ΕΠΕΤΕΙΟΣ
...even the wearist river
winds somewhere safe to sea!
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α, Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στη θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν' ανασαίνει κατά κει που σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου.
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Άσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιο μέτωπο
Κλάψαν όλη τη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν' ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν' ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι πρύμνες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απ' την αγάπη.
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
- Όποιος είδε δυο μάτια ν' αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα -
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
Χώμα σκληρό κάτω από τ' ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό.
Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα απ' τα νησιά
Πιο χαμηλά απ' το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
- Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά -
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
Λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Που γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.
Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί 1941
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Ενα βουνο στη δεξια πλευρα του σκοταδιου ,ταξιδευω ειναι Ιουνιος μικρο σκοταδι,ενα βουνο που πανω του ψηνονται δευτερολεπτα ,καταπρασινα, νοστιμα,ολοφρεσκα ,εδω ηταν μια λιμνη που εφυγε, την εδιωξαν πρεπει να πω την αληθεια,
να σας βρισω κι ας μη με καταλαβετε,
να ειμαι μονος ν'ακουω το κλαμα της το γελιο της το ερωτικο, το εκδικητικο που καθε περυσι θα γινεται καλυτερο,
θα γινεται ρεκλαμα στις ταρατσες των πολυκατοικιων που θα χτιστουν αργοτερα γυρω στο 1985,
θα ειμαστε που λες στην βεραντα καθως πρεπει,
οδευοντας προς απολυτως εκρηκτικους κομήτες
Αυτοι θα εκτοξευονται καθε φορα που θα κοιταζομαστε με κεινον τον φυλακισμενο του καθρεφτη μας. Δραπετευω ,θα κολυμπησω τη λιμνη,σπαστε νερα.
Θα έπαιρνα όρκο ότι αναγνώρισα το ύφος, μα λαθεψα, δεν ήταν το ύφος,
ήταν η ουσία. Φανάρι που αναβοσβύνει σε σκοτεινό ωκεανό, ακατάληπτο, αγνοώ τους κώδικες του πομπού, όμως δεν έχει καμιά σημασία πια, γιατί το μὀνο που έχει σημασία είναι όχι να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα αυτό καθ'αυτό. Σημασία έχει να δεις ότι το φανάρι αναβοσβύνει, κι ας μην το καταλαβαίνεις, οι ακατάληπτοι κωδικοί πρόσβασης λίγο μετράνε, μετράει ότι υπάρχει πομπός, κι απέναντί του ένας δέκτης, σε άλλα μήκη κύματος, ωστόσο πομποί και δέκτες, ναι, δραπετεύω, θα κολυμπήσω τη θάλασσα, οι λίμνες είναι μικρές, δε μας χωράνε πια, και δεν είναι έπαρση αυτό, είναι οπτική γωνία.
Θυμήθηκε άραγε ο Οδυσσέας να αφήσει ένα κουπί στο μνήμα του Ελπήνορα, κι ακόμα πιο πίσω, τι σκεφτόταν την ώρα της μέθης που κατρακυλούσε από τη σκάλα; Πως και χωρίς το κουπί του Οδυσσέα θα κάνει το κορμί του βάρκα και τα χέρια του κουπιά και θα ταξιδέψει στη θάλασσά του;
Δεν ξέρω, το σκοτάδι κρατώ και τα νερά που σπάνε να βγει η Άβυσσος που όταν καθρεπτίζεται βλέπει το είδωλό της αντεστραμμένο:Φως.
Δημοσίευση σχολίου