Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

Γιατί να έχει κανείς blog (2)


Νεφελοκοκκυγία-νεφέλωμα

Πριν λίγους μήνες, όταν ξεκίνησε ετούτο το ιστολόγιο, υπήρχε η δειλή διάθεση για μοίρασμα σκέψεων, διαθέσεων, αισθημάτων με ένα ανώνυμο κατά βάσει κοινό. Ανώνυμη και εγώ η ίδια ένιωθα ελεύθερη να εκφραστώ πέρα από συμβάσεις, αναστολές, φοβίες, κρυψίνοια. Τότε ο φόβος μπροστά στο δυνητικό απρόσωπο μη ελέγξιμο κοινό, μια ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό και εξήγησης στον ίδιο μου τον εαυτό για την αναγκαιότητα του ιστολογίου και ίσως η πρόσθετη φοβία πως η ανοιχτή αυτή επιστολή θα έμενε ανανταπόδοτη, είχαν γεννήσει το κείμενο Γιατί να έχει κανείς blog ή οι Δον-Κιχώτηδες του διαδικτύου. Εκείνο που δε φανταζόμουνα είναι ότι το κοινό αυτό θα έπαυε να είναι ανώνυμο με την έννοια του απρόσωπου. Άνθρωποι που ούτε τους γνωρίζω ούτε με γνωρίζουν εξ όψεως ή εξ επωνυμίας θα εξελλίσσονταν σε ένα είδος συνοδοιπόρου, θα γίνονταν σταδιακά γνωστοί ίσως πολύ περισσότερο και πολύ ουσιαστικότερα από αρκετούς γνωστούς στην «πραγματική» ζωή. Η διαδικτυακή ζωή μπορεί να αποδειχτεί σε αρκετές στιγμές της μια παράλληλη ζήση που γεννά αισθήματα, ενδιαφέρον, συνενοχή, γέφυρες, ανθρωπιά, θαυμασμό, και ένα κάρο δυνατά συναισθήματα με τρόπο άμεσο, συχνά αμεσότερο από αυτόν μιας κατά πρόσωπο συνάντησης. Τα πράγματα επιταχύνονται δραματικά, καθότι οι όποιες αναστολές που μας συγκρατούν και ενίοτε ανακόπτουν την επικοινωνία σε τετ-α-τετ συνομιλίες, εδώ δεν υπάρχουν. Η αυθεντικότητα και ο αυθορμητισμός κερδίζουν έδαφος και τελικά δικαιώνονται. Ακόμα και bloggers που άμεσο και κυρίαρχο σκοπό έχουν την επισκεψιμότητα, το μεγάλο αριθμό αναγνωστών και τα χρηματικά ποσά που κερδίζουν από διαφημίσεις, ακόμα και αυτοί γράφοντας ανωνύμως ξεπερνούν τις αναστολές τους και εκφράζονται με αυθεντικό και χαρακτηριστικό θράσος που δύσκολα θα αποκάλυπταν αλλιώς. Όπως και να έχει, ο λόγος δεν αφορά τις περιπτώσεις αυτές. Αφορά εκείνους που δεν ενδιαφέρονται παρά για ένα άλλο είδος επικοινωνίας, για ξεδίπλωμα ψυχής, για σύμπλευση ή γόνιμη αντιπαράθεση απόψεων, για κοινά μεράκια, για κουβεντούλα σοβαρή ή χαλαρή, για πληροφόρηση σε πάμπολλους τομείς, για το κάτι τις δικό τους που έχουν όλη την καλή διάθεση να το μοιραστούν με άλλους.

