Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Μικρά παραμυθάκια για παιδιά ενός έως τεσσάρων χρονών

Τα παραμυθάκια αυτά -όσα μπορώ να θυμηθώ- προέκυψαν από την επιτακτική ανάγκη να βρεθεί άμεσα μια νέα ιστορία για ώρες δύσκολες. Και ποιος γονιός δεν έχει αντιμετωπίσει το πρόβλημα, έντρομος να στίβει το μυαλό του, για να αφηγηθεί κάτι και η φαντασία του να τον προδίδει; Οι ιστοριούλες που θα παραθέσω προέκυψαν από παρατήρηση των ιδιαιτεροτήτων της στιγμής. Από το γεγονός ότι ήταν νύχτα και άρα έχει αστέρια (Το σβησμένο αστεράκι), έως ότι ήταν η ώρα για το γάλα (Ο γαλατάς). Άλλοτε αφορμή στάθηκε το μεσημεριανό φαγητό και τα όσπρια που κατά κανόνα αντιπαθούν τα παιδιά (Ο πόλεμος των οσπρίων). Κάποτε πηγή έμπνευσης στάθηκε και η ανάγκη εξεύρεσης κάποιου αθώου τεχνάσματος για να πάψουν τα παιδιά να ζουζουνίζουν κι επιτέλους να κοιμηθούν. Φαίνεται πως αν ο γονιός αξιοποιήσει τα απλά καθημερινά που λαμβάνουν χώρα γύρω του, μπορεί τελικά να φτιάξει μια ιστορία για να κατευνάσει τα αχόρταγα για παραμύθια παιδιά του, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πετυχημένη. Μέχρι την επόμενη φορά που τα αγγελούδια του θα απαιτούν καινούριο παραμύθι...

Το σβησμένο αστεράκι
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα αστεράκι που δεν είχε καθόλου φως. Ήταν σβηστό. Δυστυχία του! Τι σόι αστέρι είναι άμα δε λάμπει; Όλα τα άλλα αστέρια ήταν ολόλαμπρα, άλλα κόκκινα, άλλα μπλε, άλλα μωβ, άλλα...(εδώ μπορεί κανείς να ενθαρρύνει τα παιδιά να πουν τι χρώματα φαντάζονται πως έχουν τα άστρα), το αστεράκι μας όμως δεν είχε ούτε μια σταλιά φως. Καθόταν λυπημένο πολύ και επιπλέον ντρεπόταν. Τότε τα άλλα αστέρια το προσέξαν. «Τι έχεις αστεράκι μου και μαραζώνεις; Τι σε κάνει να κλαις;» «Στέρεψα από φως!» βούρκωσε το αστεράκι και χαμήλωσε τα μάτια. «Γι’αυτό σκας; Να, πάρε από μας που μας περισσεύει!». Και τράβηξε μια ακτίνα κόκκινη το κόκκινο αστέρι και την καρφίτσωσε στο σβησμένο αστεράκι. Και μια γαλάζια το γαλάζιο αστέρι, δύο το πράσινο που ήταν πολύ μεγάλο, άλλες δύο ακτίνες το ροζ, παρόλο που ήτανε μικρό. Κοιτάζεται το αστεράκι μας και τι να δει! Έλαμπε ολόκληρο και όχι με ένα χρώμα, αλλά με πολλά. Γέμιζε με πολύχρωμο φως τον ουρανό και ήταν τόσο μα τόσο φωτεινό και όμορφο! Δεν ήταν όμως μόνο γι’αυτό που έλαμπε τόσο, όσο κανένα άλλο αστέρι. Δεν ήταν μονάχα οι ακτίνες αλλά και η αγάπη των άλλων αστεριών που το έκανε έτσι ολόλαμπρο.

