Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Μάσκα και Ψυχή

.
The Scream (1893), E. Munch

Όταν πέφτουν οι πρώτες μάσκες σαν το φλοιό δέντρου και όταν αναλαμβάνουν ποιητές.

Από σχόλιο του Ψουξ στην ανάρτηση του παρόντος ιστολογίου "Η μάσκα"-Ποιητική ανασύνθεση των σχολίων του Tyler Durden, του ιδίου του Ψουξ και του κειμένου "Η μάσκα"


Βιάσου.

Ψάξε στην ντουλάπα το κατάλληλο κουστούμι.

Μην ξεχάσεις την μάσκα.

Αυτή είναι ό,τι πρέπει.

Έχει ελαφρύ ερωτικό μενεξεδί γελάκι

Ύφος γαλήνης

και τόνο Επιδοκιμασίας για τη μάσκα των άλλων.

Στάσου.

Ζωγράφισε τον πιο έντονο

τον θαυμασμό για τους άλλους.

Τον έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν

να υπάρχουν.

Έτσι μπράβο

Ελα τώρα να πάρεις

Κοινωνική αποδοχή με μπόλικη ζάχαρη άχνη.

Επ, τι πας να κάνεις; Φόρα αμέσως τη μάσκα σου!

Έτσι μπράβο..Κοινωνικοποίηση.

Τώρα και οι δυο μαζι…

«Ε-κκοι-ννω-νι-σμός Ε-κκοι-ννω-νι-σμός».

Μην ξεχνάς, να κρύβεσαι.

Έτσι θα τα έχεις καλά με

«φίλους, συναδέλφους και συγγενείς,

-μπακάλη, χασάπη και σύντροφο!»

Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι

Μην λες αυτό που σκέπτεσαι και νιώθεις.

Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι,

Κανείς δε νιώθει φόβο για τον «άλλο»

τον κρυμμένο πίσω από τη μάσκα.

Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι

Πίσω από τη μάσκα είσαι ολομόναχη με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου

Σαν θεατής στην αίθουσα θεάτρου όταν σβήσουν τα φώτα της Πλατείας.

και τη μάσκα να βγάλεις πάλι μόνος μένεις.

Η διαφορά είναι πως με τη μάσκα δεν χρειάζεσαι κουκούλα

Έλα φτάνουν τα επαναστατικά

Στάσου - βγάλε λίγο ρουζ

Δεν κάνει να φαίνονται. Δεν προβλέπονται.

Πάρε θάρρος

Πάρε τύχη.

……………………………………………………………………….

Την μάσκα την φοράς πάνω από την άλλη μάσκα

αυτή που φοράς για τα οικεία πρόσωπα –

έχοντας επίγνωση

πως πίσω από αυτήν το χάος

ο Αέρας

Μπορεί αυτό να είναι η ψυχή

κάτι που χρωματίζεται με τα εκάστοτε Ατέλειωτα

όμως δικό μας και υπαρκτό.

Η ψυχή μας.

Ναι, σου πετάω το γάντι

Δεν αστειεύομαι

……………………………………………………………………………….

Το να δημιουργείς με την επίγνωση του χάους και του τίποτα,

είναι εξίσου ωραίο με το να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι το πιο

αληθινό και συγκροτημένο πίσω από όλα αυτά.
Άλλωστε το τίποτα δεν σημαίνει μη ύπαρξη, αλλά κάτι το πέραν

της ανθρώπινης δυνατότητας για κατανόησή του.



Αυτό που μπορούμε να κατανοήσουμε ως ανθρώπινα όντα είναι

η κοινωνική και υποκειμενική "σμίλευση" αυτού του τίποτα,

δηλαδή η δημιουργία μιας εικόνας, μιας μάσκας και κάτι τέτοιο

πιστεύω πως είναι και η έννοια της ψυχής όπως την

φανταζόμαστε ως μιας αυτοτελούς οντότητας, έστω και αιθέριας.



Το ανάπτυγμα της ύπαρξης μου, μια Μάσκα Ζωντανή με

χαρακτηριστικά Πεθαμένου
ή Αντιστρόφως

15 σχόλια:

γ.κ. είπε...

...μ΄οποιον δάσκαλο καθήσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Η πρώτη ύλη (το ποστ)και τα σχόλια (κυρίως του Tyler) είχαν Δύναμη!
αυτά δημιούργησαν το δικό μου σχόλιο.

