με τη Γυναίκα δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει. Με τον ίδιο τρόπο που τα βοτσαλάκια θα πάνε και θα έρχονται αενάως, αλλά κινούμενα από διαφορετικά κύματα.Κλεοπάτρα και Μινγκhttps://www.blogger.com/profile/09536645190646745805noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-5880949205440781582009-08-04T23:27:13.888+03:002009-08-04T23:27:13.888+03:00Διαφωνώ :-) ... αυτό που μου δείχνει ξεκάθαρα η φύ...Διαφωνώ :-) ... αυτό που μου δείχνει ξεκάθαρα η φύση, όπως τουλάχιστον επισημαίνεται στο παράδειγμα του φλοίσβου, δεν είναι πως "πρέπει" να μείνω κοντά της, αλλά να έρχομαι και να φεύγω και πάλι να έρχομαι και να ξαναφεύγω και να χαρχαλεύω τα μυστικά της, όπως το κύμα τα βοτσαλάκια. Κι ο γιατρός, μη νομίζεις, ίσως και να φεύγει γιατί γνωρίζει πως θα ξανάρθει... μ' ένα sequel :-) <br />Εκεί νομίζω πως βρίσκεται η αρμονία κι όχι στη μόνιμη επιστροφή μας. Απόδειξη της "ολέθριας σχέσης" του ανθρώπου με τη φύση, είναι το φυσικό τοπίο που επέλεξε ν' αλλάξει, μένοντας και κάνοντάς το "βάση" του. Απ' την άλλη και τα απόλυτα φυσικά στοιχεία του νερού και του αέρα, δεν κάνουν κάτι διαφορετικό απ' ότι κάνει ο άνθρωπος... στο πέρασμά τους διαβρώνουν τα πάντα. Τα βοτσαλάκια, που τόσο μας γοητεύει το σχήμα τους, δεν είναι τίποτ' άλλο από υπολείμματα μιας αργής φυσικής καταστροφής... ο άνθρωπος, απλώς δρα με μεγαλύτερη ταχύτητα, λόγω έπαρσης... λόγω μιας παρεξηγημένης ανωτερότητας... λόγω νοημοσύνης, θα σας γελάσω :-) <br />Έτσι κι αλλιώς, κουβαλάμε μέσα μας και φύση και πολιτισμό. Και ύλη και ιδέα... Ο κόσμος μας δεν είναι ο φυσικός, αλλά ο ανθρώπινος. Κι εδώ που τα λέμε, πως αλλιώς μπορώ να εναρμονιστώ απόλυτα με τη φύση ? Το να φθείρομαι και να φθείρω σ' ένα αέναο πέρα δώθε, δεν είναι αρκετό ?Χρονοστιβάδαhttps://www.blogger.com/profile/00065987977040530483noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-90565107746737819532009-08-02T17:23:06.849+03:002009-08-02T17:23:06.849+03:00Ίσως κι αυτά να είναι πολλά. Υπάρχουν στιγμές που ...Ίσως κι αυτά να είναι πολλά. Υπάρχουν στιγμές που είναι ακόμα λιγότερα αυτά που απομένουν. <br /><br />Ναι, η σκηνή από τον Καθρέπτη είναι σκληρή, γιατί ο γιατρός, παρόλο που η φύση του δείχνει ξεκάθαρα ότι πρέπει να μείνει, εκείνος φεύγει για το Τόμσινο. Δεν αρκείται σε αυτό που του προσφέρεται. Αναζητά στο Τόμσινο το παραπάνω. Που και ο ίδιος ξέρει ότι δε θα το βρει. Παρόλα αυτά φεύγει. Ολόψυχα καλή συνέχεια στη μέρα σας.Κλεοπάτρα και Μινγκhttps://www.blogger.com/profile/09536645190646745805noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-26379761146650102232009-08-02T12:04:11.239+03:002009-08-02T12:04:11.239+03:00"πάει" το πρωϊνό της Κυριακής...
- κάθε ..."πάει" το πρωϊνό της Κυριακής...<br />- κάθε κείμενο και μια εξορία -<br />ο γιατρός φεύγει για το Τομσίνο, ο αέρας απ'την εξοχή εισβάλλει στο γραφείο μου και δεν απομένει τίποτα παρά το μόνιτορ με το κείμενο σας, κάποιες εικόνες του Kudelka, και ο "man staggering" του Giacommeti<br /><br />"tu as transormé l' antique en moderne"worldcitynoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-27315959551363654932009-07-31T10:01:37.671+03:002009-07-31T10:01:37.671+03:00όχι δεν φαινεται άμεσα, αλλά εννοείται ως υπόρρητη...όχι δεν φαινεται άμεσα, αλλά εννοείται ως υπόρρητη αντίθεσηTyler Durdenhttps://www.blogger.com/profile/14580330686951155941noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-20182680494767178702009-07-30T15:35:06.118+03:002009-07-30T15:35:06.118+03:00Ναι, αυτός είναι ένας από τους κεντρικούς άξονες π...Ναι, αυτός είναι ένας από τους κεντρικούς άξονες που ήθελα να περάσω.<br /><br />Ήθελα ωστόσο να καταδείξω-και μου φαίνεται ότι δεν πολυφαίνεται-πως η έλλειψη ουσιαστικής επαφής με τη φύση και η αντικατάστασή της με μια πλημμυρίδα θορύβων(προσωπικά έχω πέντε χρόνια να πιω πρωινό καφέ χωρίς την ηχητική συνοδεία μπουλντόζας στα διακόσια μέτρα), αλλά και άλλων θορύβων εσωτερικών μας αποπροσανατολίζει στην καθημερινότητα μας. Στα τυφλά τρέχουμε, αγχωνόμαστε, φορτωνόμαστε όσο πιο πολλές δραστηριότητες μπορούμε, υπερβάλλουμε συχνά στο φαϊ, στο ποτό, στο τσιγάρο, στη δουλειά...Το horor vacui μας κατατρύχει. Και περνάμε λίγες μέρες εις τας εξοχάς, και τότε καταλαβαίνουμε ότι αυτή η απουσία της φύσης γύρω μας είναι που μας απορυθμίζει τόσο πολύ.<br />Φάνηκε άραγε καθόλου αυτή η διάσταση στο κειμενάκι μου;Κλεοπάτρα και Μινγκhttps://www.blogger.com/profile/09536645190646745805noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3729178627544054546.post-7036595281695378352009-07-30T13:00:56.952+03:002009-07-30T13:00:56.952+03:00πολύ ωραίο! Η αντίσταση στους ρυθμούς της φύσης το...πολύ ωραίο! Η αντίσταση στους ρυθμούς της φύσης το αίτιο του άγχους του θανάτου.Tyler Durdenhttps://www.blogger.com/profile/14580330686951155941noreply@blogger.com