Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

But the grass is always greener on the other side

Συνέχεια του παιχνιδιού «Πες μου μια ιστορία, δίχως τέλος» από το blog "Blogging outside the frame" στη διεύθυνση http://bloggingoutsidetheframe.blogspot.com/2009/03/blog-post_09.html

Γιατί κάθε μια άνοιξη που έρχεται το ίδιο πράγμα λέει, ο έρωτας πάντα βρίσκεται σ’ ό,τι δεν μας ανήκει.

But the grass is always greener on the other side
The neighbour's got a new car that you wanna drive

Οι νάνοι που ζουν ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι μέχρι που βλέπουν τους άλλους και τότε καταλαβαίνουν ότι είναι νάνοι. Και γκρεμίζουν την ευτυχία τους σκάβοντας τη συθέμελα με τα νύχια, γιατί, όχι, δεν τη δικαιούνται από το ύψος τους. Ο δικός τους έρωτας ήταν μια φαντασίωση, δεν μπορεί να υπήρξε. Κοίτα, αγάπη μου, τον έρωτα των άλλων πόσο ανώτερος είναι από τον δικό μας. Εμπρός ας δοκιμάσουμε να ερωτευτούμε έναν γίγαντα που δεν είναι σαν και εμάς κι ούτε πρόκειται ποτέ να μας ανήκει. Αυτός είναι άπιαστος κι έτσι δεν κινδυνεύουμε να τον αλώσουμε και να τον βαρεθούμε. Δεν κινδυνεύουμε να πούμε, πάμε για άλλο φρούριο, αυτό το κατακτήσαμε, ωραία η θέα από εδώ πάνω, αλλά πάντα η ίδια. Τη συνήθισα. Μου ανήκει πια. Κι όπως όλοι ξέρουμε, ο έρωτας πάντα βρίσκεται σε ό,τι δε μας ανήκει.

Τα δυο πράσινα μάτια στο μπαρ της Καζαμπλάνκα. Μέρος μακρινό, ακούγεται εξωτικό, ήταν εξωτικό για το φανταράκι που ήταν μακριά από την πατρίδα του. Αρσενικό νεαρό, συλλέκτης εικόνων γυναικών για το άλμπουμ της ζωής του. Φοβάται πως θα μείνει άδειο, όταν το κοιτά στα γεράματά του, γιατί το ξέρει από τώρα ότι η μελλοντική του συμβία γρήγορα θα του κάνει απογόνους, γρήγορα η νεαρή εικόνα της θα καλυφθεί από στρώματα σοβά σκασμένου που απελπισμένα παλεύει να κρύψει τις ρωγμές του χρόνου στο πρόσωπό της. Το ξέρει ότι ο στόχος πρέπει να είναι ψηλά. Πρέπει να είναι στα σίγουρα ακατόρθωτος. Πρέπει γιατί κάτι χρειάζεται κι αυτός ο δόλιος να έχει πρόχειρο προς έρωτα στο πέρασμα του χρόνου. Κάτι που να μην είναι δικό του. Κάτι που δε γερνά μαζί του. Κάτι που να σηκώνει ψηλά τα χέρια να τ’αρπάξει αλλά να του γλιστρά μέσα από τα δάκτυλα. Για να μπορεί να κάνει ανατάσεις χεριών και επικύψεις, τις τόσο απαραίτητες για τη σωματική, ψυχική και ερωτική μας υγιεία. Για να μπορεί να είναι πάντα ερωτευμένος. Για να βρίσκει έτσι λόγο να ζει. Γι’αυτό και ο έρωτας πάντα βρίσκεται σε ό,τι δεν μας ανήκει. Ιδίως την άνοιξη.