να είστε καλά και οι δύο!

Tyler Durden είπε...

"Ισως μάλιστα να κερδίζεις και περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτονομία ως ον, μια και η θεώρηση της ύπαρξης κάτι υπερβατικού και αναλλοίωτου αυτομάτως μας βάζει και διάφορους περιορισμούς ακόμα και ετεροκαθορισμούς στον τρόπο σκέψης μας (πχ θρησκείες)"

και αυτό το θεωρώ σημαντικό από το ποστ μου γιατί το να πιστεύεις σε κάτι δομικό και καθορισμένο, περιορίζει και τους βαθμούς ελευθερίας μας.

Μια πχ θεώρηση της ψυχής όπως η χριστιανική, ορίζει συγκεκριμένα καθήκοντα για τους φορείς της, όχι απαραίτητα αυστηρά τυπολατρικά, αλλά γίνεται μια πιεστική συνθήκη στις σχέσεις μας "να βγάλουμε από μέσα μας τον καλό εαυτό, τον καθαρό", κλπ.

βιαστικά λίγο γιατί ο χρόνος με πιέζει, χαμπάρι δεν πήρα ότι η συζήτση συνεχίστηκε

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"γιατί το να πιστεύεις σε κάτι δομικό και καθορισμένο, περιορίζει και τους βαθμούς ελευθερίας μας."

Αν βέβαια αυτό το υπερβατικό και αναλλοίωτο στο οποίο κανείς πιστεύει είναι η Ψυχή (του), τότε είναι και ο ίδιος ένας μικρός Θεός (με όσες τραγικές πλάνες συνεπάγεται αυτό).

Πάντως δεν έχει ανάγκη από ετεροκαθορισμούς που τόσο όλοι μας τρέμουμε (εκτός από τον Ταρκόφσκυ, μιας που "παίζει" στα σχόλια τόσο το σινεμά όσο και η ποίηση, ο οποίος όμως δεν είναι ένας από εμάς, σίγουρα).

Το να δεχτεί θεωρητικά πάντα κάποιος ότι υφίσταται η έννοια της ψυχής, ακόμα και αν αυτή δεν είναι παρά η τεμαχισμένη μορφή του στον Καθρέπτη που προσπαθεί να ανασυστήσει, δεν σημαίνει ότι αποδέχεται κάποιο Θεό. 'Η και αν τον αποδέχεται ίσως να είναι ο Θεός του Χάους. Ή της Ανάγκης.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Α, Τyler Durden,
δεν είμαι κρυπτοθεούσα, έννοια διωκόμενη σήμερα κατά το κρυπτοχριστιανός σε άλλες εποχές. Θεωρώ πάντως ότι αμφότερα αντιπροσωπεύουν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο "καλός και καθαρός" εαυτός είναι μία ανάγκη αυτοπροσδιορισμού έξω από κοινώς αποδεκτές αξίες, ίσως κάποια προσωπικά όρια στην κακώς εννοούμενη προσωπική ελευθερία μας. Διότι ναι μεν Διόνυσος και ένστικτο και απόλυτο χάος αλλά δίχως τον Απόλλωνα πού και πού να του βάζει χαλινάρι, θα καταποντιζόταν αύτανδρος και αυτός και το χάος του.

Tyler Durden είπε...

όταν γράφω για περισσότερους βαθμούς ελευθερίας μας δεν αναφέρομαι στην προσωπική ελευθερία έως ασυδοσία, αλλά στην ελευθερία ως κοινωνικό ον, η οποία εννοείται και εν συνεχεία απολαμβάνεται πάντα μέσα σε κάποιους περιορισμούς που τους θέτει η ίδια η κοινωνία, αλλά οφείλει να γνωρίζει συγχρόνως ότι αυτοί δεν είναι στατικοί και πως μπορεί να αλλάξουν.