Η μάγισσα Μπο Μποφλό
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μάγισσα που έκανε συλλογή από γραμματάκια. Είχε δε ιδιαίτερη αδυναμία στα ρο. Κι επειδή δεν ήταν τόσο καλή στα μαγικά για να φτιάξει μόνη της γραμματάκια, τα έκλεβε από τα παιδάκια. Πώς; Απλούστατα παραφύλαγε έξω από τις πόρτες των παιδικών δωματίων να ακούσει αν τα παιδιά κοιμούνται ή κάνουν θόρυβο. Αν άκουγε τα παιδάκια να μιλάνε, όρμαγε στο δωμάτιό τους και έσκουζε μπο-μπο-...φι, ας πούμε. Έτσι παγίδευε όλα τα φι που ξεστόμιζαν τα παιδάκια που μιλάγανε και δεν είχαν κλείσει ακόμα τα ματάκια τους... Άλλες φορές η τρομερή μάγισσα Μπο Μποφλό έψαχνε ρο, για να βάλει στο άλμπουμ των γραμμάτων της. Κι όχι όποιο κι όποιο ρο, αλλά ένα παιδικό ζουμερό από τα σπάνια. Φώναζε μπο-μπο-ρο, κι αυτό ήταν, χάναν τα παιδάκια που μιλούσαν και δεν είχαν ακόμα κοιμηθεί τα ρο τους. Άντε τώρα να ζητήσουν νερό. Λέγανε νεό και κανείς δεν καταλάβαινε ότι διψάνε. Θέλανε να μιμηθούν τα αυτοκινητάκια κάνοντας βρρρρρρ, αλλά ακουγόταν σκέτο ββββββ. Τι σόι αυτοκινητάκι είσαι χωρίς βρρρρρρ; Έτσι η μάγισσα Μπο Μποφλό, η κλέφτρα των γραμμάτων είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών όχι μόνο την ώρα του βραδινού ύπνου αλλά και του μεσημεριανού. Εσείς είδατε την Μπο Μποφλό να τριγυρνάει πουθενά εδώ γύρω ή κοιμάστε νωρίς το βράδυ και δεν κινδυνεύετε να σας κλέψει κανένα γράμμα; (Δεν ξέρω αν το παραμυθάκι αυτό είναι αντιπαιδαγωγικό, αλλά πιάνει χωρίς να μιλάει για μπαμπούλες και κακούς λύκους. Μόνο για μια αθώα μάγισσα φανατική συλλέκρια σπάνιων γραμμάτων...)

Ο γαλατάς
Μια φορά κι έναν καιρό, την εποχή που ήταν παιδιά οι παππούδες σας και οι γιαγιάδες σας, οι γονείς δεν αγόραζαν το γάλα από το super market, αλλά το έφερνε κάθε πρωί στο σπίτι ο γαλατάς. Φόρτωνε το γάιδαρό του με δυο μεγάλα δοχεία γάλα και τριγύρναγε στις γειτονιές φωνάζοντας όσο πιο δυνατά μπορούσε «οοο γαλατααάς» (εδώ μπορείτε να προτρέψετε τα παιδιά να φωνάξουν κι αυτά τη λέξη). Οι νοικοκυρές κι οι νοικοκύρηδες βγαίνανε τότε στην εξώπορτα του σπιτιού τους με ένα άδειο μπουκάλι που ο γαλατάς το γέμιζε φρέσκο γαλατάκι αγελάδας. Μια μέρα όμως δεν έδεσε καλά τα δοχεία στη ράχη του γαϊδάρου- της γαϊδάρας για την ακρίβεια- και χύθηκε όλο το γάλα στο δρόμο. Τώρα τι γάλα θα πιουν τα παιδιά; Ο γαλατάς στενοχωρήθηκε πολύ και δεν ήξερε τι να κάνει. Ήδη άκουγε μερικά μωρά να κλαίνε επειδή πεινούσαν. Τότε κατέβασε μια ιδέα. Σκέφτηκε, και γιατί δεν αρμέγω τη γαϊδάρα; Το είπε και το έκανε. Γέμισε τα αδειανά δοχεία του με γάλα γαϊδάρας. Εκείνη τη μέρα όλα τα παιδάκια ήπιαν γάλα γαϊδάρας. Γι’αυτό για πολύ καιρό τους ξέφευγε κανένα γκάρισμα ανάμεσα στις λέξεις και οι γονείς απορούσανε, μα ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί (εννοείτε ότι προτρέπουμε τα παιδιά σε αυτό το σημείο να μιμηθούν το γάιδαρο).

