Για την καθημερινότητα

Κλικ πρώτο. Καμιά δεκαριά άτομα στο μαγαζί με τα γαλακτοκομικά, ένα μισάωρο ήδη να περιμένω, τέλος χρόνου, πρέπει οπωσδήποτε να πληρώσω ένα πραγματάκι που ήδη κρατάω και να φύγω με την ψυχή στο στόμα. Παρακαλώ την μπροστινή μου κυρία, αν έχει πολλά πράγματα να ψωνίσει, να με αφήσει να πληρώσω και να φύγω. Εμφανώς αγχωμένη. Για να λάβω την απάντηση πως ο καθείς και η σειρά του και, και...θιγμένη και σε τόνο επιθετικό. Ζητάω συγγνώμη και περιμένω να παραγγείλει η κυρία. «Θέλω λίγη από αυτή τη φέτα, όχι, όχι, από την άλλη και μισό κιλό κασέρι και, και...» καμμιά δεκαριά το σύνολο πράγματα, τουτέστιν ένα εικοσάλεπτο ακόμα να περιμένω τη στιγμή που χρειαζόμουν κάπου είκοσι δευτερόλεπτα να πληρώσω και να φύγω. Η δε κυρία όσο έκανε την παραγγελία της με κοίταζε με ύφος θριαμβευτικό έως σαδιστικό σε βαθμό που υποψιάστηκα ότι επίτηδες παράγγελνε τόσα πολλά, για να βιώσει καλύτερα την περίτρανη νίκη της και να επιβάλλει έτσι την τάξη. Έκανα μεταβολή και έφυγα απογοητευμένη για τα πεδία που πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να δώσουν τις μάχες τους και για αυτή την εχθρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα ακόμα και σε ένα μπακάλικο.

Κλικ δεύτερο. Μαμά με την οποία ανταλλάσσω μόνον μία καλησπέρα στη σχολή χορού του τετράχρονου παιδιού μου, μου στέλνει μήνυμα με έτερη μαμά φίλη μου: «Πες στη φίλη σου να μαζεύει κότσο τα μαλλιά της κόρης της γιατί το μπαλέτο είναι ένα όραμα, μία ιδέα. Σε τελευταία ανάλυση αν δε το σέβεται, ας πάει το παιδί της κάπου αλλού, ας κάνει κάτι άλλο». Άνθρωπος που δε με γνωρίζει στο ελάχιστο, ούτε ξέρει τι σχέση μπορεί να έχω με το μπαλέτο, θεώρησε καθήκον του να με βάλει στο σωστό δρόμο με επιτιμιτικό τρόπο υποδεικνύοντας μου τι να κάνω. Φαντάζομαι ότι ξεπέφτω στο επίπεδο του κουτσομπολιού, αν συμπληρώσω ότι η εν λόγω κυρία περιαυτολογεί με κάθε ευκαιρία, κάνει επίδειξη μόδας και βαμμένου νυχιού με τον τρόπο ανθρώπου που δεν τον ενδιαφέρει ακριβώς η αισθητική, αλλά η αίσθηση ανωτερότητας που θα νιώσει έναντι των υπολοίπων γυναικών που δεν ασχολούνται τόσο με την εμφάνισή τους και επιπλέον φροντίζει να δηλώσει με τρόπο ώστε να την ακούνε όλοι, ότι το Πάσχα δεν σουβλίζουν βέβαια αρνί αλλά ψήνουν φιλετάκια. Και άλλα πολλά.