Την έννοια της ψυχής την αντιλαμβανόμαστε, θέλουμε δε θέλουμε, με όρους της θρησκείας μας, ως την απόλυτη αναλλοίωτη ουσία, έστω και άμορφη ή αιθέρια, όσο και να αλλάζουμε το περιεχόμενό της κινούμενοι προς πιο κοσμικές θεωρίες. Αυτή η θεώρηση επηρρεάζει μέσω ποικίλων μεταφορών (καλόψυχος, κακόψυχος) και την θεώρηση του χαρακτήρα μας ως έχοντας έναν σταθερό πυρήνα, όμως ο εαυτός μας είναι μια πολυμορφική οντότητα που κάθε αναπαράστασή της, είτε με την μορφή πολλών μασκών, στρωμάτων, είτε με ψηφίδες και σπασμένους καθρέφτες είναι συγχρόνως και επαρκής και λειψή.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Να θεωρήσω τα τελευταία σου λόγια ως σύγκλιση ή απόκλιση; Πάντα το ίδιο ερώτημα, το ένα ή το άλλο, επαρκές ή λειψό, συγκλίνον ή αποκλίνον, καλό ή κακό; Ξέρω, ξέρω να αναζητήσουμε την ενότητα των αντιθέτων.

Η δεύτερη παράγραφός σου μεστή και ξεκάθαρη. Ωστόσο δεν αντιλαμβάνομαι γιατί..." Αυτή η θεώρηση επηρρεάζει μέσω ποικίλων μεταφορών (καλόψυχος, κακόψυχος) και την θεώρηση του χαρακτήρα μας"

Γιατί η παραδοχή ή έστω εικασία μας για ύπαρξη ψυχής με θρησκευτικούς ή κοσμικούς όρους, μας επιβάλλει και κάποιο αξιακό σύστημα(π.χ. καλόψυχος-κακόψυχος, όπως αναφέρεις);

Προσωπικά καθώς κατάλαβες αποδέχομαι εξ ανάγκης την έννοια της ψυχής, αλλά ταυτόχρονα-όπως επίσης έχεις καταλάβει- υποστηρίζω ότι είμαστε ό,τι βλέπουμε σε έναν σπασμένο καθρέπτη: εικόνα ταυτόχρονα επαρκής και λειψή.

Αλλά γιατί θεωρείς ότι αυτά τα δύο είναι αντιφατικά; Αυτός που βλέπει την εικόνα του στο Σπασμένο Καθρέπτη δεν πατάει αναγκαστικά σε ένα σύστημα αξιών (κοινωνικό, προσωπικό κ.τ.λ.), έστω και αν αυτό αποδεικνύεται κινούμενη άμμος;

γ.κ. είπε...

"Γιατί η παραδοχή ή έστω εικασία μας για ύπαρξη ψυχής με θρησκευτικούς ή κοσμικούς όρους, μας επιβάλλει και κάποιο αξιακό σύστημα"

λέει η Μινγκ και αναρωτιέμαι αν από εκεί και πέρα υπάρχει κάτι άλλο που παίζει Ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση της Ψυχής μας εκτός από την ιδέα που έχουμε εμείς για τον Εαυτό μας-
της διαλεκτική μας(του τρόπου σκέψης)μας- τόσο κατά την διάρκεια της Σμίλευσης(που λέγαμε)όσο και στην διάρκεια της Φθοράς των συστατικών της ψυχής μας.

Δεν νομίζω πως με μια άλλη θρησκευτική συνιστώσα γύρω μου θα σκεφτόμουν αλλιώς συνεπώς ούτε και διαφορετική ψυχή θα είχα.


υ.γ.με τα θρησκευτικά γενικώς δεν...
κάτι σαν την εφορία και την αστυνομία,
όσο λιγότερη τόσο το καλύτερο.
:-))

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ψουξ,
δε λέω, απορώ και ερωτώ τον Τyler Durden που καταθέτει αυτή την άποψη γιατί το ισχυρίζεται.

Όσο για τα θρησκευτικά και τις Θρησκείες η μόνη σχέση που έχω μαζί τους είναι ο θαυμασμός μου για τα έργα τέχνης που παρήγαγαν. Βέβαια μπορεί τελικά ο Τyler Durden να μου αποδείξει ότι πιστεύοντας στην έννοια της ψυχής είμαι τελικά θρήσκα. (!)

Δισεπίλυτο το αίνιγμα που θέτεις:
"... υπάρχει κάτι άλλο που παίζει Ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση της Ψυχής μας εκτός από την ιδέα που έχουμε εμείς για τον Εαυτό μας;"

Μήπως η ιδέα που έχει ο Άλλος για τον Εαυτό μας, το Εγώ;

Και ποιος είναι αυτός ο Άλλος;

Εσύ παίζεις Ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση του Εγώ;

Εγώ έχω ανάγκη μόνο το Εγώ για να προσδιοριστώ ή και το Εσύ;

Γνώρισα κάτι παραπάνω για το Εγώ μου και την Ψυχή Μου μέσα από Εσένα;

Εσύ μέσα από Εμένα;

Ο καθείς δίνει τις απαντήσεις του φαντάζομαι...

