Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Η μάσκα


Modern masks

Εννιά η ώρα. Βιάσου. Σε λίγο καταφθάνουν οι καλεσμένοι. Ψάξε στην ντουλάπα το κατάλληλο κουστούμι. Προς θεού, μην ξεχάσεις το κυριότερο. Τη μάσκα. Αυτή εδώ είναι για σήμερα το βράδυ ό,τι πρέπει. Αυτοκόλλητο μόνιμα φιλικού και ελαφρώς ερωτικού χαμόγελου από χείλη βαμμένα μενεξεδιά. Μάτια ζωγραφισμένα με ύφος γαλήνιας ηλιθιότητας, υπέρμετρης ευτυχίας και έναν τόνο κατανόησης και επιδοκιμασίας για τη μάσκα των άλλων. Στάσου. Ζωφράφισε με το eye liner πιο έντονο το θαυμασμό για τους άλλους. Την έχουν ανάγκη την ψευδοεπιβεβαίωση για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Επιρρεπείς στην κολακεία. Έτσι μπράβο, τέλεια. Καλό κορίτσι. Άργησες, αλλά έμαθες να επιλέγεις την σωστή μάσκα ανάλογα με την περίσταση. Έλα τώρα να πάρεις το λουκουμάκι σου. Κοινωνική αποδοχή πασπαλισμένη με μπόλικη ζάχαρη άχνη. Κούνα και λίγο την ουρά σου. Σήκω και στα μπροστινά ποδαράκια σου. Βρε πώς το έχαψε... Χε, χε. Πολύ καλά. Σωστά εκπαιδευμένη. Όλοι τώρα θα είναι ευχαριστημένοι μαζί σου. Κανείς δεν κοιτάει με εμπάθεια, φθόνο ή έχθρα, απορία, αιδώ και όνειδος μαζί για την ύπαρξή του, θυμό και ευθιξία, επειδή λες αυτό που σκέπτεσαι και νιώθεις, επειδή βαρέθηκες τα προσχήματα, έβγαλες τη μάσκα και έκανες λίγο μπουου. Κανείς δε νιώθει απειλούμενος και τρομαγμένος, όταν φοράς μάσκα. Άκου, δε σου γρυλλίζουν πια οι άνθρωποι από φόβο ότι θα αναγκαστούν να πετάξουν κι αυτοί τις μάσκες τους. Ή από θυμό, γιατί δεν βλέπουν πια την ευγενέστατη κολακεία που τους τύλιγε και τους υπνώτιζε και τους νανούριζε γλυκά-γλυκά. Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι, για δες το ομορφούλι που είναι κι αυτό. Όταν φοράει τη μάσκα του. Όπως κι εσύ.

Επ, τι πας να κάνεις; Φόρα αμέσως τη μάσκα σου! Αμέσως είπα! Θέλεις πάλι να ξυπνήσει απότομα το ανθρωπάκι και να σκούζει και να σε δαγκώσει; Ή να αρχίσεις να δαγκώνεις και συ μέχρι να αλληλοσπαραχθείτε; Ανόητο κορίτσι, ακόμα να μάθεις. Πάλι στη γωνιά θα καταλήξεις μόνο σου να γλύφεις τα τραύματά σου και να αλυχτάς τη νύχτα, καθώς οι μασκοφόροι θα ανοίγουν τα παντζούρια ενοχλημένοι να σου πετάξουν κατακέφαλα ό,τι βρουν μπροστά τους, να σκάσεις επιτέλους, να πάψεις τα γυμνά σου αλυχτίσματα τα γεμάτα νόστο. Για τον «άλλο», τον κρυμμένο πίσω από τη μάσκα. Έτσι μπράβο. Αργείς αλλά μαθαίνεις. Κοι-νω-νι-κο-ποί-η-ση. Έλα να το πούμε και μαζί τα δυο μας: «κοι-νω-νι-κο-ποί-η-ση». Εύγε, λίγες επαναλήψεις χρειάζεσαι και θα γίνεις ξεφτέρι. Η καλύτερη ηθοποιός στο θέατρο του παραλόγου. Και μην ξεχνάς, το παν είναι η μάσκα. Το παν είναι να κρύβεσαι. Έτσι θα τα έχεις καλά με όλους, σύντροφο, φίλους, συναδέλφους, συγγενείς, γείτονες, τον μπακάλη, το χασάπη, κ.τ.λ., κ.τ.λ...