Αυτή η παράλληλη διαδικτυακή ζωή συνήθως δεν έρχεται να καλύψει κενά της άλλης, της «πραγματικής». Συμπορεύονται οι δυο τους ανεξάρτητα. Ναι μεν η δεύτερη τροφοδοτεί την πρώτη μεταγγίζοντάς της εμπειρίες, σκέψεις, αισθήματα, πλην όμως δεν εξαρτάται δουλικά από αυτήν. Όσοι επιλέγουν να διατηρούν προσωπικό ιστολόγιο δεν είναι άτομα με ελλείψεις στην προσωπική τους ζωή, μοναχικοί, με περιορισμένες κατ’ανάγκη δυνατότητες επικοινωνίας. Ίσα-ίσα, κι αυτό καθρεπτίζεται άμεσα στα γραφόμενά τους, πρόκειται για ανθρώπους με πλήρη συνήθως ζωή. Εννοώ ότι δε χρειάζεται να καταφύγουν στο ιστολόγιό τους, για να καταφέρουν να ζήσουν. Μήπως εξάλλου η ανάγνωση λογοτεχνικών έργων ή η παρακολούθηση κινηματογραφικών ταινιών δεν έρχεται ως δυνατότητα πολλαπλών παράλληλων ζωών, αφού περισσότερο ή λιγότερο ταυτιζόμαστε με τους ήρωες; Εκεί έγκειται η μέγιστη αξία της λογοτεχνίας και του σινεμά, στο να ζούμε πολλές παράλληλες ζωές πέρα από αυτήν που πραγματικά διάγουμε και έχουμε επιλέξει, ζωές που τα βιολογικά και θνητά μας όρια δεν επιτρέπουν να βιώσουμε αληθινά. Το αποτέλεσμα είναι ένα βάθεμα και ένας πλούτος ψυχής από τις πολλαπλές τούτες εμπειρίες. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η διαδικτυακή ζωή. Είμαστε ικανοποιημένοι με τη δική μας, αλλά θα την εμπλουτίσουμε ακόμα παραπάνω με την εμπειρία του ιστολογείν. Το πρόσθετο πλεονέκτημα συγκριτικά με τη λογοτεχνία και το σινεμά εμφανές: ο blogger δε ζει παθητικά έναν παράλληλο βίο που του προτείνει ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης, αλλά ενεργητικά, όχι μόνον γιατί ο ίδιος τον πλάθει, μα κυρίως γιατί αλληλεπιδρά μέσω των σχολίων με άλλους bloggers, περσόνες όχι φανταστικές μα υπαρκτές και αληθινές. Πιο αληθινές δε γίνεται.

Οι Δον-Κιχώτηδες λοιπόν βρήκαν άλλους ιππότες της ουτοπίας. Η συνεύρευση αίρει την ουτοπία και την κάνει τόπο απτό, γη γόνιμη και καρπερή. Η Νεφελοκοκκυγία κατέβηκε από τα σύννεφα και εδράζεται στο διαδίκτυο. Μονάχα που τώρα βρήκε κατοίκους ταιριαστούς και όχι αλμπάνηδες. Οι τοιoύτοι πάντα βέβαια θα υπάρχουν. Και οι νεφέλες αποκτούν χρώματα ποικίλα, ικανά να εκφράσουν κάθε απόχρωση ανερυθρίαστα και ανέμελα και ουσιαστικά και ανθρώπινα.

Όταν πρωτοξεκίνησε τούτο το ιστολόγιο, δεν μπορούσα να φανταστώ πρώτα από όλα ότι θα διάβαζα με ενδιαφέρον τις αναρτήσεις άλλων. Όχι βεβαίως γιατί δε μου περνούσε από το μυαλό ότι έχουν κάτι να μου πουν, αλλά γιατί ξεκινούσα να εκφραστώ προσωπικά αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων. Όταν τους γνώρισα τα πράγματα αλλάξανε άρδην προς δύο κατευθύνσεις.

Η μία έχει να κάνει με το πώς νιώθω εγώ για αυτούς. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως αργά ένα βράδυ μετά από μία πανέμορφη μέρα θα ήμουν ακόμα αρκετά ανοιχτή, ώστε να βάλω δυο ποτήρια κρασί , να αγναντεύω το φεγγάρι από τη βεράντα μόνη μου και να ακούω και να ξανακούω το τραγούδι που είχε αναρτήσει η DimitrAt. Μαντέψτε για ποιον ήταν το δεύτερο ποτήρι. Ούτε ότι θα φανταζόμουν το σκίτσο που διάλεξε για εικονίδιό του ο Webwalker να ζωντανεύει και να παρατηρεί τα άστρα ενθουσιασμένος σε εκδήλωση για την αστρονομία ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, αλλά κανείς τους δεν έμοιαζε να παρατηρεί ότι ήταν σκίτσο. Ούτε ότι, όποτε διαβάζω κείμενα της Χρονοστιβάδας θα την βλέπω σχεδόν ζωντανή μπροστά μου να βλέπει παλιές ελληνικές ταινίες και να ξεκαρδίζεται στα γέλια ενώ παντού γύρω απλώνεται άρωμα δαντέλας. Ή το Γρηγόρη το δάσκαλο να ξελαρυγγιάζεται μαζί με τους μαθητές του τραγουδώντας τραγούδια στη γιορτή του Πολυτεχνείου παρασύροντάς τους με το πάθος του (επ, ζαβολιά, αυτή τη λεπτομέρεια μου την είπε ο ίδιος, αλλά από τότε μόνο έτσι τον φέρνω στο μυαλό μου. Ελπίζω Γρηγόρη να μην ενοχλήθηκες που το αποκάλυψα, αλλά ήταν τόσο όμορφη και δυνατή εικόνα). Ή το ΓΙΑΝΝΗΒΕΡ να εκτελείται καθημερινά στον πίνακα του Γκόγια που διάλεξε για εικονίδιό του, αλλά να σηκώνεται ξανά απτόητος για να εκτελεστεί ξανά. Μέχρι την επόμενη φορά... Ή τον TylerDurden να καταβροθίζει ταινίες με μια μπύρα στο χέρι. Ή ότι θα περίμενα πότε θα γεννήσει η σύζυγος του Σχολιαστή με εκείνο το είδος της προσμονής που έχουν οι γνωστοί μεταξύ τους άνθρωποι. Υπάρχουν και λίγοι ακόμα, πιο καινούριοι, που όμως δεν πρόλαβα να αλληλεπιδράσω τόσο ώστε να τους φανταστώ αρκετά.