Tyler Durden είπε...

δεν βλέπω να διαφωνούμε και πολύ, πιο πολύ μάλλον σε θέματα διατύπωσης.

Η παραδοχή της ύπαρξης ψυχής, που αποτελεί μια πτυχή της προσπάθειας κοινωνικής διαμόρφωσης του ακατάληπτου σε κάτι με νόημα, αυτομάτως εισάγει και την ηθική, δηλαδή κανόνες για το πώς θα συνδιαλλαγούμε με αυτό το φαντασιακό μόρφωμα που θεωρείται υπαρκτό, ουσιώδες και συνάμα τρομερό, μια και υποσυνείδητα γνωρίζουμε ότι πίσω από αυτό βρίσκεται το χάος.

Από τη στιγμή που πιστεύεις στην ύπαρξη ψυχής, αυτή κάπως την έχεις σχηματοποιημένη στο μυαλό σου για να μπορείς να αναφέρεσαι σε αυτήν. Ισχυρίστηκα ότι αυτό γίνεται με όρους της θρησκείας αν και σήμερα αυτό έχει συγκαληφθεί πολύ με τις νέες προσεγγίσεις του εγώ, του ασυνείδητου, των πολλαπλών προσωπικοτήτων μας, κλπ.

Για μένα η έννοια της ψυχής είναι η "διάσταση του ακατάληπτου" του όντος, αυτή που "περισσεύει" και μένει έξω από την κοινωνική του διαμόρφωση/αντίληψή του. Κάθε θρησκεία αποτελεί μια κοινωνική προσπάθεια περιγραφής/ανοίγματος διαλόγου με αυτό.

γ.κ. είπε...

Σωστό.

οι ανθυπομικρολεπτομέρειες :-)
στην διατύπωση μπορεί να είναι οι καταβολές μας,οι φόβοι,ο περίγυρος μας ή οτιδήποτε άλλο.
Επί της Ουσίας συμφωνούμε.

Καλημέρα

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"Για μένα η έννοια της ψυχής είναι η "διάσταση του ακατάληπτου" του όντος, αυτή που "περισσεύει" και μένει έξω από την κοινωνική του διαμόρφωση/αντίληψή του."

Tyler Durden,
Nαι, όλα καλά, αλλά πώς αντιλαμβάνεσαι την ψυχή, αφού είναι για σένα -και θα έπρεπε να είναι- εντελώς ακατάληπτη; Διαφορετικά ισχυρίζεσαι, ότι η ψυχή γίνεται αντιληπτή με θρησκευτικούς όρους περισσότερο ή λιγότερο καμουφλαρισμένους.

ΟΚ, αλλά με τι όρους και μέσα αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτό που αποκαλείς ψυχή, κάτι δηλαδή εντελώς άρρητο, που αν προσπαθήσεις να το καταστήσεις ρητό και να βάλεις σε καλούπια, αμέσως το ευτελίζεις φέρνοντας το στα ανθρώπινα (θρησκετικοκάτι) μέτρα;

Αρκείσαι μόνο στην παραδοχή αυτού του Μεγάλου Άρρητου και αυτό σου φτάνει; Δε σε τρελλαίνει να ξέρεις ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι ακατάληπτο και άρρητο, απίστευτα σημαντικό, όμως εσύ είσαι καταδικασμένος να αρκείσαι στα μικρά και ρητά, τα όσα φθάνεις;

Καλά που δε ζούμε στην Αρχαία Ελλάδα. Εγώ θα είχα καταδικαστεί για Ύβρη και εσύ θα είχες θριαμβεύσει ως άλλος τυφλός μάντης που κάτι τις βλέπει παρά την ανθρώπινη "τύφλα" του.

Ναι, αναγκάζομαι τελικά να παραδεχθώ πως καταλαβαίνω πολύ καλά για τι μιλάς.

Χρονοστιβάδα είπε...