Πώς είπες; Τι ψιθυρίζεις; Πώς πίσω από τη μάσκα είσαι ολομόναχη με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου που με κανέναν δεν μπορείς να τα μοιραστείς; Ναι, ναι, το ξέρω. Καϋμένο κορίτσι. Αχ, κι εγώ στα νειάτα μου τις ίδιες σκέψεις έκανα. Δε βαριέσαι και τη μάσκα να βγάλεις πάλι μόνος μένεις. Και τη μάσκα να φοράς, πάλι μονάχος. Η διαφορά είναι πως με τη μάσκα σε λένε ευγενικό, διακριτικό, φιλικό, κοι-νω-νι-κο-ποι-η-μέ-νο. Έλα κοριτσάκι μου, φτάνουν πια οι αμφιβολίες και τα επαναστατικά. Δέκα η ώρα. Χτυπάει το κουδούνι. Ήρθαν οι πρώτοι καλεσμένοι. Στάσου να βάλω λίγο ρουζ, να καλύψει τη θλίψη. Δεν κάνει να φαίνεται. Δεν την προβλέπει το σαβουάρ βιβρ. Τώρα μοιάζεις χαρούμενη. Έτοιμη για τη μεγαλειώδη έξοδό σου στη σκηνή. Πάρε θάρρος. Ίσως στο τέλος ακούσεις και χειροκρότημα, αν κρατήσει βέβαια η μάσκα σου μέχρι το τέλος. Αν δεν ξεβάψει να τρέχουν οι λυωμένες μπογιές από έξω. Και από μέσα τα δάκρυα. Καλή σου τύχη.

17 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

αυτή η κοινά αποδεκτή από όλους ως ψευδεπίγραφη μάσκα της κοινωνικής ευπρέπειας φοριέται πάνω από μια άλλη μάσκα, αυτή που φοράμε και με την οποία αναγνωρίζουμε και μας αναγνωρίζουν τα πιο οικεία και κοντινά πρόσωπα.

Γιατί η εικόνα του άλλου είναι πάντα διαμεσολαβημένη, τον άλλον τον γνωρίζουμε μέσω επινοήσεων της φαντασίας μας στην επαφή μας με αυτόν.

"Φανέρωσέ μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς" τραγουδούσε ο Αγγελάκας, ζητώντας από το ταίρι του να πετάξει την μάσκα της υποκρισίας και να αντικρύσει ένα οικείο πρόσωπο-μάσκα του οποίου αντέχει τη θέα του. Εχοντας επίγνωση ότι πίσω από αυτήν τη μάσκα υπάρχει το χάος…

και ο Νταλάρας "Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει που σε έπλασε όπως ήθελε αυτή", όταν κάποια στιγμή σηκωθεί και αυτή η δεύτερη η πιο καλά στερεωμένη μας μάσκα.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ναι, προφανώς ισχύουν τα όσα λες, αν και πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο βγάζοντας μία-μία τις επινοημένες ή έστω επιβεβλημένες μάσκες να μην υπάρχει στο τέλος τίποτε παρά αέρας. Μπορεί αυτό να είναι η ψυχή, κάτι άχρωμο και άοσμο δηλαδή, που χρωματίζεται ανάλογα με τα εκάστοτε ατέλειωτα, το ένα πάνω στο άλλο προσωπεία.

Όμως αυτή η αντίληψη διόλου δε μου αρέσει. Δεν είναι καθόλου παραμυθητική. Προτιμώ να σκέπτομαι πως κάτω από τις όποιες μάσκες υπάρχει κάτι τις πιο προσωπικό, πιο μοναδικό, πιο αληθινό, ωραίο ή άσχημο ή ακόμα και χαώδες, όπως λες, όμως δικό μας και υπαρκτό. Η ψυχή μας.

Ωστόσο το κειμενάκι μου δεν αναφερόταν στην πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση που έδωσες -ή που τελικά αντιλήφθηκα-(και με την άδεια σου, αν επιτρέπεις, υλικό για άλλο διήγημα), αλλά σε αυτό που θέλουμε να θίξουμε για τον εαυτό μας ή τον άλλο-ακόμα κι αν είναι μάσκα και το αγνοούμε-, μα φαίνεται στον άλλο εκτός ορίων, πέρα από τις συμβάσεις, κάνει τζιζ. Με την έννοια ότι οτιδήποτε ξεπερνάει τρέχοντα θέματα και γίνεται λίγο πιο προσωπικό φαντάζει ανάρμοστο, υπερβολικό και επιθετικό, όχι όμως ουσιώδες. Άρα, για να υπάρχει νηνεμία προτιμάται το επουσιώδες.

Παρεπιπτόντως τα τραγούδια είναι υπέροχα, ιδίως του Αγγελάκα, το οποίο πάντα το θεωρούσα πολύ ιδιαίτερο και χάρηκα πολύ που το άκουσα ξανά μετά από πολύ καιρό ακολουθώντας το link.

Να τολμήσω να προτείνω μία ανάρτηση από μέρους σου με θέμα τη "μάσκα" και όποια διάσταση ή τρόπο θέλεις; Μου φαίνεται ότι θα έβγαινε κάτι καλό, αν πράγματι σου έκανε κέφι ή είχες το χρόνο. Ναι, σου πετάω το γάντι(αστειεύομαι).

Μπορώ επιπλέον να φανταστώ και μερικούς ακόμα που θα τους άρεσε να διερευνήσουν με τον τρόπο τους το θέμα.

