Πρόσκληση για ανάλυση του avatar

O Σχολιαστής με κάλεσε σε ένα παιγνίδι εν εξελίξει, να εξηγήσω γιατί διάλεξα το εικονίδιο που συνοδεύει το profile μου και φαντάζομαι ότι η εξήγηση επεκτείνεται και στο ψευδώνυμο. Το όλον, εικονίδιο και ψευδώνυμο, πλασσάρουν τον εαυτό που θέλει να περάσει ο blogger στο ιστολόγιό του. Ενσαρκώνουν το διαδικτυακό του στίγμα. Υποχρέωσή μου περαιτέρω να μεταβιβάσω την πρόσκληση σε άλλους πέντε bloggers. Το εγχείρημα έχει ενδιαφέρον και από την άποψη ότι μπορεί κανείς να ανατρέξει όσο πίσω ή μπροστά θέλει και να γνωρίσει έτσι άλλα ιστολόγια. Προσφέρεται ακόμα και για αυτοανάλυση, ψυχανάληση και περιαυτολογία. Ή απλά ως παράθυρο σε μια όμορφη πτυχή της ζωής, όπως αυτό που ανοίγει ο Σχολιαστής.

Εντάξει λοιπόν, εδώ είμαι, καιρός να προβληματιστώ λιγουλάκι για το λόγο που διάλεξα το εικονίδιο της «Παριζιάνας». Να πω ότι πρόκειται για τμήμα τοιχογραφίας περί το 1450 π.Χ. από το ανάκτορο της Κνωσού που φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου. Δεν πρόκειται εδώ να κάνω αρχαιολογική αναφορά. Να πω μονάχα πως έχω ακούσει τόσες φορές και από τόσους διαφορετικούς ανθρώπους μη ασχολούμενους με αρχαιολογία πως της μοιάζω (καλέ εσύ είσαι ίδια με την πώς την λέμε...), που όταν ήρθε η ώρα να επιλέξω μια εικόνα, μου ήρθε αυθόρμητα. Όχι, δεν έχω καβαλήσει κανένα καλάμι, όχι δεν τη θεωρώ ωραία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, δεν είναι καν η αγαπημένη μου μορφή από τοιχογραφίες. Απλά ήρθε φυσικά. Και δίχως πολύ σκέψη. Εξάλλου, όπως και να έχει το πράγμα, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτό, σίγουρα θα επέλεγα κάτι άλλο σχετικό με την αρχαιολογία. Ο καθείς και τα ενδιαφέροντά του, έστω τα ευρύτερα.

Τώρα, πώς από την «Παριζιάνα» έφτασα στην Κλεοπάτρα (ναι, τη βασίλισσα της Αιγύπτου, ναι τη γνωστή που συναντά και ο Αστερίξ), αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το ψευδώνυμό μου είναι Κλεοπάτρα και Μινγκ. Για την ακρίβεια ούτε Κλεοπάτρα ούτε Μινγκ, αλλά το ανάμεσό τους. Εξηγούμαι, αν και τα έχω πει και αλλού (Κλεοπάτρα και Μινγκ) και γι’αυτό θα περιοριστώ σε λίγα. Πριν λίγο καιρό διάβαζα μια βιογραφία της Πτολεμαίας βασίλισσας για παιδιά ( ναι, μέχρι εκεί έφτασε η χάρη της). Δεν μπόρεσα να μην προσέξω πόσες πολλές βιογραφίες της υπάρχουν γενικώς και επιπλέον πόσο γοητεύει η μορφή της όχι μόνον ενηλίκους αλλά και μικρούς (για την ακρίβεια μικρές πριγκήπισσες και Χιονάτες που προβιβάστηκαν σε Κλεοπάτρες). Την ίδια περίοδο έπεσε στα χέρια μου ένα άλλο παιδικό βιβλίο, μιας Γαλλίδας της K. Μπερνός, εκδ. Κάστωρ, το «Εγώ ο Μινγκ». Η διαφορά στα πρότυπα που περνούσαν κολοσσιαία: «Η βασίλισσα των βασιλισσών» φιλόδοξη, ματαιόδοξη, αρχομανής αλλά και στο έπακρο γοητευτική προσωπικότητα. Ο Μινγκ, ένας από τους εκατόμμυρια Κινέζους, ασήμαντος, καθημερινός, απλός, να μη διαφέρει εκ πρώτης όψεως σε τίποτα από τη μάζα. Εκτός από ένα, που έκανε και την ειδοποιό διαφορά από τους αμέτρητους άλλους ανθρώπους: Δεν είχε καμμία περαιτέρω φιλοδοξία παρεκτός να επαναλαμβάνει καθημερινά τα ίδια και απαράλλαχτα με μόνο του μέλημα να φυλακίσει το χρόνο συνειδητά για χάρη του μόνου πράγματος που θεωρούσε ότι αξίζει τον κόπο στη ζήση του. Μαντέψτε τι ήταν αυτό. Ναι, σωστά μαντέψατε –ή μήπως όχι;-, η αγάπη του για την εγγονούλα του. Μόνη του έγνοια η αφιλοκερδής φροντίδα του για αυτήν. Μόνη του χαρά, επιδίωξη και καταξίωση η αγάπη για τη μικρούλα Ναμ.