Καλημερίζω την όμορφη παρέα!
Πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφτηκαν, όμως κάπου στο τέλος ένιωσα να σας χάνω... :-)
Για παράδειγμα, αφενός αποδεχόμαστε ότι η ψυχή είναι το αρχέγονο και αναλλοίωτο συστατικό μας, αφετέρου ψάχνουμε να βρούμε τους παράγοντες που τη "διαμορφώνουν", που την "φθείρουν" ή την "επηρεάζουν". Εδώ νομίζω πως συγχέουμε την ψυχή με την προσωπικότητα...
Ο Tyler απ' την άλλη, λέει πως "από τη στιγμή που πιστεύεις στην ύπαρξη ψυχής, αυτή κάπως την έχεις σχηματοποιημένη στο μυαλό σου για να μπορείς να αναφέρεσαι σε αυτήν" ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, δεν στάθηκε δυνατόν να σχηματοποιηθεί ούτε καν η έννοια της προσωπικότητας, που όσο να 'ναι, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι ευκολότερο να προσδιοριστεί...
Ίσως σ' έναν άλλο κόσμο, με εντελώς διαφορετικές ή περισσότερες διαστάσεις, να μπορούσαμε να μιλάμε για την ψυχή σαν να 'ταν κάτι χειροπιαστό, όπως θα μπορούσε να είναι ο αέρας, η βαρύτητα, η θερμότητα, το φως, η ενέργεια κλπ. που επίσης δε χρειάζεται να τα σχηματοποιήσουμε για να αποδείξουμε πως υπάρχουν. Δεν σας κάνει εντύπωση πως, ενώ μετράμε αιώνες επιστημονικής έρευνας, η ψυχή, ο εγκέφαλος, ακόμα και το ανθρώπινο γονιδίωμα, κρατούν καλά τα μυστικά τους ?
Χαρακτηριστικό του ανθρώπου (...εδώ συμφωνούμε) είναι να φέρνει στα μέτρα του αυτό που είναι πέρα από αυτά, με το να εφευρίσκει νόμους, θρησκείες, συστήματα, πλαίσια κ.ο.κ. ώστε να το προσαρμόζει στη δική του λογική. Χαρακτηριστικό του ανθρώπου όμως, είναι και να διαλύει αυτό που κατακτά, να το καταστρέφει και τελικά να αυτοκαταστρέφεται (... κάτι σαν "παρασιτισμός" δηλαδή). Όπως λέει κι η Κλεοπάτρα, το να υποψιάζεσαι (...χάριν σωστότερης διατύπωσης, αποφεύγω το ρήμα "ξέρω") "ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι ακατάληπτο και άρρητο, απίστευτα σημαντικό, όμως εσύ είσαι καταδικασμένος να αρκείσαι στα μικρά και ρητά, τα όσα φθάνεις" μπορεί να σε τρελάνει. Πόσο σίγουροι είμαστε όμως, ότι δεν θα μας τρέλαιναν και οι απαντήσεις ? Μήπως αυτή είναι η γνώση που κουβαλάει η ψυχή και αρνούμενη να μας τη μεταφέρει, μας προστατεύει απ' την τρέλα και ταυτόχρονα προστατεύει την ύπαρξή από τον "παρασιτισμό" μας ?
Δεν ξέρω αν για τους βιολόγους ή τους γενετιστές π.χ. υφίσταται "η μνήμη των κυτάρρων", αλλά αν υπάρχει, θα πρέπει να είναι απείρως ισχυρότερη από τη μνήμη εκατό εγκεφάλων μαζί. Μη με ρωτήσετε γιατί... ίσως επειδή είναι επιφορτισμένα να "θυμούνται" λίγες πληροφορίες... πιθανώς μόνο μια, την επιβίωση και τον πολλαπλασιασμό τους.

γ.κ. είπε...

έχω να διατυπώσω μια απορία....

η Ψυχή διαμορφώνεται;

ο μικρόψυχος και ο μεγαλόψυχος δλδ
είχαν ποτέ την δυνατότητα να γίνουν κάτι άλλο.
ή είναι σαν τον ψηλό και τον κοντό;

και να παραθέσω δύο ωραία αποσπάσματα που Έτυχε να πέσουν στα χέρια μου σήμερα το πρωί
και έχουν σχέση με το ...θεματάκι μας :-)

"ο θάνατος περίμενε να πει όλα τα λόγια
Ύστερα το τέλος άπλωσε πάνω στο πρόσωπο του
Και ο φονιάς επάτησε την φτέρνα του στο στέρνο
Με δύναμη τραβολόγησε απ΄τον νεκρό το δόρυ
Φάνη η κορφή του κονταριού με λάφυρο ένα σπλάχνο
Βγήκε μαζί με την αιχμή το διάφραγμα σκισμένο
Εντόσθιο κρυφό μοναχικό στο δόρυ αγκιστρωμένο
-κρεμασμένη στον μπρούντζο έλαμπε η ψυχή του Σαρπηδόνα"



