Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Ευχαριστούσε το άστρο της που γλίτωσε κι αυτή τη φορά


The funeral, Edouard Manet


Καθ’οδόν για την κηδεία του Ντίγκναμ

«Ο κ. Μπλουμ μπήκε και κάθησε στην άδεια θέση. Τράβηξε την πόρτα πίσω του και τη χτύπησε δυνατά, μέχρι που έκλεισε εντελώς. Πέρασε το μπράτσο του στην κρεμαστή λαβή και κοίταζε σοβαρός από το ανοιχτό παράθυρο της άμαξας τα κατεβασμένα στόρια των σπιτιών της λεωφόρου. Κάποιο τραβήχτηκε στα πλάγια. Μια γριά κρυφοκοίταζε. Η μύτη της πλακουτσωτή πάνω στο τζάμι. Ευχαριστούσε το άστρο της που γλίτωσε κι αυτή τη φορά.»

Οδυσσέας, Τζαίημς Τζόυς, σ.118, μετάφραση Σωκράτης Καψάσκης, εκδ. Κέδρος



-Ντριννν...(παρατεταμένο κουδούνισμα που φανερώνει οικειότητα. Η πόρτα ανοίγει μετά από ώρα)

-Είσαι καλά; Κοιμόσουν;

-Ναι, ήταν πολύ έντονες οι τελευταίες μέρες. Χθες πήγαμε στην κηδεία τού. Δράμα. Νέος άνθρωπος. Δυο χρόνια με καρκίνο. Άφησε δυο μικρά παιδιά ορφανά. Αγόρια. Δύσκολα. Καταλαβαίνεις.

(παύση: κοιτάζει κλεφτά τα παιδιά της που στέκονται παραδίπλα)

-... Καταλαβαίνω. (παύση: χαμηλώνω τα μάτια και σκέπτομαι τα παιδιά μου που στέκονται δίπλα μου)


Σηκώνουν τα μάτια τους έτοιμες να σπάσουν τη σιωπή. Στην ελάχιστη εκείνη στιγμή από την παύση στην ομιλία, οι ματιές τους συναντιούνται. Είχαν συνεννοηθεί απόλυτα. Άρχισαν να μιλάνε ξέφρενα χωρίς να κοιτιώνται. Ντράπηκαν που είχαν πιάσει η μία την άλλη στα πράσσα να κρυφοκοιτάζει την κηδεία τού. Με την μύτη της πλακουτσωτή πάνω στο τζάμι να ευχαριστεί το άστρο της που γλίτωσε κι αυτή τη φορά.

4 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

Αν κατάλαβα καλά, γιατί κάτι μάλλον δεν το πολυέπιασα, αναφέρεσαι στον φόβο του θανάτου, ο οποίος επανέρχεται σε κάθε κηδεία κοντινού μας προσώπου, η οποία μας προκαλεί περιέργεια, δέος και φόβο φέρνοντας τον εαυτό μας στη θέση του εκλιπόντος. Η απελπιστικές ατάκες τέτοιων στιγμών πιο πολύ έχουν ως αίτιο δικές μας ανασφάλειες απέναντι στον θάνατο παρά πραγματική έγνοια για το τι θα απογίνουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας,

τα οποία, σχεδόν πάντα, αργά αλλά σταθερά, ξαναβρίσκουν τον ρυθμό τους (όπως άλλωστε κι εμείς και πολύ πιο γρήγορα από αυτούς, από την επόμενη μέρα κιόλας).

Πιο απλά και κοινότοπα: η ζωή συνεχίζεται.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Γίνεται κυρίως αναφορά στην ανακούφιση του "ανθρώπου", όταν συνειδητοποιεί(συχνά και χαιρέκακα ή χωρίς να νοιάζεται να κρύψει τη χαρά του) πως είναι κάποιος άλλος ο νεκρός κι όχι ο ίδιος. Τουλάχιστον ακόμα. Αυτό το "ουφ", τη γλίτωσα, άλλον άρπαξε ο Χάρος.

Tyler Durden είπε...

ναι, και αυτό εμπεριέχεται στον φόβο του θανάτου

Ανώνυμος είπε...

Οντως ολοι λιγο-πολυ έτσι σκεπτομεθα, εκτος έαν είναι πολυ-πολυ αγαπημενο προσωπο πού πολύ δθσκολα θα το ξεπερασουμεκαί άν.