Fernando Botero, The dinner, 1992-«Βάλε του κι άλλο παγωτό, θα το φάει. Δεν έχει κλείσει τα δύο ακόμα, αλλά το καταφέρνει!».
Η μάνα-βουνό κοιτάζει περήφανη το παιδάκι της.
-Τι λες γυναίκα χωρίς το σχήμα γυναίκας που έθαψες τη μορφή σου κάτω από ένα βουνό και έπειτα το θεοποίησες και το προσκυνάς. Ξέχασες με τι μοιάζει η Γυναίκα και είναι δύσκολο πια να θυμηθείς. Σκότωσες την Εύα μέσα σου και τώρα σπρώχνεις τα παιδιά σου να γίνουν κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν σου. Είπε ουρλιάζοντας από μέσα της η καλεσμένη που προθυμοποιήθηκε να σερβίρει το παγωτό στο τέλος της γιορτής.
-«...», είπε απ’έξω της γνέφοντας καταφατικά αμίλητη. Γεμίζει το μπωλ. Ξέχυλο. Παιδάκια κλώνοι με ξέχυλα κρέατα σαν τους γονιούς τους ουρλιάζουν γύρω της να τα σερβίρει . «Μπορεί παρακαλώ κάποιος να συνεχίσει;» Χαμογελάει. Ψεύτικα. Και παγωμένα. Δεν έγινε αντιληπτή. Όλοι κοιτάνε το παγωτό. Κανείς εκείνη. Κάθεται σε μια γωνιά. Βλέπει τον εαυτό της απέναντι χωρίς στόμα. Δεν της χρειάζεται. Δε θέλει να ξαναφάει. Σε μια γιορτή τριάντα ατόμων δεν υπάρχει ένας Αδάμ. Ούτε Εύα. Είναι όλοι άνθρωποι-βουνά. Και το θεωρούν νορμάλ να παραμορφώνουν έτσι το σώμα τους. Θέλουν να το κάνουν και στα παιδιά τους. ΔΕ θέλει να ξαναφάει. Λίγο ακόμα και θα χάσει το μέτρο εδώ. Όχι. Ψαχουλεύει το πρόσωπό της. Έχει στόμα. Την κοιτάνε εκείνες οι δύο και τη σχολιάζουν απαξιωτικά που παρεκκλίνει από το μοντέλο τους. Τους χαμογελάει τρομαγμένη. Που είδε στο βλέμμα τους την απόρριψη που αγαπά το σώμα της και το τιμά. Βγάζει φτερά, ένα δυνατό ζευγάρι ριζωμένα στην πλάτη και πετά μακριά. Κρατά το μήλο της Εύας γερά στο χέρι. Πήρε μαζί της και τα παιδάκια να τους δείξει τους κούρους και τις κόρες. Να σφηνωθεί στο μυαλό τους η ομορφιά. Για πάντα. Κι όταν τους λείπει, να κατατρύχονται από νόστο για δαύτην. Να αγαπήσουν τη σάρκα τους, το σώμα τους, τη χωματένια και απτή τους υπόσταση. Για να μπορέσουν έτσι να ερωτευτούν. Και να είναι ερωτεύσιμα. Και να πετάξουν. Να μην καρφωθούν στα χαμηλά. Τουλάχιστον όχι λόγω βάρους. Παραείναι ευτελής λόγος.
-"Καληνύχτα".
-"Καληνύχτα".
Χαμόγελα κολλημένα στα δόντια, που θα φύγουν επιτέλους με το βραδυνό βούρτσισμα.
Η πόρτα κλείνει. Η γιορτή είχε τελειώσει.
Διάλογος δεύτερος: Οι ερωτευμένοι
Rene Magritte, The lovers, 1928
-«Αααα...», βαθειά ανάσα που προδίδει εκείνο το λεπτότατο σημείο που αντιλήφθηκε εκείνη τη μικρή λεπτομέρεια στην ταινία, τον κρυμμένο θησαυρό. Που είναι πολύ εύκολο να τον προσπεράσεις. Αλλά δεν τον προσπέρασε.