"και το κοντάρι εμπήχθηκε στο κορμί του Σαρπηδόνα
εκεί στον μυώνα τον πλατύ όπου πάλλει η ψυχή του ανθρώπου
στο διάφραγμα που βαστά την βίαιη καρδιά
τους μίσχους της ανάσας.Ο Σαρπηδόνας έπεσε ακίνητος και μόνο οι παλάμες του
μικρά φτερά που έτρεμαν
οι χούφτες του σφίγγαν κι΄άφηναν το ματωμένο χώμα
και τέντωσε μ΄έναν λυγμό λόγο προς τον αγαπημένο
-Γλαύκε τα όπλα μου μην αφήσεις να μου πάρουν προστάτεψε το σώμα μου ξένος να μην το πιάσει
φύλαγε το ανέγγιχτο του σκοταδιού μου δίχτυ
Τον έπιασαν τον λέρωσαν τον έσυραν στο χώμα"

καλημέρες !

Tyler Durden είπε...

κλεοπάτρα δεν ξέρω γιατί βγάζεις αξιολογικά συμπεράσματα από αυτά που έγραψα, πρωτα πρώτα γιατί θα "έπρεπε" να είναι ακατάληπτη,

ή είναι ή δεν είναι, μάλλον όμως είναι γιατί κανείς δεν μπορεί να την κάνει χειροπιαστή, όσο και να προσπαθήσει, πάντα θα διαισθάνεται ότι κάτι παραπάνω υπάρχει πέραν του αντιληπτού όντος.

Πουθενά (εκτός μερικών δυνητικά επικίνδυνων επιστημόνων) δεν γίνεται υλικά αντιληπτή και καλουπωμένη ώστε να "υποβιβαστεί" η υπόστασή της, αντιθέτως, μέσω των θρησκειών αλλά και της τέχνης, ανοίγει ένας διάλογος με αυτό το άρρητο/ακατάληπτο.

Γιατί να με τρελαίνει αυτό το ακατάληπτο; Είναι όντως σημαντικό ως τέτοιο και όχι ως πλήρως κατανοητό, αλλά μπορεί να με τρελάνει εξίσου και το άνοιγμα ενός κακού διαλόγου με αυτό.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Xρονοστιβάδα,
οι αντιφατικότητες και τα κενά που ίσως διαπιστώνεις, οφείλονται στο ότι δεν υπάρχει ένα σαφώς καθορισμένο θέμα, ή καλύτερα το θέμα αυτό είναι τόσο πλατύ, που αναγκαστικά κάποιες μόνο από τις απόψεις που πέφτουν στο τραπέζι διερευνώνται κι αυτές σε κάποιο βαθμό. Τα υπόλοιπα απλά τέθηκαν αλλά δεν φωτίστηκαν από τους συμμετέχοντες στην κουβέντα.

Η άποψη-απάντηση που δίνεις μου φαίνεται πολύ ελκυστική και καλοδιατυπωμένη.

Ψουξ,
το χωρίο από την Ιλιάδα καταπληκτικό. Έπεσες και στην περίπτωση. Είχα "εμμονή" με το Σαρπηδόνα. Μέχρι που έκανα ένα τεράστιο αντίγραφο της αγγειογραφίας με τον Σαρπηδόνα να τον μεταφέρουν τα δυο φτερωτά δίδυμα αδέλφια, ο Ύπνος και ο Θάνατος, στην πατρίδα του τη Λυκία (από τον καλυκωτό κρατήρα του Ευφρονίου:http://users.ach.sch.gr/pchaloul/classic-art/erythr-sarpedon.jpg )
Πολύ με άγγιξε το απόσπασμα. Καλησπέρα!

Tyler Durden,
Ένας διάλογος μπορεί για κάποιον να είναι κακός και άρα τον διακόπτει ή καλός και τον συνεχίζει. Είναι θέμα χρόνου, υπομονής, διάθεσης και ανοχής για τις ελλείψεις ή τις υπερβάσεις των άλλων. Την καλησπέρα μου και να ξέρεις ότι πολύ εκτίμησα την έως τώρα συμμετοχή σου, η οποία μας τροφοδότησε όλους με πολλά ερεθίσματα. :-)