Η άλλη κατεύθυνση της αλλαγής που διαπίστωσα έχει αντίστροφη πορεία. Ας μην ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας, για να καταξιωθεί ως τέτοια πρέπει να είναι αμφίδρομη. Μιλώ για τις αντιδράσεις άλλων bloggers προς την αφεντιά μου. Πολύ περισσότερες οι όμορφες στιγμές από όσες περίμενα, ωστόσο θα σταθώ ειδικά σε μία που από μόνη της καταξιώνει και δικαιολογεί την ύπαρξη του blog αυτού. Ακόμα κι αν αυτό ήταν το μοναδικό σχόλιο-δίοδος επικοινωνίας, θαρρώ πως μονάχα για αυτό το ένα αξίζει τον κόπο να ξεπεράσει κανείς τους ενδοιασμούς του για τη δημιουργία προσωπικού ιστολογίου. Αντιγράφω αυτούσιο το σχόλιο του Worldcity ( La Ivolution) στο κείμενο Γιατί να έχει κανείς blog ή οι Δον-Κιχώτηδες του διαδικτύου. Για να πούμε την αλήθεια, αυτό το σχόλιο είναι που πυροδότησε αυτήν την ανάρτηση.

«Πριν μερικά χρόνια, είχα πάει να συναντήσω τον Χριστιανόπουλο στην Διαγώνιο. Συζητώντας για το αν κάποιος πρέπει να δημοσιοποιεί τα κείμενα του, μου είπε χαρακτηριστικά ότι αν δεν δημοσιοποιείται ότι γράφουμε, τότε αυτό δεν υπάρχει. Θυμάμαι ότι είχα πολλές ενστάσεις τότε που του τις είπα. Μετά από καιρό, κατάλαβα ότι είχε δίκιο...

Μου είπε, ακόμη, ότι αν γράφεις δημοσιοποίησέ το, ή τουλάχιστον μοιράσου το με τους άλλους. Χωρίς να περιμένεις από τους άλλους.

---

Η γραφή ενώ είναι μια προσωπική διαδικασία ερμηνείας και μια συνεχόμενη έκθεση της θέσης που παίρνουμε, είναι ταυτόχρονα μια άσκηση λόγου, μια αναμέτρηση με ότι συντελείται εντός και εκτός, είναι ένας καθρέφτης μπροστά στον οποίο τελικά βλέπουμε ότι δίπλα στο είδωλο μας εμφανίζεται μόνιμα ο "άλλος".

---

Έψαξα και βρήκα αυτήν την ανάρτησή σας (Γιατί να έχει κανείς blog ή οι Δον-Κιχώτηδες του διαδικτύου)

αφότου διάβασα το "Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις",

και θέλοντας κάτω από το δεύτερο κείμενό σας να μην γράψω οτιδήποτε, να το αφήσω έτσι ακριβώς όπως το διάβασα.

Αν υποθέσουμε ότι γράψατε τα κείμενα αυτά στο χαρτί, επιτρέψτε μου να πω - αντί οποιουδήποτε σχολίου - ότι ήταν σαν να κρατούσα και εγώ το στυλό με το οποίο τα γράψατε.

ίσως έχει μια μικρή αξία αυτό, μια, κάποια, χρήση

ευχαριστώ

worldcity»

Δε χρειάζεται να πω ότι ένα τέτοιο σχόλιο αγγίζει κατευθείαν την καρδιά. Δεν είναι πως κολακεύτηκα. Δεν είναι πως φούσκωσα από έπαρση. Δεν είναι πως είναι ιδιαίτερο ή σπουδαίο τα κειμενάκι μου. Είναι πως μέσα από το πλήθος εμφανίστηκε κάποιος που ακριβώς αυτό το κειμενάκι που ξεπήδησε έτσι αυθόρμητα από μέσα μου, το μοιράστηκε πραγματικά μαζί μου. Που με έκανε να νιώσω πως κι εγώ κρατάω το στυλό μαζί του όταν γράφω. Αν αυτό δεν είναι επικοινωνία, τότε τι είναι; Χαμογελάω. Και νιώθω τη νηνεμία μετά την καταιγίδα.