-«Αααα...», ακούει δίπλα της, την ίδια ακριβώς στιγμή.
Γυρνάει να κοιτάξει. Ταυτόχρονα με τον άλλο. Κανείς εκτός από τους δύο δεν είχε δει το θησαυρό, την υπέροχη κρυφή στιγμή στην ταινία. Ένα φύσημα του αέρα στην κουρτίνα ήταν. Τίποτα άλλο. Κρατούν την ανάσα τους. Κοιτιώνται κλεφτά με μάτια συνένοχα.
-Θά’θελα να σου πω ευχαριστώ, λέει εκείνος από μέσα του, για την ευχάριστη έκπληξη. Που ήρθα μόνος μου σινεμά εν μέσω μεγάλης παρέας και εκεί που το είχα πάρει απόφαση πως μονάχος θα δω την ταινία, βρίσκω εσένα. Νομίζω πως, πως σε...
-...Σε ερωτεύτηκα, λέει εκείνη από μέσα της. Μόνο και μόνο για αυτό το Αααα το συνένοχο, τη μικρή κρυφή στιγμούλα, που καταλάβαμε και νιώσαμε το ίδιο, όμοια με εραστές σφιχταγκαλιασμένους που όμως ξεχωρίζουν από όλο το σφιχταγκάλιασμα τη μία εκείνη στιγμή, τη μονάκριβη, της ένωσης της απόλυτης.
-Είμαι ευτυχισμένος που σε ερωτεύτηκα, είπαν τα μάτια του.
-Είμαι ευτυχισμένη που σε ερωτεύτηκα, είπαν τα χέρια της.
-Αντίο, είπαν τα χέρια του.
-Αντίο, είπαν τα μάτια της.
Τα είχαν πει όλα ανάμεσα σε δύο Αααα.
5 σχόλια:
καταπληκτικά! ο κόσμος της σιωπής κρύβει απείρως περισσότερα μηνύματα από την εκφορά του λόγου. Η γλώσσα του σώματος, του βλέμματος είναι πολύ πιο πλούσια και άμεση, αλλά καταστέλεται λόγω των κοινωνικών συμβάσεων.
Tyler Durden,
ναι, αν και οφείλω να παραδεχθώ πως υπάρχουν φορές που το βλέμμα, η γλώσσα του σώματος δεν είναι παρά μια σπασμένη εικόνα, αν δεν ξέρουμε καλά τον άλλον. Τότε μπορεί να παρανοήσουμε, να παρεξηγήσουμε και να οδηγηθούμε σε λάθος συμπεράσματα.
Αλλά σε γενικές γραμμές είναι εντυπωσιακό πόσο αμεσότερη και ουσιαστικότερη είναι οποιαδήποτε άλλη επικοινωνία τετ α τετ πλην του λόγου.
Α, και κάτι ακόμα. Πραγματικά πολύ μου αρέσει και πολύ εκτιμώ που σχολιάζεις στα πλαίσια του ιστολογίου "απ'έξω σου".
Έχω δει αρκετά συχνά ανθρώπους- βουνά. Μάλιστα, το φοβάμαι αυτό, όταν έχω ραντεβού με κοπέλα, την οποία δεν έχω ξαναδεί. Συχνά, μου δίνουν την αίσθηση ενός βουλιμικού- και περιορισμένου μέσα από την τροφή- κοιτάγματος του κόσμου. Και πόσο τέλεια εφαρμόζει το μέτρο πάνω στο ωραίο σώμα μιας νέας γυναίκας! Το δυστύχημα είναι ότι έχουμε συνδέσει, ως (νεο)Έλληνες, πολλές κοινωνικές δραστηριότητές μας με την βουλιμική κατανάλωση φαγητού. Ωστόσο, η καθημερινή ερώτηση "Τί θα φας σήμερα;" της γιαγιάς- που έζησε την κατοχή και την πείνα- καλοσωρίζεται λυτρωτικά, για την αγάπη και το φιλόστοργο ενδιαφέρον που περικλείνει- σαν αγκαλιά.
