Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις θα με έχεις ξεχάσει. Θα έχεις θάψει κάπου βαθιά και ανείπωτα το βλέμμα που σε κοίταζα και σε άφηνα να βλέπεις μέσα μου. Τώρα σε κοιτώ με το ίδιο βλέμμα, αλλά εσύ ξέχασες να βλέπεις. Μονάχα με κοιτάς, κάτι ψυχανεμίζεσαι και προσπερνάς. Την ουσία, την ψυχή, τη σάρκα. Ακουμπάς λιγάκι την επιφάνεια και το θαρρείς αρκετό. Μιζέρια θα μου πεις. Και κλάψα. Είναι που μου ξέμεινε το βλέμμα αυτό το ανοιχτό. Που το αποφεύγεις σα να φοβάσαι μην πέσεις μέσα και χαθείς. Μη σε καταπιεί. Μεγαλοπιάνομαι. Πόσο θα ήθελα να ήταν έτσι. Μονάχα που δεν είναι. Γιατί απλά είσαι τυφλός πια και δεν το βλέπεις. Ή το συνήθισες. Ή το βαρέθηκες. Ή έχεις να ασχολήθείς με τον εαυτό σου και δε σου περισσεύει χρόνος. Ή και όλα μαζί. Τότε που το κατάλαβα, το βλέμμα μου θόλωσε από απογοήτευση. Και να ήθελες πια να με δεις, άντε να σκίσεις τα πέπλα της ομίχλης. Έπειτα η κόρη του ματιού μίκρυνε. Από οργή για το ανεπίδοτο ραβασάκι της ψυχής μου. Τέλος τα μάτια μου μεγάλωσαν αλλά δεν έδειχναν τίποτα πια. Από επιθυμία για εκδίκηση. Το μόνο βαθύ που έμεινε να αισθανθώ για σένα. Κάτι είναι κι αυτό. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις θα σε έχω ξεχάσει.

Πόσοι αλέκτορες λαλήσαν στην ζωή μας; Πόσους από αυτούς ακούσαμε και πόσων το λάλημα παρανοήσαμε νομίζοντας πως είναι ξύπνημα της αυγής; Κι αν όντως ο αλέκτωρ σηματοδοτούσε το χάραμα μιας νέας αρχής; Κι αν όντως έτσι ήταν γιατί έτσι πιστέψαμε; Κι αν δεν ήταν η προδοσία αλλά η νέα αρχή, η κάμπια που γίνεται πεταλούδα, η ηλιαχτίδα που της μέλλεται να γίνει ήλιος μεσημεριού; Πρέπει να διαλέξεις. Πρέπει να αποφασίσεις τον τρόπο που θα δεις τα πράγματα. Στο χέρι σου είναι. Πίστεψε το. Και μάθε να ακούς μονάχα τα πετεινάρια που αναγγέλλουν την καινούργια μέρα. Άσε τους αλέκτορες ως άλλους κακούς μαντατοφόρους Λαοκόοντες να τους πνίξουν τα φίδια του Ποσειδώνα για την ολιγοπιστία τους και την καχυποψία τους. Η Τροία κάηκε, αλλά χτίστηκε άλλη πάνωθέ της.

Παραληρήματα θα πεις. Και θα έχεις δίκιο. Κοκόρια δεν υπάρχουν πια. Κι αυτά που ξεμείνανε λαλούν μέρα μεσημέρι. Αναξιόπιστα το λοιπόν. Βάλε αγάπη μου καφέ. Ξημέρωσε κιόλας.