Εδώ σταματώ. Να συμπληρώσω μονάχα κάτι. Ξαναδιαβάζοντας τούτη την ανάρτηση φοβήθηκα πως εκπέμπει μία γλυκερότητα που θα ήθελα να αποφύγω πάσει θυσία. Για αυτό προβληματίστηκα αν θα την δημοσιεύσω. Πλην όμως αντιλήφθηκα άλλο ένα καλό της διαδικτυακής μοιρασιάς. Πράγματα που τω όντι θα ήταν γλυκερά και θα ακούγονταν ανειλικρινή σε μία δια ζώσης κουβέντα, εδώ στέκονται στο ύψος τους. Είναι και η ανωνυμία που τα προστατεύει από τον ξεπεσμό.

Και η επωδός; Νεφελοκοκκυγιάτες και Νεφελοκοκκυγιάτισσες, ζωγραφίστε ελεύθερα σε όλες τις αποχρώσεις. Αξίζει τον κόπο.

14 σχόλια:

O Σχολιαστής είπε...

Ναι. Είναι περίπου έτσι. Για μένα αποτελεί το αααααχχχ, το σπάσιμο δηλαδή του κακού σπυριού που προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα στο κεφάλι μου. Το ξελάφρωμα του συνειδητού, ίσως δε και του ασυνείδητού μου...

Tyler Durden είπε...

Πολύ εύστοχο κείμενο και παρόλο το μέγεθος πολύ ενδιαφέρον και καθόλου κουραστικό.

Πράγματι, η δικτυακή επαφή είναι μια παράλληλη και άλλης τάξης πραγματικότητα (όχι αυτό που λένε «εικονική, ψεύτικη», κλπ σε σχέση με την πραγματική, όσοι δεν ασχολούνται με το διαδίκτυο) όπου μπορείς να ξεδιπλώσεις πτυχές του εαυτού σου και των σκέψεών σου που σε καμιά άλλη περιπτωση δεν θα τις άνοιγες σε real time επαφή, είτε λόγω ταμπού, είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από μέρους των ακροατών, αλλά συνάμα αποκρύβεις άλλες που τις ξέρουν όσοι σε ξέρουν χρόνια.

Οι επαφές με το διαδίκτυο είναι σαφώς πιο ζεστές και με λίγα ανέξοδα κλικ μπορείς να εξυπηρετήσεις πολύ κόσμο σε κάθε λογής πληροφόρηση ή υποστήριξη, εμπλουτισμό της μουσικής και κινηματογραφικής συλλογής του, ψυχαγωγία του με άμεση πρόσβαση σε σχετικά sites, και σε απεριόριστο χρόνο (θα πάρει τα μηνύματα ή θα δει τα σχόλια, την επόμενη ή την μεθεπόμενη) πράγματα που δεν τα καταφέρνεις με τίποτε σε μια παρέα στο μπαρ που στον λίγο χρόνο (2-3 ώρες) δεν έχεις και πολλά να πεις.

Ανάλογα με το δικτυακό περιβάλλον μπορεί να δημιουργηθούν πολύ ενδιαφέρουσες και ζεστές επαφές, αλλά μπορεί να δημιουργηθούν και έντονες αψιμαχίες με λεξιλόγιο που ξεπερνά κατά πολύ μια οποιαδήποτε real time διαπροσωπική σύγκρουση σε λεκτική ωμότητα και επιθυμία ξεφτελισμού του άλλου. Ένα καλό παράδειγμα αυτής της αντίθεσης και διαφοράς δικτυακών περιβαλλόντων είναι τα blogs και τα forums που αντίστοιχα αναλογούν σε επίσκεψη στο σπίτι του καθενός μας (με όλους τους κώδικες ευπρέπειας και ευγένειας), ή σε κίνηση στην αγορά (με όλες τις συγκρούσεις και διαπληκτισμούς με τους ανταγωνιστές, τους οφειλέτες, αυτούς που πάρκαραν μπροστά μας και δεν μπορούμε να ξεφορτώσουμε, ή αυτόν που καθυστερεί αδικαιολόγητα μπροστά από εμάς στο δρόμο, στην ουρά, κλπ).

Γενικά το διαδίκτυο και σπάει τη μοναξιά που νοιώθει ο καθένας μας (άσχετα με το πόσες παρέες έχει ή δεν έχει κάποιος, πχ προσωπικά εγώ πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις κάνω εδώ στο διαδίκτυο παρά σε παρέες οικογενειακές ή φίλων που κυμαίνονται συνήθως σε πολύ πεζά και ανούσια θέματα), αλλά και εμπλουτίζει τον ήδη ενδιαφέροντα περίγυρό του.

Α, και όταν είμαι στο διαδίκτυο δεν πίνω ούτε τρώω τίποτε, με αποροφά τόσο που ξεχνιούνται βουλιμίες και τα συναφή :Ρ

Γιάννης είπε...