Κλεοπάτρα και Μινγκ, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η διπλή χρήση της σιωπής: στο πρώτο διάλογο η κοπέλα με τη σιωπή της δεν είπε τίποτε από αυτά που θα ήθέλε γιατί χαμένα θα πήγαιναν έτσι κι αλλιώς αλλά στο δεύτερο διάλογο με την ίδια αυτή σιωπή είπε τα πάντα.
Στενήμαχε Αδόκητε, νομίζω ότι το φαγήτό και τα γεύματα είναι μια χαρά και δε φταίνε σε κανένα. Αυτό που φταίει είναι το στραβό μας το μυαλό. Σκέφτεται το κακόμοιρο: Αν φαω ένα πιάτο φαί με δυο φίλους θα περάσω όμορφα. Άρα άν φαώ δέκα πιάτα πόσες φορές ομορφότερα θα περάσω; Απλή μέθοδος των τριών.
Επίσης μέρος της ευθύνης θα πρέπει να ρίξουμε και στο ότι η συναγρίδα ξεπερνά τα 45 ευρώ το κιλό στο ψαράδικο. Με τα ίδια χρήματα τρώς 30 τυλιχτά σουβλάκια!
Στενήμαχε Αδόκητε,
η γιαγιά με το κατοχικό σύνδρομο ευπρόσδεκτη και αγαπημένη όσο δεν πάει. Σίγουρα όμως δεν είναι αυτή που ταϊζει με πλαστικές τροφές τα εγγόνια στομώνοντας τη γεύση τους, ώστε να μην αντιλαμβάνονται τη νοστιμιά στις απλές και υγιεινότερες τροφές. Κάτι σε καταναλωτισμό διαφήμιση και βόλεμα ή υπερβολικό άγχος (ή κενό) που αναζητά διέξοδο στην πολυφαγία, μήπως;
Μένω σε αυτό: "μου δίνουν την αίσθηση ενός βουλιμικού- και περιορισμένου μέσα από την τροφή- κοιτάγματος του κόσμου"
Αυτό ακριβώς, χωρίς βέβαια να αποκλείεται ο συμβιβασμός υπερβολικής παχυσαρκίας και πολυδιάστατου βλέμματος. Κάτι τέτοιο θα ήταν ρατσιστικό. Αλλά έλα που οι εξαιρέσεις είναι τόσο λίγες που μοιάζουν με επιβεβαίωση του κανόνα.
KostaLG,
στην πρώτη παρατήρηση ελλοχεύει η αντίληψη του συνόλου που απέδωσε ορθά συμπεράσματα. Πράγματι, εσκεμμένα έβαλα αντικριστά τους δυο διαλόγους, έναν "μαύρο" και έναν "φωτεινό", γιατί ταιριάζει στην κοσμοθεωρία μου: πουθενά δεν υπάρχει το απόλυτα θετικό ή το απόλυτα αρνητικό. Κατά τα γνωστά το σκοτάδι και το φως συνυπάρχουν και με αυτό οφείλουμε να ζήσουμε. Εξάλλου, το μάθαμε πια, μετά από τη μαύρη νύχτα έρχεται η μέρα. Και μετά νυχτώνει πάλι και φτου και από την αρχή.
Στη δεύτερή σου παρατήρηση χιούμορ τη σωστή στιγμή. Λυτρωτικό εδώ.Το εκτίμησα δεόντως.
Στην τρίτη παρατήρηση, η λογική, δηλαδή βήμα προς τη λύση.
Ο συνδυασμός που προσφέρεις ακαταμάχητος.
Δημοσίευση σχολίου