Κλικ τρίτο. Γραμματέας στην ίδια σχολή χορού με ρωτάει αν ο αναπτήρας που μου δείχνει είναι δικός μου. Κι όταν απαντάω, ναι, ευχαριστώ, με μομφή μου δηλώνει να προσέχω που μου πέφτουν οι αναπτήρες μου, γιατί τα δικά μου παιδιά θα καούν και ότι δεν είναι πράγματα αυτά. Σημειωτέον πως ο χώρος που αλλάζουν τα παιδάκια ρούχα είναι τόσο μικρός που κάθε φορά παλεύουμε να βολέψουμε στριμωγμένοι τις τσάντες σε βαθμό καταπίεσης μεγάλης. Τη τσάντα μου από την οποία έπεσε ο αναπτήρας την κρατούσα εναγωνίως πάνω από το κεφάλι μου γιατί δε χωρούσε κρεμασμένη στον ώμο μου.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά ακόμα κλικ από την επαφή με την καθημερινότητα. Όπως φαντάζομαι, όλοι μας έχουμε κάτι να προσθέσουμε από την προσωπική μας εμπειρία από την περιπλάνηση σε έναν κόσμο εχθρικό. Κατά το ήμισυ τουλάχιστον. Γιατί την ευγενική και φιλική συμπεριφορά των άλλων τη θεωρούμε δεδομένη και την προσπερνάμε, αν και σε ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις στεκόμαστε. Πώς να μην σταθείς στο χαμογελαστό σερβιτόρο που νιώθεις ότι η ευγένειά του είναι στάση ζωής και όχι επαγγελματική προσποίηση. Βεβαίως αυτά συμβαίνουν σπάνια, αλλά όσο νά’ναι γαντζώνεται κανείς από τέτοια περιστατικά, όπως ναυαγός από τη σανίδα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι νόημα έχουν τα πάσης φύσεως προσόντα, αν δεν υπάρχει ανθρώπινη, καταδεκτική, ευγενική, φιλική συμπεριφορά. Όπως θέλετε πέστε το. Αν ο άλλος φαντάζεται παντού δυνητικούς εχθρούς που θα τον προσπεράσουν στη σειρά και θα του φάνε τη θέση. Αν φαντασιώνεται ότι είναι ανώτερος και θέλει με κάθε τρόπο να το δείξει. Με την αλαζονική υπόδειξη περί κότσου της μπαλαρίνας, με το χώνεται μπροστά σου στο φανάρι την ώρα που εσύ και δεκάδες άλλοι περιμένετε υπομονετικά τη σειρά σας, με το να συστήνεται στην άτυχη υπάλληλο ταξιδιωτικού γραφείου ως σύζυγος του ιατρού τάδε-παύση, ώστε η υπάλληλος να προλάβει να βιώσει σε όλο της το μέγεθος την ανωτερότητα της κυρίας με την οποία συνομιλεί-, και πολλά άλλα ων ουκ έστι αριθμός.

Γι’αυτό λοιπόν και εγώ πέρασα στον αντίποδα. Παραχωρώ τη σειρά μου στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και όταν δεν πρόκειται για κάποιον με λιγότερα ψώνια από μένα ή κάποια ταλαίπωρη μαμά που προσπαθεί να συμμαζέψει τα πιτσιρίκια της. Την παραχωρώ στον επόμενο που βλέπω αγχωμένο και ας αργήσω, μόνο και μόνο για επέλθει κάποια ισορροπία στην πλάστιγγα που γέρνει επικινδύνως προς την πλευρά των εχθρικών. Προσπαθώ να κρύψω τον οίκτο που νιώθω για την αντάρα και την αλαζονεία στην ψυχή της νεόπλουτης κυρίας που λίγο έλειψε να μου συστήσει να ξεκουμπιστώ από τη σχολή μπαλέτου, ως ασεβής που δεν μαζεύει κότσο τα μαλλιά του παιδιού της. Και της χαμογελάω φιλικά. Χαμογελώ πραγματικά με τα μάτια και όχι με μια ξερή σύσπαση του προσώπου τον υπάλληλο των διοδίων που με κοιτάζει πρωινιάτικο σαν να είμαι ο μεγαλύτερος εχθρός του ή με βαθειά περιφρόνηση. Παλεύω να βγάλω στην καθημερινότητα τον καλύτερό μου εαυτό, έστω κι αν δεν τα καταφέρνω πάντα καλά. Έστω κι αν κάποτε με παρασύρει στη λαίλαπά της η αγένεια, η κακοκεφιά, η εχθρότητα, η περιφρόνηση, η τάση επιβολής, η επίδειξη δύναμης. Είναι το μοναδικό όπλο που μας κάνει να νιώσουμε άνθρωποι. Το μοναδικό πράγμα που πραγματικά μας καταξιώνει. Η καταδεκτικότητα και η ανεπιτήδευτη ευγένεια. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα και καταϊδρωμένα.