Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Ακμή και παρακμή της εκπαίδευσης: Βιέννη και Αθήνα

Τεχνικό Μουσείο, Βιέννη

Ο τρόπος που μια κοινωνία αντιμετωπίζει το παιδί και την εκπαίδευσή του αντανακλά την κουλτούρα της και ακόμα παραπέρα τα όνειρά της για το μέλλον και την ανοδική ή παρακμιακή πορεία της. Έτσι είτε υποθηκεύει η ίδια το μέλλον της κληροδοτώντας στους αυριανούς πολίτες την υποκουλτούρα, είτε προετοιμάζει το αύριο και την άνθισή της μεθοδεύοντας την μετάγγιση στα παιδιά της μίας κουλτούρας περισσότερο ή λιγότερο αξιόλογης, αλλά πάντως κουλτούρας. Μία σύγκριση της σύγχρονης ελληνικής αντιμετώπισης των παιδιών και των συνομηλίκων τους στη Βιέννη, έτσι όπως μπορεί κανείς εμφανέστατα να διαπιστώσει έστω και σε ολιγοήμερο ταξίδι στην πρωτεύουσα της Αυστρίας προκαλεί στον Έλληνα θλίψη βαθιά για την εμφανή μειονεξία του στον τομέα αυτό.

Στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης (Kunst Historisches Museum, Wien), το μάλλον μεγαλύτερο μουσείο της Βιέννης μπορεί κανείς να δει μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου να ψάχνουν επιμόνως σε όλους τους πίνακες από αίθουσα σε αίθουσα να ανακαλύψουν μία λεπτομέρεια (κάποια μορφή). Θαυμάσια εργασία που προφανώς τους δόθηκε από τους εκπαιδευτικούς τους, που προτρέπει τα παιδιά όχι μόνο να επισκεφθούν το μουσείο, αλλά και να αλληλεπιδράσουν με τα εκθέματα με αυτόν τον παιγνιώδη τρόπο. Ή μπορεί κανείς να συναντήσει ομάδες μαθητών που παλεύουν προσηλωμένοι να σκιτσάρουν κάποια λεπτομέρεια ή και ολόκληρο τον πίνακα που τους ζητήθηκε. Ήταν πράγματι εξαιρετικά ευχάριστη έκπληξη να βλέπει κανείς αυτούς τους εφήβους καθισμένους κατάχαμα να ξεκινούν μάλλον βαριεστημένοι και σταδιακά να τους απορροφά και να τους γοητεύει τόσο αυτό που κάνουν, ώστε να δίνονται ολόψυχα και να υπερβαίνουν τα όρια τους. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να μελετήσεις ένα έργο τέχνης όχι ρίχνοντας του μια ματιά απλώς, αλλά ακολουθώντας με το μολύβι σου τη μεγαλοφυία του καλλιτέχνη σε κάθε της βήμα; Να προσθέσω πως όλα αυτά γίνονταν πρωινές ώρες μιας καθημερινής, άρα σε διδακτική ώρα.

Τη στιγμή που ελληνόπαιδο σε προσχολική ηλικία ζήτησε από τη γιαγιά του που παρίστανε τη δασκάλα να μπουν μέσα στο σπίτι και όχι έξω στον κήπο, γιατί "στο σχολείο κάνουν μάθημα μέσα". Έχει γίνει σαφές στο παιδάκι που δεν έχει ακόμα σχολική εμπειρία πως στο ελληνικό σχολείο το μάθημα για να είναι σοβαρό πρέπει να γίνεται μέσα και να είναι καθηλωμένο στην καρέκλα του να ακούει παθητικά τον διδάσκοντα. Τη στιγμή που επίσκεψη σχολείου στο Εθνικό Αρχαιολογικό σημαίνει κατά κανόνα ανία για τους μαθητές εύλογη ασφαλώς, αφού κανείς καθηγητής δεν τους εξηγεί καν τι είναι αυτά που βλέπουν. Βέβαια πρέπει κανείς να παραδεχθεί πως θα ήταν δύσκολη μία έστω στοιχειώδης ξενάγηση από την καφετέρια του μουσείου, όπου καταφεύγουν οι διδάσκοντες.Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετώπιζαν και οι συνάδελφοι τους που σε εκπαιδευτική εκδρομή στο Λαύριο δεν ευκαίρησαν να πουν στα παιδιά τουλάχιστον πως εκεί υπήρχαν μεταλλεία αργύρου στην αρχαιότητα ή το αρχαίο θέατρο του Θορικού. Δε συζητάμε βεβαίως να πάνε τους μαθητές να τα δούνε. Το αποτέλεσμα; Σε ερώτηση μου σε κάποιο από αυτά τα παιδιά, τι είδες παιδί μου στο Εθνικό Αρχαιολογικό ή στο Λαύριο, να λάβω την απάντηση, ωραία μπιλιαρδάδικα.