Πράγματι το κείμενο είναι πολύ ενδιαφέρον.
Εγώ, βέβαια, ξεκίνησα το ιστολόγιο για διαφορετικούς λόγους.Στα πλαίσια επιμόρφωσης (αρχικά) προσπάθησα να κάνω πιο ενδιαφέρον το σχολείο και το μάθημα. Φυσικά πρόσθεσα και προσθέτω και προσωπικά στοιχεία (μουσική, κινηματογράφος,...) που πιστεύω πως θα βοηθήσουν τους μαθητές μου να γίνουν καλύτεροι, τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνω εγώ.Οψόμεθα...
"Γνώρισα" όμως και ανθρώπους που κάτι είχαν να μου πουν ή να τους πω.(Μέχρι που ξαναβρήκα μαθήτριά μου από το(ν) χρόνο του πρώτου μου διορισμού!)Ένας απ' αυτούς και η Κλεοπάτρα και Μινγκ της οποίας συχνά διαβάζουμε τα πολύ ωραία παραμύθια με τους μαθητές μου.Είναι και...δωρεάν(χι,χι!) γιατί αν πεις να αγοράσουν βιβλίο...
Σε σχέση με το εικονίδιο:Όσες φορές κι αν εκτελέσουν (κι είναι πολλές), ΠΑΝΤΑ ΞΑΝΑΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΟΡΘΙΟΙ. "Όρθιοι", όπως τιτλοφορείται κι ένα CD του Βασίλη Λέκκα.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@Σχολιαστή, δεν το είχα συνειδητοποιήσει ότι βέβαια ένα ιστολόγιο λειτουργεί και ως εκτόνωση με πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις και κατάθεση ως εκ τούτου πολιτικής με την ευρεία έννοια άποψης. Και αυτός είναι ίσως και ο πλέον σημαντικός ρόλος των blogs, αν μιλάμε για άμεση αφύπνιση και προβληματισμό...

@Tyler Durden, από τα πολλά ενδιαφέροντα που είπες, σε ένα θα σταθώ: στις διενέξεις που ξεπέφτουν σε ανταλλαγή ύβρεων. Δε φαντάζει και πολύ γόνιμη ατιπαράθεση απόψεων. Πιο πολύ έχει να κάνει με κάποια ανάγκη του ανθρώπου που στερείται επιχειρημάτων(ή που χάνει εύκολα την ψυχραιμία του, οπότε στο ίδιο καταλήγουμε)να επικρατήσει πάσει θυσία. Ομολογώ ότι αποφεύγω να παρακολουθώ τέτοιες περιπτώσεις, ωστόσο να πω πόσο εντυπωσιάστηκα, έξω από το χώρο των blogs, από τις θεατρικές κριτικές κοινού του Αθηνοράματος. Πριν λίγα χρόνια τα πράγματα ήταν κόσμια. Τώρα τελευταία, συναντά κανείς απαράδεκτα υβριστικά σχόλια μεταξύ ατόμων που σχολιάζουν ακόμα και μία υψηλού επιπέδου θεατρική παράσταση! Αναρωτιέται κανείς γιατί είδαν την παράσταση... Εκείνο που με προβληματίζει είναι τι άνοιξε σε τόσο μικρό διάστημα τους ασκούς του Αιόλου και ακόνισε τόσο χυδαία την γλώσσα ορισμένων. Αφελής ο προβληματισμός μου θα πεις..
Α, και όταν είπα ότι σε φαντάζομαι να παρακολουθείς ταινίες με μία μπύρα στο χέρι, το ένιωθα πως δε σου πολυταίριαζε, αλλά με είχε πιάσει μια ελαφρώς σκωπτική διάθεση. Φαίνεται πως έπιασε τόπο. Αλήθεια πόσες ταινίες βλέπεις την ημέρα (με ή χωρίς μπύρα);

@ΓΙΑΝΝΗΒΕΡ, αφού δεκαπεντάχρονος μαθητής μου, που έβλεπε μόνο b-movies (αλλά του χειρίστου είδους), είδε (μετά από πίεση ομολογώ) το 8 1/2 του Φελίνι και δήλωσε απερίφραστα πως ήταν η καλύτερη ταινία που είχε δει ποτέ, υπάρχει ελπίδα. Συνέχισε με τις ωραίες αναρτήσεις σου και βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, κάτι θα μείνει, να είσαι σίγουρος. Έστω κι αν δεν το αντιληφθείς.
'Οσο για τις εκτελέσεις δε βλέπω να υπάρχει μεγάλο περιθώριο να μην ξανασηκωθεί κανείς. Εκτός αν η λοβοτομή και ο συμβιβασμός είναι επιλογή.

Tyler Durden είπε...