Βαλς με τον Μπασίρ. Ταινία εβραϊκή. Iσραηλινοί στρατιώτες χρόνια μετά τη συμμετοχή τους στον πόλεμο (χρειάζεται να πω αιματηρή;) ανακαλύπτουν έντρομοι ότι δε θυμούνται τι κάνανε. Πού ήτανε. Ποιους σφάξανε. Γιατί αποφάσισαν πως όλα αυτά δε συμβαίνουν στους ίδιους. Δεν μπορεί να συμβαίνουν σ’αυτούς. Όχι, όχι Θεέ μου. Ή, αν θυμούνται, δεν ενοχλούνται γιατί τα μάτια τους κατέγραψαν τη φρίκη που δέχτηκαν και που δημιούργησαν σαν κάμερες. Μια ταινία είναι όλο κι όλο. Δεν είμαι εγώ που σκοτώνω το παιδί. Είναι ένας ηθοποιός. Εγώ βρίσκομαι βουλιαγμένος στα βάθη του καναπέ μου και τα παρακολουθώ. Δε με αφορούν. Κι όταν τελειώσει η ταινία, θα σηκωθώ, θα κλείσω την τηλεόραση, θα βάλω τις παντόφλες μου και θα πέσω για ύπνο. Θα κοιμηθώ σαν πουλάκι. Γιατί η ενοχή πάντα βρίσκεται σε ό,τι δεν μας αφορά. Γιατί αντιστοίχως ο έρωτας πάντα βρίσκεται σε ό,τι δεν μας ανήκει. Κάτι μακρινό και άπιαστο. Κάτι που αφού κρυφτούμε πίσω από την κουρτίνα το παρακολουθούμε και ναι, δικαιούμαστε να ονειρευτούμε πως το θέλουμε, είτε λέγεται απενοχοποίηση, είτε λέγεται έρωτας. Μας βοηθάει να επιβιώσουμε. Ποτέ όμως να το κατακτήσουμε. Γιατί αν περιμένουμε τους βαρβάρους κι αυτοί τελικά έρθουν, τι θα κάνουμε; Οι άνθρωποι αυτοί ήταν μία κάποια λύσις.

Ο έρωτας βρίσκεται σε ό,τι μας ανήκει. Τον κοιτάμε κατάματα. Άντρες στις επάλξεις. Βουτάτε στα βαθειά γιατί πνιγόμαστε.

Και για όποιον ενδιαφέρεται να συμμετάσχει,
Σκοπός και οδηγίες του παιγνιδιού

(Ακολούθησαν άλλοι τέσσερεις γύροι, στα ιστολόγια των Webwalker, Χρονοστοιβάδα, ΚostasLG και Στενήμαχος Αδόκητος, που είναι και ο τελευταίος που παρέλαβε τη σκυτάλη. Στο ιστολόγιό του μπορεί όποιος έχει διάθεση, να συνεχίσει από την καταληκτική του πρόταση.)

7 σχόλια:

DimitrAT είπε...

Καλή μου Κλεοπάτρα και Μινγκ, έχω μείνει τουλάχιστον άφωνη.
Δεν θέλω να πω για το -ομολογουμένως- εκπληκτικής ποιότητας κείμενό σου, από άποψη γραφής, κατεκτημένο από σένα ήδη.
Με ταρακούνησες για τα καλά σήμερα.
Ξέρεις, και η διπλανή ματιά είναι καλύτερη από τη δικιά μας...
Σε ευχαριστώ πολύ που είσαι μια τόσο -ζηλευτά- καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Άφωνος έχω μείνει κι εγώ γιαυτό δεν βλέπετε καμιά αντίδραση, αλλά λέω αύριο να πάρω τη σκυτάλη...

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@DimitrAt, χαίρομαι την ωριμότητα που αντιμετώπισες την κάπως επιθετική άποψή μου, η οποία, εννοείται, επ'ουδενί δεν είναι σε προσωπικό επίπεδο. Χαίρομαι επίσης για το δυνατό ερέθισμα που μου έδωσες.

@ Webwalker, πολύ χαίρομαι γι'αυτό. Θα μου φαίνονταν λίγο λειψά τα πράγματα αλλιώς...

Ανώνυμος είπε...

Με κάθε επισημότητα δηλώνω ότι παραλαμβάνω τη βαριά σκυτάλη και μεταφέρω στη σελίδα http://webwalkerblog.wordpress.com/2009/03/12/παρατηρητήριο-ανθρώπινης-δραστηριότ/

Ψαράκης Κ. είπε...

δε κατάλαβα ακριβώς το παιχνίδι, το κείμενο όμως, ποίημα πρώιμης Άνοιξης.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@Ψαράκη Κ., ο καθένας που λαμβάνει τη "σκυτάλη" συνεχίζει μια δικιά του ιστορία με μόνη δέσμευση να χρησιμοποιήσει την τελευταία πρόταση του προηγούμενου. Τώρα τη "βαριά" σκυτάλη -όπως διατείνεται για να γελάσουμε και λίγο- την έχει ο Webwalker που συνέχισε ωραιότατα. Μπορείς να φανταστείς τον επόμενο παίκτη; Λέω μήπως...

Χρονοστιβάδα είπε...

Δεν ξέρω αν η φαντασία του "Ψαράκης Κ." περιλαμβάνει κι εμένα, αλλά πρόλαβα τη σκυτάλη :-)
Αν τώρα, είχε σκοπό να συνεχίσει ο ίδιος, ζητώ συγνώμη και τον προσκαλώ ν' ακολουθήσει... αν θέλει.
Καλημέρα (...πιά) αγαπητή Κλεοπάτρα και Μινγκ ! Υπέροχη, όπως πάντα !