Η σύγκριση δεν τελειώνει εδώ. Στη Βιέννη το παιδί έχει προεξάρχοντα ρόλο. Σε κάθε βήμα μπορεί κανείς να το διαπιστώσει πως οι Βιεννέζοι δεν προσποιούνται πως δεν υπάρχει. Στο τεχνικό μουσείο (Technisches Museum, Wien), εξαιρετικό για μικρούς και μεγάλους, τα παιδιά ποικίλων ηλικιών δε θα δουν μόνον εκθέματα, πράγματι εξαιρετικά εντυπωσιακά, αλλά θα συμμετάσχουν σε πολυποίκιλες δραστηριότητες, ώστε να κατανοήσουν με απλό τρόπο διάφορα φαινόμενα ή τεχνολογίες. Μπορούν να κάνουν ένα καρδιογράφημα, ή να παράγουν ηλεκτρισμό με ένα χειροκίνητο μύλο ή να μετρήσουν την ενέργεια που παράγεται μετακινώντας ένα σύννεφο μπροστά από έναν προβολέα-τεχνητό ήλιο που φωτίζει ηλιακά κάτοπτρα ή, ή, ή... Δεκάδες δραστηριότητες, πραγματικά ανεξάντλητες μεταξύ των οποίων και η επαφή με την τηλεόραση από την πλευρά του εκφωνητή ειδήσεων. Το παιδί κάθεται μπροστά από αληθινές κάμερες και εκφωνεί κάποιο κείμενο. Ποια είναι η αντίστοιχη επαφή του παιδιού στην Ελλάδα με την τηλεόραση; Επίσκεψη ιδιωτικού μάλιστα σχολείου σε εκπομπή της Τατιάνας. Τα παιδιά ήταν το φιλοθέαμον κοινό.

Το τελειωτικό κτύπημα δόθηκε περνώντας έξω από το κτήριο της Όπερας της Βιέννης, όπου διαφημιζόταν όπερα για παιδιά. Χαρακτηριστικό της σημασίας που δίνεται στο γεγονός το μέγεθος του πανό στην πρόσοψη του κτηρίου. Τι να πει κανείς για την ελληνική πραγματικότητα; Για τις καλές παιδικές θεατρικές παραστάσεις στα καθ'ημάς που δε μετριούνται καν στα δάκτυλα του ενός χεριού και την πληθώρα κακών που αντιμετωπίζουν το παιδικό θέατρο ως ευκαιρία για εύκολο χρήμα νομίζοντας πως αρκούν τα φανταχτερά κουστούμια και τα χολυγουντιανά σκηνικά για να ονομαστεί το θέαμα που προσφέρουν θεατρικό; Για τη δε μουσική παιδεία των ελληνόπαιδων πραγματικά δεν ξέρω εκτός από την αξεπέραστη Λιλιπούπολη του Μάνου Χατζιδάκη ή Τα μυστικά του κήπου του Νίκου Κυπουργού και τα παιδικά τραγούδια της Μαρίζας Κωχ, ίσως και ελάχιστα ακόμα που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν, τι άλλο δεν είναι μάλλον κακής ποιότητας και υποκουλτούρα.