Η ανωνυμία και η έλλειψη πραγματικής τετ α τετ επαφής αναδυει όψεις της προσωπικότητας μας και σε θετικό και σε αρνητικό επίπεδο. Και λέμε διάφορα που μας απασχολούν που θεωρούνται ταμπού σε μια διαπροσωπική επικοινωνία, αλλά και κρυμμένοι πίσω από την οθόνη, μπορούμε ανενδοίαστα να βγάζουμε και τον πιο σάπιο εαυτό μας και τα κόμπλεξ μας. Αυτό βέβαια εξαρτάται και από το συγκεκριμένο δικτυακό περιβάλλον.

Για το πόσες ταινίες βλέπω, περίπου 3-4 την εβδομάδα, τις περισσότερες παρασκευοσαββατοκύριακο, τώρα σχεδόν καμία γιατί χάλασε το DVD player Και το σέρβις είναι πού μακριά, μάλλον συμφέρει να πάρουμε καινούριο με βασικό κριτήριο την εγγύτητα του σέρβις. ως τότε στον υπολογιστή το πολύ μία το 15θήμερο

DimitrAT είπε...

Φιλενάδα σ' ευχαριστώ.
Έγινες αφορμή.

Γιάννης είπε...

Με μεγάλη χαρά διαπιστώνω πως είμαστε συνάδελφοι (της Δευτεροβάθμιας εσύ).Να υποθέσω φιλόλογος;Και σίγουρα με στόχο "Να μάθουν γράμματα τα παιδιά".

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@DimitrAt, ηχηρή η σιωπή σου, ηχηρή και η επάνοδός σου. Κάθε τι ωριμάζει με την ώρα του.

@ΓΙΑΝΝΗΒΕΡ, το αρχαιολογικό έχω τελειώσει και Συντήρηση Αρχαιοτήτων. Η εκπαίδευση ήταν επιλογή μου και αγαπώ πολύ τη δουλειά, ωστόσο εργάζομαι ως φιλόλογος στην παραπαιδεία (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους), αφενός επειδή δεν αντέχω τις καθημερινές εκτελέσεις, αφετέρου επειδή η μικρή ηλικία των παιδιών μου και μεράκια όπως η συντήρηση δε μου επέτρεψαν να απομακρυνθώ διοριζόμενη. Ίσως αργότερα...

Χρονοστιβάδα είπε...

