Το ιστολόγιο αυτό, αν ήδη δεν έγινε αντιληπτό, τερματίζει τη λειτουργία του. Πέρασα να αφήσω τα κλειδιά πάνω στην πόρτα. Μπορεί κατά καιρούς να το επισκεφθεί όποιος περαστικός θελήσει.
Άκαμπτες γραμμούλες που ονειρεύονται ότι είναι σαρκώδη χείλη που τρέμουν.
Seprevives που τους έλειψε το θάρρος, σίγουρα όχι ο λόγος, αλλά κουνάν δασκαλίστικα το δαχτυλάκι τους εκ τους ασφαλούς. Αβρόχοις ποσίν λοιπόν.
Ευαίσθητοι που ξέρουν να αφουγκράζονται με αξιοπρέπεια παλαβές και ανήκουστες ιστορίες για αρχαιολόγους και αγάλματα.
Σκατόμυγες του νου που στερούνται οι δυστυχείς κάθε χάρη και κομψότητα.
Απελπισμένοι Παρασκευάδες που φοβούνται για τον Ροβινσώνα τους-αυτούς πραγματικά τους πόνεσα-.
Άδολοι περιπατητές.
Και άλλοι μερικοί.
Κύκλοι πάντως που πίστευαν ότι είναι χοάνες ικανές να καταπιούν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό, δε θα περάσουν. Αυτοί δουλεύουν το βάθος τους αλλού πια με μεγαλύτερη δύναμη και σοφία, ίσως και με μια μικρή αναπόφευκτη θλίψη για όποιον είναι σταθερά προσανατολισμένος στη ζωή.
Πάντως, αν θέλω να είμαι έντιμη-και πάντα πιστεύω ότι ήμουν και θα είμαι-, όλοι με βοήθησαν. Αγνοώ αν τους το ανταπέδωσα -πράγμα που πραγματικά εύχομαι- και υποψιάζομαι ότι δε θα μάθω.
Έχω σκορπίσει παντού στο έρημο σπιτικό φαναράκια. Για να τα ανάψετε χρησιμοποιείστε έρωτα και θάρρος. Όχι σκότος σκέτο. Δε θα δείτε τίποτα.
Αν έστω ένα από τα συστατικά λείψει, δε θα αντιληφθείτε παρά μόνον σημειακές τελείες χωρίς διαστάσεις, μελό, υπερβολές, φαντασιώσεις, ξεπουλήματα, τελευταίες ευκαιρίες, υπερτιμημένα συναισθήματα, πλάνες και ό,τι τέλος πάντων έχει ο καθένας μέσα του. Αλλά όχι αυτό το ιστολόγιο.
Γεια χαρά και σας ευχαριστώ για το ταξίδι!
Y.Σ. Να προσθέσω μόνον ότι τη λυσίκομη κόρη και το νερένιο βέλος θα τα πάρω για πάντα μαζί μου. Παραείναι πολύτιμα για να τα αφήσω στην τύχη τους και στα ερωτηματικά τους.
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Εγώ, πάντως, δεν καταλαβαίνω γιατί το "τερματίζεις". Ούτε και το επιθυμώ!
αγαπητή Κλεοπάτρα & Μινγκ
οπωσδήποτε όχι
- όχι στο να "διαγράψεις" έτσι αυτή την ιστιοσελίδα που κάποιοι περίμεναν με λαχτάρα τα κείμενα σου ακόμα και τα σχόλια σου
οπωσδήποτε όχι
Αν αυτό είναι ένα τέλος από εκείνα που σημαίνουν μια καινούρια αρχή κάπου, τότε καλή αρχή...! Καλή συνέχεια!
Κι εχτές είχα τα γενέθλιά μου και προχτές σε έβαλα στα λινκς για να μη σε ψάχνω και παραπροχτές, μόλις, ακολούθησα το σχόλιο που άφησες και ήρθα εδώ. Τώρα μόλις, κι είναι δύσκολο να βρεις γραφές κοντινές σου, είναι ένα κρίμα, μα πιάσε ένα νήμα κι όλα πάλι απ' την αρχή. Καλώς σε βρήκα
Κρίμα... καλή εξω-ινδερνετική ζωή, λοιπόν, σε σένα και στα παραμύθια που, τελικά, μάλλον δεν πίστεψες...(?)...
καλή σου τύχη, λοιπόν, ίσως ξεκινήσεις κάτι διαφορετικό, η ανήσυχη ψυχή, μόνο για λίγο αναπάυεται...
κρίμα πάντως που χάνω ένα από τα πιο αξιόλογα (μέσα στην 5άδα των πιο αγαπημένων μου)ιστολόγια
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι μια ψυχή που έχει τόσα να πει δεν θα ξαναγράψει. Καλή τύχη στο καινούριο όταν έρθει.
θα ξαναγράψει
Ίσως ναι, κάπου αλλού, γιατί η γραφή σε χρησιμοποιεί, δεν την χρησιμοποιείς.
Και επιπλέον γιατί, όταν οι απουσίες γίνονται στιγμιαίες παρουσίες, το παραμύθι δεν τελειώνει ποτέ. Άρα διαρκεί "για πάντα".
Αν και χρωστάς να γράψεις το πως να λέμε παραμύθια στα παιδιά, φιλιά πολλά και να είσαι πάντα καλά
Δημοσίευση σχολίου