Μπορώ να συνεχίσω να παραθέτω και άλλα παραδείγματα σχετικά. Κι όλα αυτά από μια ολιγοήμερη επίσκεψη στην καρδιά της Ευρώπης. Αλλά νομίζω πως είναι αρκετά αυτά. Προσωπικά σαν γονιός και εκπαιδευτικός ομολογώ πως μαράζωσα βλέποντας την τεράστια απόσταση που έχουμε να καλύψουμε και σε επίπεδο εκπαιδευτικής πολιτικής και αναφορικά με τη νοοτροπία του μέσου γονέα, δασκάλου, θεατρικού παραγωγού...του καθενός από εμάς. Μαράζωσα όμως κυρίως γιατί αντιλήφθηκα πως αυτό που στην πατρίδα μας επαφίεται στην ατομική προσπάθεια που έχει να υπερπηδήσει πολλά εμπόδια και σκοπέλους, στη Βιέννη είναι θέμα συλλογικό και προ πολλού κατακτημένο. Και η πόλη των Αψβούργων ήταν μόνο ένας τυχαίος ευρωπαϊκός ταξιδιωτικός προορισμός...

11 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

Καλημέρα!
Σε καλά παιδικά τραγούδια να προσθέσω και το Χάρτινο καράβι της χορωδίας Τυπάλδου, τον Γαργαληστή και τον Αγησίλαγο του Δημήτρη Μπασλάμ αλλά και το προκλητικό των κατσιμιχαίων "Η αγέλαστη πολιτεία". Επίσης και τα αμφιλεγόμενης αισθητικής των Μαζού εντ δε ζου που όμως έχουν ενδιαφέρον στην ευφάνταστη στιχοπλοκία τους.

Η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι μαύρος μεσαίωνας, αλλά δεν πρέπει ο εντυπωσιασμός μας από τα προχωρημένα ευρωπαϊκά πρότυπα να μας κάνει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι για την σωστή παιδεία δεν αρκεί μόνο η βιωματική εμπειρία και διαδραστική μάθηση έξω από το σχολείο διαφόρων τεχνικών, καλλιτεχνικών και εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, αλλά και κατά πόσο μέσω αυτών προωθείται ή ύπουλα περιορίζεται η κριτική σκέψη, η πολλαπλή ερμηνεία ή και αμφισβήτηση πάνω σε αυτό που βλέπει.

Κάλλιστα μπορεί ο μαθητής, μέσω εντυπωσιακών πειραμάτων και διαδραστικών πολυμέσων, να πειστεί και να υποστηρίξει αμφιλεγόμενες τεχνολογίες (πχ πυρηνική ενέργεια, μεταλλαγμένα, γενετική μηχανική, πειράματα στα ζώα κλπ), κάτι που το πρόσεξα στην «ΓΑΙΑ» δίπλα στο Μουσείο Γουλανδρή, όπου ένα τέτοιο μουσείο μέσα από μια βιωματική και διαδραστική διαδρομή στην εξέλιξη της γης και της ζωής σε καθοδηγεί να υιοθετήσεις τα τρέχοντα επιστημονικά επιτεύγματα (μεταλλαγμένα πχ) για την σωτηρία του πλανήτη.

Δεν είναι σπάνιο, αν δεν είναι και ο κανόνας κιόλας, τέτοια προγράμματα να χρηματοδοτούνται από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος με βιωματικό και εντυπωσιακό τρόπο να περνάει στα παιδιά θετικά μηνύματα για τις νέες αμφιλεγόμενες τεχνολογίες που προωθεί και υποστηρίζει, οπότε οι μελλοντικές γενιές θα προβάλλουν ελάχιστη αντίσταση σε αυτές. Και ένα εκπαιδευτικό σύστημα από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, αλλά και κάθε λογής μουσεία, είναι ευάλωτα σε τέτοιες δελεαστικές προοπτικές αναβάθμισης των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που προσφέρουν. Ηδη έχουμε ένα ύποπτο τέτοιο κρούσμα στην Βιολογία της Γ’ Γυμνασίου με την κραυγαλέα μονομέρεια υποστήριξης των μεταλλαγμένων φυτών.