Καλημέρα Κ&Μ !
Οι απόψεις σου με βρίσκουν σύμφωνη, σε γενικές γραμμές και οφείλω να ομολογήσω πως η απόπειρα ανάλυσης του "φαινομένου" είναι άκρως επιτυχημένη, πλήρης και κατά το δυνατόν, αντικειμενική. Θα ήθελα όμως, να διαφοροποιηθώ μόνο σ' ένα σημείο κι αν έχεις κι εσύ διάθεση το συζητάμε, γιατί μ' ενδιαφέρει να κατανοήσω την οπτική σου. Γράφεις πως "ξεκίνησες να εκφραστείς προσωπικά, αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων". Παρ' ότι είναι απολύτως λογικό, όταν γράφουμε κάτι να αγνοούμε τις αντιδράσεις των άλλων, δε νομίζω πως εννοείς αυτό. Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι όταν ξεκίνησες να γράφεις, το έκανες αποκλειστικά από μια πρωτογενή ανάγκη έκφρασης... Αυτό λοιπόν, που δυσκολεύομαι να κατανοήσω -γενικώς, όχι μόνο από σένα - είναι αυτή η διαδικασία της πρωτογενούς έκφρασης. Πως είναι δυνατόν να δημιουργούμε κάτι, αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων και να το δημοσιοποιούμε, συνεχίζοντας να την αγνοούμε. Αυτή η φράση με προβλημάτισε τόσο, που έβαλα το μυαλό μου να θυμηθεί δικές μου στιγμές (...ας τις πούμε στιγμές έμπνευσης, γιατί δε μου 'ρχεται κάτι άλλο) για ν' ανακαλύψω ότι καμιά τους δεν ήταν πρωτογενής και αυθύπαρκτη. Όλες έχουν να κάνουν με την ύπαρξη του άλλου... όλες είναι απόπειρες ανταπόκρισης στην παρουσία του άλλου και κατά κάποιον τρόπο, αντίλογος στο λόγο του άλλου. Νομίζω πως, αν αγνοούσα την ύπαρξή των άλλων δεν θα έγραφα ποτέ ή τουλάχιστον, αν το έκανα δεν θα έβρισκα νόημα στο να το δημοσιοποιήσω...
Επίσης, συμφωνώ με το σχόλιο του Tyler Durden (... συγκλονιστική, παρεμπιπτόντως, κινηματογραφική περσόνα !!!). Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν έχω πεισθεί ακόμα για τις αγνές προθέσεις όλων όσων αποφασίζουν να φτιάξουν ένα προσωπικό ιστολόγιο. Διαβάζω φερ' ειπείν, σελίδες με έντονο κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό, που μέχρι πρότινος δεν ήταν "χρωματισμένες" κομματικά και τώρα, εν όψει ευρωεκλογών, αποκαλύπτουν μια μισαλλοδοξία χωρίς προηγούμενο. Άλλοι πάλι, ενώ ξεκίνησαν ως ένα απλό, προσωπικό ημερολόγιο, κατέληξαν να πωλούν -στην κυριολεξία- τα εσώψυχά τους και να διαφημίζουν με τέτοια έπαρση την έκδοσή τους, λες και πρόκειται για τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη...
Κατά τ' άλλα, θα πω τα τετριμμένα... οι διαδικτυακές κοινότητες είναι ηλεκτρονικές μικρογραφίες γειτονιάς και ο υπολογιστής είναι απλώς ένα εργαλείο. Ο διαδικτυακός κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, όπως δεν είναι και κανένας κόσμος που απαρτίζεται από ανθρώπους. Υπάρχουν κι εδώ σκοπιμότητες παραγεμισμένες με μπόλικη υποκρισία, αλλά όπως παντού και πάντα, η αλήθεια δεν αργεί να βγει στο φως. Κανένας δε μπορεί να υποστηρίζει επιτυχώς και επ' αόριστον κάτι που δεν πιστεύει, κάτι που δεν πηγάζει κατευθείαν από μέσα του... κάτι που δεν είναι. Ούτε καλύτερους ανθρώπους μπορεί να μας κάνει το εργαλείο από μόνο του, αν εμείς δεν επιδιώκουμε κάτι τέτοιο, ούτε ικανότερους να συνάψουμε ουσιαστικότερες και βαθύτερες σχέσεις, απ' όσο είμαστε ικανοί να έχουμε εκτός δικτύου (...δε λέω "στην πραγματικότητα" γιατί δεν διαχωρίζω τη ζωή σε πραγματική και μη, όλοι οι τρόποι που επιλέγουμε για να επικοινωνούμε είναι μέρος της καθημερινότητάς μας).
Την ελευθερία που αισθανόμαστε και, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, απολαμβάνουμε εμείς, την αισθάνονται και την απολαμβάνουν όλοι οι χρήστες και αυτό οφείλουμε να το λαμβάνουμε υπ' όψιν και αν όχι να το σεβόμαστε, τουλάχιστον να μάθουμε να το ανεχόμαστε. Το πλεονέκτημα ενός ιστολογίου, σε σχέση με την ανοικτή κοινότητα ενός φόρουμ, είναι ότι πρόκειται για προσωπικό χώρο, στον οποίο ο εκάστοτε διαχηριστής είναι ο απόλυτος άρχων !!! Το μπλογκ μας είναι το σπίτι μας και το φτιάχνουμε εξ αρχής όπως μας αρέσει, δεχόμαστε δε τις επισκέψεις εκείνων που, εμμέσως, έχουμε οι ίδιοι επιλέξει. Κανένας κανονισμός δεν μας υποχρεώνει να ανεχόμαστε σχόλια που δεν θέλουμε να υπάρχουν στο "ηλεκτρονικό μας σπίτι".

Χρονοστιβάδα είπε...

