Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Γιατί η άλλη όψη του «άλλου» είναι «του δικού»

Ο Αλβανός που ήρθε να νοικιάσει το διαμερισματάκι είχε όρεξη για κουβέντα. Ήταν που καθώς είπε αργότερα, χώρισε με την κοπέλα του. Έσκυβε το κεφάλι κάτω να μη φανεί η στενοχώρια του. Σηκώνει με κόπο το βλέμμα και συμπληρώνει, και μη νομίζεις, ήμουνα ερωτευμένος πολύ. Έχω σπίτι, αλλά να, είναι μεγάλο, και τι να το κάνω τώρα εγώ μονάχος, λέει και ξανακατεβάζει τα μάτια. Εμένα που με βλέπεις, πήρε ξάφνου απόφαση να ορθώσει το ανάστημά του, έχω περάσει πολλά. Πέντε φορές έχω κατέβει στην Ελλάδα με τα πόδια. Δεκαπέντε μέρες κάθε φορά περπάταγα. Και δύσκολα, όχι αστεία. Μια φορά περάσαμε ένα ποτάμι και παραλίγο να πνιγούμε όλοι μας. Θαύμα πώς σωθήκαμε. Μια άλλη φορά γύρισα για λίγο στο χωριό, πάνω στο βουνό. Βγήκανε και με αγκαλιάζανε όλοι οι συγχωριανοί και με φιλούσανε και κλαίγανε για ώρα. Και είπα για καλό ήρθα τώρα εγώ, μπα, μάλλον για κακό έτσι που στενοχωριούνται. Δουλεύω όλη μέρα οδηγός. Από τις τεσσεράμισι το πρωί ως αργά το βράδυ. Οργώνω όλη την Αθήνα. Έχω δει και έχω περάσει τα πάντα. Μα η Αθήνα, αδελφάκι μου, είναι πολύ σκληρή πόλη, άμα μείνεις χωρίς δουλειά. Πιο πολύ από το Πακιστάν ή την Αλβανία. Αυτή η εξώπορτα, λέει και σταματάει πάνω της το μάτι του, μ’ανησυχεί. Κάποτε μου την πέσανε να με πιάσουνε για όμηρο να τους δώσω τα λεφτά μου. Φράγκο δεν είχα, αλλά να, ήμουνα πάντα περιποιημένος και καλοντυμένος και με περνούσανε για πλούσιο. Εγώ είμαι από το βορά. Άλλο πράγμα. Οι νότιοι είναι λιγάκι τζαναμπέτηδες. Εμείς δεν πειράζουμε άνθρωπο. Είμαστε ντόμπροι και δεν πάμε να τη φέρουμε κανενός. Κάποτε είχαμε τα καλύτερα μέρη στη θάλασσα. Αλλά μας διώξανε οι Τούρκοι και ανεβήκαμε στα βουνά. Και μετά δώσανε τα μέρη μας που ήτανε τα καλύτερα στους μουσουλμάνους. Εμείς είμαστε καθολικοί. Και απομείναμε στα βουνά. Κάνε μου τη χάρη, κράτα το δυο-τρεις μέρες το διαμέρισμα. Μικρό είναι, αλλά έτσι μονάχος τι να το κάνω το παραπάνω. Ένα κρεβάτι και μπορεί μια τηλεόραση θα βάλω μονάχα. Έπειτα είναι και αυτή η ταράτσα. Βγαίνεις και βλέπεις λίγο ουρανό, παίρνεις λίγο αέρα. Δυο μερούλες μονάχα. Είναι που έδωσα τα χρήματα σε ένα φίλο. Μπήκε λέει, ο αδελφός του φυλακή στην Ιταλία και τρέχει να τον βγάλει. Δυο μερούλες μονάχα, ίσαμε να μου επιστρέψει τα χρήματα.

Άκουγε ο ιδιοκτήτης στωικά. Στην αρχή δεν έμπαιναν στα αυτιά του οι φλυαρίες. Έτρεχε το μυαλό του σε χίλια δυο και προπάντων αναρωτιόταν πώς να ξεμπλέξει γρήγορα να προλάβει ξύπνια τα παιδιά του να τα καληνυχτήσει. Σιγά-σιγά όμως μπήκαν στο πετσί του τα λόγια του άλλου. Άρχισε να τον βλέπει να περπατάει σε βουνά και λαγκάδια μέρες ατέλειωτες. Να αδράχνεται από μια ρίζα, για να μην τον πάρει το ρέμα του ποταμού. Άκουγε τα κλάματα των συγχωριανών του άλλου και έβλεπε στα δάκρυα και την υπερβολή τους τον καϋμό τους για τα ξενιτεμένα τους παιδιά. Αφουγκραζόταν τη συμπόνια του άλλου για τους χωριανούς του, όταν σκεφτόταν πως δεν έπρεπε να γυρίσει στο χωριό γιατί τους ξύνει πληγές. Είδε τους προγόνους του άλλου πρόσφυγες στα βουνά, αυτοί οι θαλασσινοί, οι διωγμένοι από τους Τούρκους. Ένιωσε το δισταγμό του άλλου, όταν ήταν να δανείσει το φίλο του, γιατί το ήξερε πως χωρίς αυτά τα λεφτουδάκια τον έχανε τον ουρανό και τον αέρα της ταράτσας. Ένιωσε τη θυσία του άλλου. Ένιωσε και το νταλκά του για την κοπέλα που τον παράτησε, ακούμπησε και τη μοναξιά του. Τον φαντάστηκε βολεμένο σε ένα ράντζο με μία τηλεορασούλα απέναντι του, αλλά να τη βλέπει, και να τρέχουν μπροστά στα μάτια του τα βουνά της πατρίδας του και οι θάλασσες των προγόνων του. Άργησε να γυρίσει σπίτι του. Τα παιδιά του δεν τα πρόλαβε ξύπνια. Τους έφερνε όμως δώρο σπουδαίο. Τη γνώση πως ο «άλλος», μπορεί να κατοικήσει και μέσα μας. Γιατί η άλλη όψη του «άλλου» είναι «του δικού».

