Γιατί να έχει κανείς blog ή οι Δον-Κιχώτηδες του διαδικτύου

Τα εν οίκω εν δήμω; Να δημοσιοποιήσει κάποιος τις σκέψεις του; Και καλά τις απόψεις περί γενικών θεμάτων. Καλά η πολιτική, τα αθλητικά, τα πολιτιστικά... Τι γίνεται με τις μύχιες σκέψεις, εκείνες που ίσα-ίσα τολμάμε να ψελλίσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Πώς να ξεγυμνωθεί κανείς μπροστά σε ένα τεράστιο, ανώνυμο αγνώστων προθέσεων κοινό; Κακόβουλο ή καλοπροαίρετο; Αδελφές ψυχές ή γέλωτες περιπαικτικοί θα έρθουν; Συνοδοιπόροι με κατανόηση ή ξένοι που θα τσαλαβουτήσουν μέσα μας για να χλευάσουν τα ιερά και όσια, τους πολύτιμους θησαυρούς, τα τρομερά μυστικά ή τις ασχημονίες μας;

Τελικά το παραπάνω δίλημμα δεν τίθεται στην πράξη. Είναι ανύπαρκτο. Για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να μπεί στο ιστολόγιο σου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται να σε περιγελάσει ή να σε συμπονέσει, να επικοινωνήσει, να μοιραστεί , να γελάσει , να κριτικάρει, να λοιδορήσει, να προσβάλει, να ευχηθεί. Δεν θα γίνεις βορά κανενός όρνεου. Τα όρνια δεν ενδιαφέρονται για το φρέσκο κρέας σου. Είναι μπουχτισμένα. Συνοδοιπόρους δεν θα συναντήσεις. Περιπλανιούνται κι αυτοί αποπροσανατολισμένοι και εγωπαθείς σαν και σένα στην γκρίζα έρημο του διαδικτύου. Κι αν εν δυνάμει υπάρχουν, έχουν ταμπουρωθεί πίσω από τα δικά τους δίνοντας τον λυσσαλέο αγώνα τους για μιά θέση στον ήλιο, για ένα ψίχουλο επισκεψιμότητας στο ιστολόγιο τους, στην ψυχή τους, την έστω και εξευγενισμένη. Ακριβώς όπως κάνεις και εσύ. Ακριβώς όπως κάνω κι εγώ. Να υποκλιθούμε στους νέους μας δαίμονες, στους μετρητές επισκεψιμότητας. Τοκ- τοκ, είναι κανείς εδώ; Γρατζουνάει ή θαυμάζει κανένας μέσα μου; Ουδείς αγαθό μου τέκνο, σου αποκρίνεται ο site meter. Sorry, κανείς δεν σε βλέπει. Προσπάθησε πάλι.

Τα εν οίκω δεν πρόκειται λοιπόν να εκτεθούν στον δήμο. Μη φοβάσαι. Ακόμα και οι φίλοι βαριούνται να χαρχαλέψουν την ψυχή σου. Σάμπως έχουν άδικο; Έχουν τις δικές τους ψυχές να σμιλεύσουν. Έχουν τη δικιά τους ζωή να ζήσουν. Και ποιος εξάλλου σου είπε ότι έχουν τη διάθεση να μοιραστούν μαζί σου τα μυστικά σου, τα μικρά ή τα μεγάλα; Ποιος σου είπε ότι ξέμειναν στην παιδική ηλικία σαν εσένα κι ότι τρελαίνονται για μυστικά; Ποιος σου είπε ότι νοιάζονται για τις ιστορίες σου και ότι δεν τους αρκούν οι δικές τους; Εντάξει, κατανοητά αυτά εκ των υστέρων. Αποδεκτά και σεβαστά. Θα μου πει όμως κάποιος τι να κάνω με αυτό το αίσθημα το αλλόκοτο που έχω, ενώ τριγυρνάω επιδεικνύοντας τη γύμνια μου, όμως όλοι με θεωρούν ντυμένη; Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα από την ανάποδη.

Γιατί λοιπόν να διατηρεί κανείς προσωπικό ιστολόγιο; Κι όμως υπάρχουν ακόμα λόγοι. Και σοβαροί.

-Βάζει κανείς τις σκέψεις του σε σειρά. Η όλη κατάσταση υποχρεώνει τη σκέψη να αποκρυσταλλωθεί και να καταγραφεί σε ένα κείμενο άρτιο και αρμονικό. Γιατί όταν κανείς νιώθει ότι απευθύνεται κάπου, έστω και ως φωνή βοώντος εν τη ερήμω, αδράχνει τη σκέψη του και την σχηματοποιεί, την ολοκληρώνει ή ακόμα και τη γεννά για χάρη του υποτιθέμενου και εικονικότατου αποδέκτη. Το Εγώ πάντα είχε ανάγκη το Εσύ για να υπάρξει. Έστω και το μεταλλαγμένο Εσύ. Έστω και το ανύπαρκτο Εσύ.

-Έπειτα εξαναγκάζει κανείς το μυαλό να παράγει σκέψη. Το πνεύμα να εμπνευστεί έργο. Το συναίσθημα να λαλήσει. Λυπητερά σαν την αηδόνα των Ορνίθων του Αριστοφάνη. Ή χαρούμενα σαν χελιδόνι την άνοιξη. Αδιάφορο. Αυτό το αόρατο, δυνητικό τεράστιο, απόμακρο κοινό με τα βουβά του χειροκροτήματα και γιουχαϊσματα, με τη χλιαρή ή ενθουσιώδη υποδοχή καραδοκεί. Ηθοποιοί και σκηνοθέτες του εαυτού μας με τις κερκίδες ολότελα άδειες ως άλλοι Δον-Κιχώτηδες να δίνουμε ανεπηρέστοι την παράσταση μας. Ποια η διαφορά για τον Δον­-Κιχώτη αφού δεν απέκτησε ποτέ γνώση της πραγματικότητας; Κι αν ακόμα ήξερε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά ονειροφαντασίες, τι θα άλλαζε για τη γνησιότητα των σκέψεων του ή την αυθεντικότητα των συναισθημάτων του;

-Ο σύντροφος σου κάποια στιγμή θα διαβάσει τα λόγια σου. Μπορεί από περιέργεια, μπορεί από ενδιαφέρον, μπορεί από συνενοχή. Θα του πεις αυτά που ούτε καλά-καλά εσύ δεν ήξερες ότι υπάρχουν μέσα σου. Αυτά που η γλώσσα αρνιέται να ξεστομίσει, όταν τα μάτια σου βλέπουν τα δικά του. Αυτά που η στιγμή δεν θεωρεί κατάλληλα γιατί η ζωή τρέχει και αρνιέται να κάνει στάσεις για φιλοσοφίες, αμπελοφιλοσοφίες, καταγραφές συναισθημάτων και σκέψεων. Αυτά που δεν τόλμησες να του πεις κατά πρόσωπο, είτε γιατί εκείνη την ώρα φοβήθηκες ότι θα ακουστούν γελοία, είτε γιατί φοβήθηκες τον αντίλογο. Αυτά τα μικρά αστεία που θέλεις να σκαρώσεις σαν μικρό παιδί και να παραμονέψεις κρυφογελώντας πίσω από την κουρτίνα. Αυτά, αυτά αυτά...

Δον-Κιχώτηδες όλου του κόσμου μην πτοείσθε. Μη σας μέλει αν σχεδόν κανείς δεν διαβάζει πια τον Δον-Κιχώτη. Εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος να ορμά με γνήσια συναίσθηση του καθήκοντος στους ανεμόμυλους.