ΥΓ. Όσο για τη "φαντασίωσή" σου σε σχέση με μένα, δεν πέφτεις και πολύ έξω. Λατρεύω τις παλιές ταινίες, τα παλιά τραγούδια και τα παλιά, καλά υφάσματα (... μολονότι δε θα δεις δαντέλα στο σπίτι μου, η μυρωδιά τους, φαίνεται, έχει περάσει γονιδιακά στα κύτταρά μου, από τον παππού που δε γνώρισα, ο οποίος -καθώς έλεγε η γιαγιά- ήταν από τους μεγαλύτερους υφασματέμπορους στην Πόλη). Κάποτε μάλιστα, είχα όνειρο να γίνω ενδυματολόγος και σκηνογράφος, φευ... :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@Χρονοστιβάδα, οι απορίες σου στο θέμα που εγείρεις αποκομμένο από το υπόλοιπο κείμενο, φαντάζουν εύλογες. Ωστόσο το πνεύμα είναι διαφορετικό.
Διευρύνοντας να πω ότι υπάρχουν φορές που ο άνθρωπος καταγράφει στο χαρτί σκέψεις ή συναισθήματα που δεν προτίθεται να δημοσιοποιήσει με το σκεπτικό ότι είναι πολύ προσωπικά και αυτοσκοπός τους είναι η αυτογνωσία και η βυθοσκόπηση και όχι η επικοινωνία.
Από εκεί και πέρα, άλλα κείμενα π.χ. τα παραμύθια του παρόντος ιστολογίου, γράφτηκαν έχοντας ως αποδέκτη αρχικό τα παιδιά μου. Εν συνεχεία γεννήθηκε η σκέψη να τα μοιραστώ και με όσους άλλους κάνουν τον κόπο να τα διαβάσουν. Αυτοί λοιπόν οι δεύτεροι-για τα περισσότερα από τα παραμύθια-δεν υπήρχαν στη σκέψη μου κατά τη διάρκεια της συγγραφής τους. Ήρθαν μετά.
Τώρα για μια πλειάδα άλλων κειμένων, σαν το παρόν, φυσικά και είχα κατά νου τον αναγνώστη και την αλληλεπίδραση με αυτόν. Γι'αυτό εξάλλου δημιούργησα το ιστολόγιο. Αλλά όταν κανείς γράφει, το κάνει πρώτα απ'όλα για να εκφραστεί ο ίδιος και να αυτοπροσδιοριστεί και μετά για να μοιραστεί και να αλληλεπιδράσει. Ο αποδέκτης είτε φανταστικός είτε υπαρκτός είναι απαραίτητος για την ολοκρήρωση του "εγώ". Είτε το θέλουμε, είτε όχι το "εγώ" για να καταξιωθεί και να αναπτυχθεί περνάει μέσα από το "εσύ". Αλλιώς καταδικάζεται σε συρρίκνωση και ματαιοπονεί.
Πάντως, για να ολοκληρώσω, η επίμαχη φράση "αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων" είχε απλά το νόημα ότι δεν είχαν πάρει ακόμα οι "άλλοι" σάρκα και οστά, δεν είχαν προσωποποιηθεί και όχι βέβαια ότι μου ήταν αδιάφοροι. Μου φαίνεται ότι αρκούσε να πω μόνο τούτο το τελευταίο αντί για όλο το μακρυνάρι...

webwalker είπε...

Χαιρετώ την καλή παρέα και καταθέτω ότι ξεκίνησα το blog σε μια περίοδο κλεισίματος στο σπίτι ως ανάγκη να βγω "έξω" και όχι τόσο ως ανάγκη προσωπικής έκφρασης η οποία έτσι κι αλλιώς ενυπάρχει στη φύση του ιστολογίου. Πάντα με ενδιέφεραν οι αναγνώστες. Βόλτα έξω χωρίς να βρω κανένα δεν αξίζει.
Ξεκίνησα ανώνυμος αλλά ήταν τόσα πολλά τα προσωπικά στοιχεία που περιείχαν τα άρθρα μου που έγινα αναγνωρίσιμος στην μικρή κοινωνία που ζω. Τώρα παρά τη χρήση του ψευδώνυμου είναι σαν να γράφω με ονοματεπώνυμο. Καμιά φορά σκέφτομαι να είχα ένα ιστολόγιο και να ήμουν πραγματικά ανώνυμος αλλά νομίζω ότι πάλι τα ίδια θα έγραφα, οπότε είναι μάταιο...

Tyler Durden είπε...

"ξεκίνησες να εκφραστείς προσωπικά, αγνοώντας την ύπαρξη των άλλων"

αυτό είναι πραγματικά μεγάλη κουβέντα, ακόμα και τα προσωπικά ημερολόγια και σημειώσεις που είναι ερμητικά κλειδωμένα από τα βλέμματα και των πιο οικείων πραγματικών άλλων, τα γράφουμε για τον φαντασιακό Αλλο (κατά Λακάν)ο οποίος "τα διαβάζει πάντα" και πάντα μας επικροτεί/επιδοκιμάζει.

Το διαδίκτυο νομίζω πως προκαλεί μια μορφή υλοποίησης αυτού του Αλλου

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@webwalker, φαντάζομαι πως τώρα το κλείσιμο δεν είναι τόσο έντονο, αλλά συνεχίζεις και καλά κάνεις βέβαια. Αυτό σημαίνει ότι όπως όλοι μας γοητεύτηκες -κι όχι πια εξ ανάγκης- από τις δυνατότητες που προσφέρει ένα ιστολόγιο.

@Tyler Durden, μου φαίνεται πως σε τσάκωσα να μην έχεις διαβάσει την απάντηση που έδωσα στη Χρονοστιβάδα. Φυσικά ο "άλλος" ως αποδέκτης υπήρχε και υπάρχει. Το "αγνοώντας τον άλλο" στην αρχή σήμαινε πως δεν ήξερα πως θα ήταν ο Tyler Durden ή η Χρονοστιβάδα και όλοι οι άλλοι που τώρα πια δεν είναι απροσδιόριστοι αλλά προσδιορίσιμοι με σχετική λεπτομέρεια και με λόγο. Το γενικευμένο "άλλος" έγινε απόλυτα εξειδικευμένο και προσωποποιημένο.