Παρόμοια είναι και η βιωματική εκπαιδευτική διαδικασία σε ζωολογικούς κήπους, όπου δεν αμφισβητείται καθόλου η αναγκαιότητα αιχμαλωσίας ζώων, ούτε τίθενται ερωτήματα το πώς πιάστηκαν και μεταφέρθηκαν τα ζώα εκεί, πόσα ζώα πέθαναν στη μεταφορά για να φτάσει ένα στο κλουβί, πόσα αντικαθίστανται κατά τακτά χρονικά διαστήματα γιατί πεθαίνουν μη αντέχοντας την αιχμαλωσία. Απλώς μέσω εντυπωσιακών εκπαιδευτικών διαδικασιών, γεμάτων επιφανειακά θετικών μηνυμάτων περί προστασίας σπανίων ειδών, περι φροντίδας, κλπ, κλπ, περνάει και στις επόμενες γενιές, μαζί με τις γνώσεις για το φυσικό περιβάλλον, και το λανθάνον μήνυμα της ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι άλλων πλασμάτων της φύσης.

γ.κ. είπε...

Καλημέρα

Βρήκες και χώρα (απ΄τις φιλικότερες για τον πολίτη σ΄όλον τον κόσμο)να κάνεις την σύγκριση.

Στα παιδιά, είναι εμφανέστερη η επιρροή της οικογένειας από εκείνη του δασκάλου.

Οι γονείς των παιδιών της Αυστρίας
άφηναν κοπριά πριν από αρκετά χρόνια έξω απ΄το Burg theater για ν΄εκδηλώσουν την δυσαρέσκεια τους απέναντι στον καλλιτεχνικό διευθυντή του.
Τους αφορούσαν τόσο πολύ οι επιλογές του.
Είχαν και έχουν τέτοιο ενδιαφέρον για την τέχνες που τους αφορούν.

Εμείς θα κάναμε ποτέ κάτι τέτοιο;

όχι βέβαια - αντιθέτως καταφέραμε τα τελευταία χρόνια με τις επιλογές μας να Γεμίζουμε τα θέατρα που πρωταγωνιστούν τηλεοπτικές περσόνες.
.............................

Οι γονείς των παιδιών της Αυστρίας Είχαν συγγραφείς σαν τον Μπερνχαρτ ή τον Μούζιλ που ανέλυαν και λοιδορούσαν την πνευματική ζωή της χώρας τους, έβρισκαν ανεπαρκή τα αξιοκρατικά κριτήρια και την πολιτιστική ζωή της χώρας τους.
Εβρισκαν ανεπαρκές αυτό που εμείς ζηλεύουμε.
και το "ανεπαρκές" δεν τους παραγκώνιζε τους άφηνε να συνεχίσουν να το κάνουν γιατί ήξερε, και ξέρει, οτι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνεται.
...............................

Έχω δει δάσκαλους καθηγητές συνοδούς να μην παρακολουθούν μαζί με τους μαθητές τους την παράσταση
που επέλεξαν να τους φέρουν
.. αλλά να διαβάζουν "Φίλαθλο" ή να μιλάνε μεταξύ τους στο φουαγιέ
και φυσικά μαθητές που να μην μπορούν να παρακολουθήσουν -κατ΄ελάχιστο έστω- κάτι άλλο απ΄την ζωή στα μπιλιαρδάδικα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις.

Είμαστε αρκετά πίσω (υπάρχουν και χειρότεροι) και αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, είναι απλά αυτό που μας αντιστοιχεί-αυτό που έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα.
Πραγματικά κακό είναι να κάνουμε πως δεν το ξέρουμε αρνούμενοι ν΄αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν
είτε για να μικρύνουμε τις αποστάσεις είτε για να τις αποδεχτούμε.

Αυτό αφορά τις επιλογές όλων μας κάθε μέρα σε κάθε τομέα της ζωής μας.

υ.γ. και μιας και αναφέρθηκα στον Ρόμπερτ Μούζιλ θέλω να γράψω μια υπέροχη φράση του
"οι πόλεις, όπως και οι άνθρωποι αναγνωρίζονται απ΄την περπατησιά τους"

και εμείς εδώ ...δεν έχουμε καν Πεζοδρόμια.