Ο πόλεμος των οσπρίων
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια κατσαρόλα με φακές που σιγοβράζανε. Πιάσαν λοιπόν κουβέντα και λέγανε πως από όλα τα όσπρια αυτές σίγουρα είναι οι καλύτερες και πιο θρεπτικές. Κι όσο τα λέγανε αυτά φουσκώνανε από περηφάνεια και μαλακώνανε στην κατσαρόλα. Λιγάκι παρακεί βρισκόταν ένα βάζο με φασόλια που ακούγαν τη συζήτηση και φρίξανε. Πώς τολμάτε εσείς οι σκουρόχρωμες φακές να λέτε ότι είστε καλύτερες από εμάς τα φασόλια; Κοιτάξτε το χρώμα μας άσπρο-άσπρο και όμορφο που είναι! Εσείς μπορεί να έχετε περισσότερο σίδηρο και να περνιέστε για πιο θρεπτικές, αλλά εμείς έχουμε ποικιλία μεγάλη. Και με ένα σφύριγμα καλέσανε τους συγγενείς τους, τα μαυρομάτικα και τους γίγαντες. Περνούσαν από κει κοντά τα ρεβύθια και κιτρίνισαν ακόμα πιο πολύ από το θυμό τους. Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο. Κίτρινο είναι το χρώμα το σωστό. Τι λες και εσύ φάβα, φωνάξαν λιγάκι δυνατά, για να ακούσει η φάβα που ήταν πολυκαιρισμένη σε ένα ξεχασμένο βάζο και βαριάκουγε. Κι άρχισαν τα όσπρια να τσακώνονται για το ποιο είναι το καλύτερο. Φωνές και κακό μεγάλο. Καβγάς με τα όλα του. Πάνω στον καβγά μαύρισε και το μάτι των μαυρομάτικων. Τότε ήρθε τρέχοντας η μαμά, τα μάζεψε, γιατί είχαν βγει από τα βάζα τους και τα οδήγησε στους δικαστές, τα παιδιά, να λύσουν τη διαφορά τους και να ανακαλύψουν το καλύτερο. Οι δικαστές όμως είπαν ότι αν δεν δοκιμάσουν όλα τα όσπρια, δεν μπορούν να βγάλουν απόφαση. Από τότε ορίστηκε κάθε εβδομάδα να τρώνε τα παιδάκια κι από ένα διαφορετικό όσπριο, για να μάθουν ποιο είναι το καλύτερο και να πάψουν έτσι να τσακώνονται τα δύστυχα όσπρια μεταξύ τους. Εσείς τι όσπριο φάγατε αυτή την εβδομάδα;

18 σχόλια:

O Σχολιαστής είπε...

Είσαι θησαυρός!!!

Ανώνυμος είπε...

Ωραίες ιδέες μας δίνεις Κλεοπάτρα και Μινγκ για τις δύσκολες ώρες. Ακόμα και μεγαλύτερα παιδιά το έχουν ανάγκη το παραμυθάκι.
Κάποια στιγμή που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα είπα το πιο σύντομο παραμύθι:

"Μια φορά κι έναν καιρό, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα".

Μάταια προσπαθούσα να πείσω ότι είναι ένα κλασικό παραμύθι με ευτυχισμένο τέλος...

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@Σχολιαστή, είσαι ο πρώτος μου αναγνώστης σε μια φάση που ένιωθα ότι μιλάω στο κενό. Πολύ λοιπόν εκτίμησα το γεγονός ότι κάποιος διάβαζε τα κειμενάκια μου (και μάλιστα συνεχίζει να τα διαβάζει). Τα παραμυθάκια αυτά θέλω να τα χαρίσω στα μπεμπέκια σου και ιδίως στο (αν έχω καταλάβει καλά) αγέννητο. Μπορείς να του το ψυθιρίζεις από τώρα. Μέσα στην κοιλιά ακούν καλύτερα.

@webwalker, το παραμύθι σου εκτός από το πιο σύντομο παραμύθι του κόσμου είναι και το πιο αστείο, αλλά μόνο για τους μεγάλους. Τα παιδιά σου φαντάζομαι δε θα γέλασαν πάρα πολύ! Εγώ πάντως γέλασα. Να υποθέσω ότι μετά το παραμύθι άρχισες να τους μιλάς για μαθηματικά θεωρήματα, όπως μιλάω εγώ στα δικά μου μπουμπούκια για αρχαιολογία και μου φωνάζουν "όχι άλλο ναούς";

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Σχόλιο για μένα: Έλεος, το "ψυθιρίζω" γράφεται σωστά "ψιθυρίζω"!

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

k&Μ ΓΡΑΦΩ ΛΙΓΟ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΩ ΛΙΓΑ..ΤΙ ΩΡΑΙΑ, ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΜΥΑΟΥΔΑΚΙ ΣΟΥ.ΠΟΛΥ ΧΑΡΗΚΑ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΣΤΑΘΕΙ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΑΥΡΙΟ

Ανώνυμος είπε...

ΕΒΑΛΑ ΔΥΟ ΦΟΡΕς ΤΗ ΛΕΞΗ "ΟΜΟΡΦΑ" ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ...ΟΥΦ ΖΒΗΣΤΟ ΓΡΗΓΟΡΑ..ΧΧΧ

O Σχολιαστής είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ. Και πόσο, μα πόσο δίκιο έχεις όταν λες ότι μέσα στην κοιλιά ακούν καλύτερα. Ο πρώτος που βγήκε έξω πριν 16 μήνες έχει αρχίσει και δεν ακούει!!!