10 σχόλια:

webwalker είπε...

Η "άλλη όψη του άλλου" γίνεται και δική μας και μπαίνει στα αγαπημένα μας.
http://webwalkerblog.wordpress.com/μας-άρεσαν/

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρήκα συνοδοιπόρους σε αυτόν τον τρόπο σκέψης. Παρεπιπτόντως τα πρόσωπα είναι υπαρκτά. Ο δε "ιδιοκτήτης" παραπονιέται ότι καπηλεύτηκα την εμπειρία και τα συναισθήματά του για να αναρτήσω ποστ. Του απαντώ ότι αξίζει τον κόπο, αφού καθώς αποδεικνύεις Webwalker με το σχόλιό σου, κι άλλοι θα μπορούσαν να είναι στη θέση του και να νιώσουν ανάλογα. Έκανα καλά;

Χρονοστιβάδα είπε...

Βεβαίως κι έκανες !!! Άριστα, όχι απλώς καλά !!! Μακάρι αυτές οι ιστορίες (...που όλοι μας, λίγο πολύ έχουμε ζήσει) να γίνονταν "η Ιστορία" κι όχι τα αποστειρωμένα από συναίσθημα, περιστατικά των ειδήσεων. Αλλά που να βρεθούν τόσο άξιες πένες (!!!), να τις καταγράψουν ? :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Χρονοστιβάδα, κοκκίνησα από τα καλά σου λόγια και ψήλωσα τουλάχιστον δέκα πόντους. Δε θα φοράω τακούνια πια! Μια γεμάτη καλημέρα...

O Σχολιαστής είπε...

Υπάρχει ένα βιβλίο, "Το μικρό ημερολόγιο συνόρων" του Γκάζι Καπλάνι, το οποίο πραγματεύεται τις ταλαιπωρίες, τα όνειρα, την άγνοια αλλά και τα πρότερα βιώματα των πρώτων Αλβανών μεταναστών, όταν ήρθαν στην Ελλάδα.

Επίσης υπάρχει η ιστορία που μου λέει η γυναίκα μου η οποία περιληπτικά ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δόξα και τιμή σαν ομογενής το 1990. Ήταν καλοκαίρι, και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει να δει την Ακρόπολη, λες και θα την παίρνανε από κει, λες και θα της την κλέβανε...

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Kαλή η πληροφορία για το βιβλίο και ακόμα καλύτερη η κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας!

Ανώνυμος είπε...

Φίλη μου Κλεοπάτρα πολύ όμορφο το κείμενό σου. Πόσοι έχουμε προσπαθήσει να μπούμε στη θέση του άλλου; Να κοιτάξουμε μέσα από τα δικά του μάτια τον κόσμο. Πως θα καταλάβεις κάποιον, αν δεν έρθεις έστω και με τη σκέψη στη θέση του; Θέλουμε σήμερα να καταλάβουμε τον άλλον με τα δικά μας δεδομένα....Μα τα δικά μας δεδομένα μπορεί να αποτελούν εμπόδιο στο να κατανοήσουμε τη θέση του άλλου. Είμαστε λαός που από την αρχαιότητα ήτανε φιλόξενος, που έχει εμπειρίες άσχημες, τις οποίες εμπειρίες τις διηγούνται όσοι γνώρισαν την προσφυγιά και ήρθανε στην Ελλάδα. Καλό Σαββατοκύριακο φίλη μου να έχεις!
Με αγάπη πάντα
Max

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@Maxplace, aπό το ύφος της γραφής σου, υποθέτω πως θα έχεις πολύ μειλήχιο και ήρεμο τρόπο να μιλάς. Καλό σου Σαββατοκύριακο και σένα!

Ανώνυμος είπε...

τρυφερό και ανθρώπινο το κείμενο σας,
χωρίς να είναι "εύκολο" στα συμπεράσματα του

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@wordcity,λατρεύω τον πληθυντικό σας. Σε μερικούς ανθρώπους ή καλύτερα περσόνες, αφού πρόκειται για διαδικτυακή ανάπτυξη της προσωπικότητας, ταιριάζει θαυμάσια.