να είσαι καλά

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Tyler Durden,

πρώτα απ'όλα ευχαριστώ για τις πληροφορίες σχετικά με τα παιδικά τραγούδια.

Από εκεί και πέρα είναι όντως ενδιαφέρουσα η διάσταση που δίνεις για την εκμετάλλευση του βιωματικού και διαδραστικού τρόπου μάθησης ως μέσο προώθησης ύποπτων σκοπών. Ομολογώ πως δεν το είχα υποψιαστεί. Ωστόσο πρέπει να πω πως το είδος αυτό της μάθησης φαντάζει μονόδρομος και σίγουρα δεν φταίει αυτό, αν κάποιοι το εκμεταλλεύονται αθέμιτα. Οι ίδιοι θα έβρισκαν τρόπους υποβολής οποιαδήποτε μέθοδος κι αν ακουλουθείτο. Ναι λοιπόν στη διαδραστικότητα με παράλληλη καλλιέργεια της κριτικής σκέψης.

Όσο για τους ζωολογικούς κήπους και, συμπληρώνω, τα μουσεία φυσικής ιστορίας, εκεί όντως το πρόβλημα είναι μεγάλο. Δε θα ξεχάσω ποτέ στο Αττικό Πάρκο στην Παιανία το κατατονικό λιοντάρι ή την αλεπού που απεγνωσμένα έτρεχε πάνω-κάτω στο κλουβί της διαρκώς στην απέλπιδη προσπάθεια της να δραπετεύσει. Στα δε μουσεία της φυσικής ιστορίας-κι ένα τέτοιο απίστευτα εντυπωσιακό επισκέφθηκα στη Βιέννη-πέρα από τα απολιθώματα ή τους σκελετούς, απορεί κανένας για την πληθώρα των θηλαστικών, ψαριών, πουλιών ή ερπετών που ταριχεύθηκαν ή διατηρούνται στη φορμόλη (συχνά με τα μικρά τους). Πραγματικά απόρησα για το μουσείο της Βιέννης, που φαίνεται ότι εμπλουτίστηκε επί Αψβούργων, αν συνεχίζει και σήμερα να προμηθεύεται από όλα τα πλάτη και μήκη της γης πάσης φύσεως πλάσματα. Κι εν πάσει περιπτώσει με ποια δικαιολογία εκτίθενται όλα αυτά τα επί τούτου σκοτωμένα ζώα, όταν κατά τα άλλα σαφής τακτική του μουσείου είναι η προστασία ειδών υπό εξαφάνιση. Λέω μήπως έχεις καμμιά απάντηση...

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ψουξ,

Όντως αυτό που διαθέτουμε είναι ό,τι μας αντιστοιχεί και σαφώς δεν μπορούμε να ζορίσουμε τα πράγματα. Ούτε μια οποιαδήποτε αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα πρόκειται να κάνει θαύματα. Εξάλλου οι αλλαγές γίνονται πρώτα εκ των έσω σε μία κοινωνία και μετά επιβάλλονται εξωτερικά θεσμοθετημένα.

Μόνο που το πράγμα αργεί και ακόμα κι αν κάποιος Έλληνας γονιός δε θέλει να πάει το παιδί του σε έναν από αυτούς τους άθλιους παιδότοπους, για να το βάλει η κοπέλα που τα προσέχει να χορεύει όρθιο σε θρανίο τσιφτετέλι υπό τους ήχους σκυλάδικου (πραγματικό περιστατικό), δε βρίσκει πολλές εναλλακτικές λύσεις. Ας ελπίσουμε πως η επόμενη γενιά συνολικά θα έχει τουλάχιστον ξεπεράσει την εμμονή του μπιλιαρδάδικου και του παιδότοπου. Και η σύγχρονη προοδευτικά την εμμονή του Φίλαθλου στο φουαγιέ.

Ο Μούζιλ θαυμάσια τα είπε, αλλά πεζοδρόμια μας βλέπω να αργούμε ακόμα να φτιάξουμε.

ellinaki είπε...