Ανώνυμος είπε...

@Σχολιαστής, :-) ωραίο το σχόλιό σου περί ακοής.
@Κλεοπάτρα και Μινγκ, δεν γέλασαν καθόλου. Λείπει το "ανάμεσα" μου είπαν.
Προς θεού δεν τους μιλάω για θεωρήματα. Η προσέγγιση μόνο μέσα από το παιχνίδι μπορεί να γίνει.

Ψαράκης Κ. είπε...

όλα ωραία , αλλά εμένα μου άρεσε ο γαλατάς.
πριμ πολλά χρόνια , γιάτρευαν παιδικές ασθένειες με το γαϊδουρινό γάλα.
έχω (απ ότι ξέρω ) πιει και εγώ
Θυμάμαι το Παππού μου να εξηγεί κάποιες ιδιότητες του χαρακυήτα μου έτσι.
..με το γάλα που σε ταΐσαμε..

Χρονοστιβάδα είπε...

Εμένα μ' αρέσουν όλα !!! Μ' αρέσουν τα παραμύθια της στιγμής... οι ιστορίες απ' το τίποτα ή απ' το τόσο δα, που μπορεί να βρεθεί τυχαία δίπλα μας. Κάνεις πολύ καλά που τα μεταφέρεις εδώ, γιατί όσο εύκολα σκαρώνονται τόσο εύκολα ξεχνιούνται τ' άτιμα :-)
Να πω επίσης ότι παρακολουθώ (..."κατά πόδας" χεχε) το ιστολόγιό σου κι ας μην αφήνω σχόλια στις δημοσιεύσεις... η ανταπόκριση στη μαγεία, ενίοτε είναι απλώς ένα στόμα χαμογελαστά ορθάνοιχτο.
Και σαν κι εμένα υποψιάζομαι πως είναι κι άλλοι... πολλοί, μην ανησυχείς και μην πτοείσαι :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ανώνυμε, (ή καλύτερα να μαντέψω;)αυτό το δαχτυλάκι πρόσεξε που ασπρίζει με τα χειμερινά μπάνια...

@webwalker, αστειευόμουνα όταν είπα ότι μιλάς στα πιτσιρίκια σου για θεωρήματα, αλλά πάω στοίχημα ότι όλο και κάτι θα σου ξεφεύγει. Και εν πάσει περιπτώσει είναι σίγουρο πως τα ποδιά διαποτίζονται από οτιδήποτε εκπέμπουμε έστω και έμμεσα, έστω και αδιόρατα.

@Ψαράκη Κ., εντυπωσιάστηκα όταν είπες ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν πιει γάλα γαϊδούρας! Εσύ που έχεις πράγματι πιει τέτοιο, δικαιούσαι εκεί πάνω στα όμορφα βουνά σου να βάλεις καμιά γκαριξιά για εκτόνωση. Αλί σε μας τους υπόλοιπους που δεν έχουμε αυτή τη δικαιολογία...

@Χρονοστοιβάδα, (αλήθεια τι ωραίο ψευδώνυμο) είναι ωραίο να νιώθεις πως "επικοινωνείς" (με και χωρίς εισαγωγικά) με κάποιον που δεν τον γνωρίζεις προσωπικά, αλλά τολμάς να τον φαντάζεσαι κάπου-κάπου σαν απτό πρόσωπο. Τα χαιρετίσματά μου στον Παυσικραίπαλο.

Ανώνυμος είπε...

diavazo akoma adiakrita & anonima gia na bo sto noima..to katadiaskedazo.. fisiska me vrikes & leo na to kathieroso to "aspodaxtilos'otan me to kalo vaftisto!se filo poli.k signomi gia ta agloellinika.

Tyler Durden είπε...

πολύ ωραίο μπλογκ, μπράβο! θα σε περιλάβω στα αγαπημένα μου

Ανώνυμος είπε...

Πανέμορφα Παραμυθάκια, Μπράβο!

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πολύ όμορφα και γλυκά παραμύθια! Τα χρησιμοποιώ για βελτίωση της ανάγνωσης σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες! Περνάει ευχάριστα και εποικοδομητικά η ώρα..
Βασιλική Τ.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ είχα ξεμείνει από ιστορίες είναι τέλειες η μικρή μου δεν καταλαβαίνει ακόμα αλλά ο μεγάλος μου το έχει χαρεί πολύ που ακούει καινούριες ιστορίες !!!!!!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολλά πολλά εύγε! !! Κάθε μεσημέρι διαβάζω κ από ένα στα πιτσιρίκια. ..Θέλουμε κ άλλα. .