Θυμήθηκα εκείνη την ταινία με το Χάρβεϋ Καϊτέλ και το Γουίλιαμ Χαρτ, «Καπνός» λεγόταν. Πάνε καμμιά δεκαπενταριά χρόνια που παιζόταν στα σινεμά. Κάποιος ήρωας που οι υπόλοιποι το θεωρούσαν γραφικό και ακατανόητο, επέμενε να φωτογραφίζει κάθε μέρα την ίδια ώρα ένα συγκεκριμένο σημείο του δρόμου. Όταν μετά από πολλά χρόνια η γυναίκα κάποιου απ’αυτούς που σύχναζαν στο καπνοπωλείο σκοτώθηκε αναπάντεχα, ο «γραφικός» ανέτρεξε πίσω στις φωτογραφίες του μέχρι που εντόπισε τη νεκρή σε στιγμές αδιάφορες από την καθημερινότητά της. Αδιάφορες τότε. Πολύτιμες τώρα για τον απαρηγόρητο σύντροφό της. Ο Μινγκ λοιπόν δεν είχε ανάγκη την έλλειψη αυτού που απολάμβανε τόσο δεδομένα και τόσο απλά για να το εκτιμήσει. Ήξερε εκ των προτέρων πως είναι πολύτιμο, πως δε χρειάζεται κάτι παραπάνω, πως πρέπει να το γευτεί συνειδητά τώρα. Γιατί δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένο στο πέρασμα του χρόνου. Δεν ήθελε να κυνηγά ως άλλη Κλεοπάτρα ακόμα μεγαλύτερη εξουσία, ακόμα περισσότερα μεγαλεία που θα τα εξαργύρωνε στο μέλλον αδιαφορώντας για τα απλά πράγματα του παρόντος. Χρειάζεται άραγε να συμπληρώσω και τα πιο ουσιαστικά; Επειδή όμως ούτε Κλεοπάτρες στην αμιγή τους μορφή υπάρχουν, ούτε πολύ περισσότερο Μινγκ, περιοριζόμαστε όλοι οι υπόλοιποι στο ανάμεσο. Το θέμα είναι προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

Καιρός να παραδώσω τη σκυτάλη στους επόμενους. Αρκετά φλυάρησα.
Περπατάμε μαζί
Το Καφενεδάκι
Maxplace's Blog
ΓΙΑΝΝΗΣΒΕΡ
Λίμνες Μενεξελί
Δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον θα βρουν το παιγνιδάκι, ούτε πόσο χρόνο διαθέτουν. Ευχαριστώ όσους κάνατε τον κόπο να ανταποκριθείτε.