Προσωπικές εμπειρίες από σχολικές δραστηριότητες σε ξένες χώρες...

Στη Δανία, παιδιά Δημοτικού καθιστά στην αίθουσα Yves Klein του μουσείου Louisiana, "αντιγράφουν" έναν πίνακα με τη δασκάλα να τους εξηγεί για το παιχνίδι με τα χρώματα.

Στην Αγγλία, παιδιά Λυκείου κάνουν επισκέψεις στις εγκαταστάσεις της Rolls Royce και μαθαίνουν για τις αλυσίδες παραγωγής.

Στις ΗΠΑ, μετά από επίσκεψη στο Kitty Hawk, παιδιά Λυκείου αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν ένα μοντέλο του πρωτότυπου Flyer των αδελφών Wirght, ως σχολική εργασία.

Σταμάτησα να ασχολούμαι με το ζήτημα όταν βρισκόμουν σε άλλες χώρες γιατί η μαυρίλα που με έπιανε επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ήταν διπλάσια σε απαισιοδοξία.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ελληνάκι,
το ίδιο προφανώς συναίσθημα κατέκλυσε και μένα βλέποντας χωρίς καν να το επιδιώξω τα παιδιά να ασχολούνται με τόσο ωραία πράγματα στη Βιέννη. Φίλοι συνταξιδιώτες έκαναν κάθε προσπάθεια να μην αντιλαμβάνομαι τα όσα θαυμαστά σε σχέση με τα παιδιά, γιατί έβλεπαν τους ώμους μου όλο και να πέφτουν από την απογοήτευση λόγω της αναπόφευκτης σύγκρισης. Πρώτη φορά συνειδητοποίησα με τέτοια ευκρίνεια την τεράστια απόσταση που έχουμε να καλύψουμε ο καθένας από το πόστο του. Μετά όμως από το σοκ αντιλήφθηκα πως οφείλουμε απλά να μεγιστοποιήσουμε τις προσπάθειες μας, όπως ο καθένας μπορεί. Διότι το ξέρουμε καλά πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Θα μου πεις πως είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ναι, αλλά και μονόδρομος. Αλλιώς η παραίτηση οδηγεί σε σίγουρο καταποντισμό.
Την καλησπέρα μου. Χάρηκα που σε άκουσα.

Tyler Durden είπε...

"Πραγματικά απόρησα για το μουσείο της Βιέννης, που φαίνεται ότι εμπλουτίστηκε επί Αψβούργων, αν συνεχίζει και σήμερα να προμηθεύεται από όλα τα πλάτη και μήκη της γης πάσης φύσεως πλάσματα. Κι εν πάσει περιπτώσει με ποια δικαιολογία εκτίθενται όλα αυτά τα επί τούτου σκοτωμένα ζώα, όταν κατά τα άλλα σαφής τακτική του μουσείου είναι η προστασία ειδών υπό εξαφάνιση. Λέω μήπως έχεις καμμιά απάντηση..."

Η απάντηση είναι ότι βλέπουμε την φύση με τεχνοκρατικό και διαχειριστικό μάτι από θέση πάλι κυριαρχίας: Είμαστε οι κυρίαρχοι και ανώτεροι, οπότε ναι, αναγνωρίζουμε ότι υπερβάλαμε και κάναμε ζημιές στη φύση που ίσως υπονομεύσουν και τα επιτεύγματά μας, οπότε τώρα πρέπει να διαφυλάξουμε το περιβάλλον (με αρκετά κατακερματισμένη αντίληψη με δρυμούς, εθνικά πάρκα, καταμερισμό των ειδών σε άφθονα έως σπάνια και υπό εξαφάνιση). Η λύση, λοιπόν, είναι η σωτηρία των ζώων και φυτών ως ΕΙΔΟΣ, δεν νοιαζόμαστε για το ΑΤΟΜΟ (το οποίο για επιστημονικούς ή εκπαιδευτικούς σκοπούς, ή και σκοπούς δήθεν προστασίας, το αιχμαλωτίζουμε ή το σκοτώνουμε σε αποδεκτούς αριθμούς που να μη θίγεται ο πληθυσμός του είδους) που θα αποτελεί μακάβριο έκθεμα ή αξιολύπητη φιγούρα πίσω από τα κάγκελα. Ασχετα αν η διοίκηση του ζωολ. κήπου θα στήσει ολόκληρο πρόγραμμα βιωματικών και διαδραστικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων με υιοθεσίες νεογέννητων ζώων, κλπ

Οι γνώσεις όμως που ακοκομίζουμε από μεμονωμένα άτομα είναι μόνο μορφολογικής υφής (αυτές μπορεί να αποκτηθούν επί τόπου στη φυση με νάρκωση ή προσωρινή σύλληψη και μετά απελευθερωσή του)ή μόνο της συμπεριφοράς τους σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Στη φύση όμως τα ζώα συμπεριφέρονται με απίστευτα πλούσιους κώδικες επικοινωνίας, και στρατηγικών επιβίωσης δεμένων άρρηκτα με τον χώρο όπου ζουν. Αυτά τα έχουν αποκαλύψει μόνο οι διακριτικές παρατηρήσεις στο φυσικό περιβάλλον.

Η μελέτη αιχμάλωτων σε ζωολ. κήπους ή νεκρών ζώων είναι σαν ένας εθνολόγος/κοινωνιολόγος να θέλει να μελετήσει την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών και κουλτουρών και να ξεκινάει την έρευνά του από φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί εκεί βρίσκει πιο εύκολα προσβάσιμο "υλικό".

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"Η μελέτη αιχμάλωτων σε ζωολ. κήπους ή νεκρών ζώων είναι σαν ένας εθνολόγος/κοινωνιολόγος να θέλει να μελετήσει την οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών και κουλτουρών και να ξεκινάει την έρευνά του από φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης γιατί εκεί βρίσκει πιο εύκολα προσβάσιμο "υλικό""

Ο παραλληλισμός σου μου θυμίζει ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας(του Ρέυ Μπράντερυ νομίζω), όπου ο ήρωας αιχμαλωτίζεται από εξωγήινους για να εγκλειστεί σε ζωολογικό κήπο με πλάσματα από άλλους πλανήτες και να γίνει αντικείμενο παρατήρησης.

Άντε, οι οικολογικές σου ανυσηχίες πάλι έστρεψαν την κουβέντα προς τα εκεί.:-))

O Σχολιαστής είπε...

Κοιτάξτε, μπορεί κάποια μουσεία να σε σπρώχνουν σε κάποιες κατευθύνσεις, ενδεχομένως όχι και τόσο αθώες, αλλά αυτό είναι μάλλον εξαίρεση παρά κανόνας. Δυστυχώς στις Ελληνικές σχολικές εκδρομές, το φραπεδάκι είναι Ο κανόνας. Για εκ-παιδευτές και εκ-παιδευόμενους. Τέλος πάντων, δυστυχώς και εδώ ισχύει το γνωστόν: Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες οι Ευρωπαίοι ήταν στα δέντρα. Στη συνέχεια ήρθαν οι ερμηνευτές του Χριστούλη και μας ανέβασαν όλους στα δέντρα. Όταν οι ερμηνευτές άρχισαν να υποχωρούν προς όφελος προς όφελος γραμμάτων και τεχνών – Αναγέννηση – σε εμάς ήρθε ο Μωάμεθ! Άφεριμ…

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Εδώ σε θέλω, μεταναστεύεις για πολιτισμικούς λόγους ή όχι; Μπας και τουλάχιστον τα παιδιά μας πάρουν λίγο μπρος. Διότι καλά όλα αυτά περί του να παλέψουμε όλοι μαζί, αλλά είναι φορές που διαπιστώνει κανείς ότι το περιρρέον κλίμα, ό,τι και να κάνει, τον συμπαρασύρει.

O Σχολιαστής είπε...

Τι να σου πω. Η γυναίκα θα έφευγε και αύριο. Αλλά η Ελλάδα δεν έχει μόνο αρνητικά. Και στην Αυστρία, υποθέτω, ότι δεν υπάρχουν μόνο θετικά...