Tyler Durden είπε...

Η μάσκα στην οποία αναφέρεσαι είναι επιβεβλημένη, είναι κοινή για όλους, αυτή της ευτυχίας, της ευπρέπειας και της επιτυχίας. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν την θέλει, αλλά την φοράει από ανάγκη.

Η επόμενη μάσκα είναι πιο περίπλοκη: δεν σημαίνει ότι αυτή η μάσκα που "φοράω" είναι απαραίτητα και αυτή που βλέπει ο άλλος σε μένα.

Θα έλεγα επίσης, ότι το να δημιουργείς με την επίγνωση του χάους και του τίποτα, είναι εξίσου ωραίο με το να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι το πιο αληθινό και συγκροτημένο πίσω από όλα αυτά.

Ισως μάλιστα να κερδίζεις και περισσότερη αυτοπεποίθηση και αυτονομία ως ον, μια και η θεώρηση της ύπαρξης κάτι υπερβατικού και αναλλοίωτου αυτομάτως μας βάζει και διάφορους περιορισμούς ακόμα και ετεροκαθορισμούς στον τρόπο σκέψης μας (πχ θρησκείες)

Αλλωστε το τίποτα δεν σημαίνει μη ύπαρξη, αλλά κάτι το πέραν της ανθρώπινης δυνατότητας για κατανόησή του.

Αυτό που μπορούμε να κατανοήσουμε ως ανθρώπινα όντα είναι η κοινωνική και υποκειμενική "σμίλεψη" αυτού του τίποτα, δηλαδή η δημιουργία μιας εικόνας, μιας μάσκας και κάτι τετοιο πιστεύω πως είναι και η έννοια της ψυχής όπως την φανταζόμαστε ως μιας αυτοτελούς οντότητας, έστω και αιθέριας.

γ.κ. είπε...

"μην βγάλετε τις μάσκες
θα πέσουν και τα πρόσωπα"

ποιος το είπε ...Γάλλος πρέπει να ήταν

θέλω να πω "έχει σχέση η επιλογή της μάσκας με την προσωπικότητα μας;"

γιατί μου έρχεται στο μυαλό αυτό το....

είμαστε αυτό που είμαστε
αυτό που θα θέλαμε να είμαστε
και αυτό που νομίζουν οι άλλοι οτι είμαστε

.............
βεβαίως υπάρχουν και οι μάσκες οι περιστασιακές τύπου:
βαριέμαι αλλά δεν το δείχνω
πονάω αλλά δεν πρέπει να φανεί
να τα έχω καλά με όλους
(ή τουλάχιστον με τους Χρήσιμους)
κλπ
αλλά αυτές νομίζω δεν είναι το θέμα που ανοίγεται -Εδώ στα σχόλια-

αλλά αφορούν κυρίως το ποστ
(ή μήπως κάνω λάθος)

--------------------------------

"Με την έννοια ότι οτιδήποτε ξεπερνάει τρέχοντα θέματα και γίνεται λίγο πιο προσωπικό φαντάζει ανάρμοστο, υπερβολικό και επιθετικό, όχι όμως ουσιώδες. Άρα, για να υπάρχει νηνεμία προτιμάται το επουσιώδες."

ναι είναι ακριβώς έτσι- σε ρωτάνε τι γίνεται τι κάνεις και Δεν πρέπει ν΄απαντήσεις συγκεκριμένα γιατί βγαίνεις εκτός θέματος
Πρέπει να πεις κάτι μονολεκτικό του τύπου
εντάξει - καλά -
προσοχή όμως όχι συνέχεια το ίδιο
κατά καιρούς πρέπει να ακούν απο σένα και κάτι σαν...Δύσκολα ή Πήζω

Δεν πρέπει βλέπεις να σε Φθονούν ούτε και να σε Λυπούνται πρέπει να δείχνεις Αποφασιστικός και Ρεαλιστής αλλά να αναρωτιέσαι και σαν Σκεπτικιστής με Οραμα!

Να δείχνεις Ζωντανός με χαρακτηριστικά Πεθαμένου
ή Αντιστρόφως.

σαν πολυμορφικό Ζόμπι

(αφού είσαι Κοινωνικός :))

Καλημέρα !
Εύχομαι τα καλύτερα σε Εμάς και στις Μάσκες μας.

γ.κ. είπε...

@Tyler Durden
και το προηγούμενο αλλά και αυτό το σχόλιο απευθύνεται και σε σένα.

ήθελα να σού θυμίσω το "ντροπή για τα ματια σας να είναι άδεια σαν τα ποτήρια μας"
του Αγγελάκα αλλά και να σου πετάξω κι΄εγώ ένα γάντι ;-)) σαν την Κλεοπάτρα να κάνεις ένα ποστ για την μάσκα.
Μόνο που εγώ Συνεπαρμένος κάπως απ΄την τελευταία παράγραφο του δεύτερου σχόλιου σου
θα προτείνω σύνθετη αναζήτηση...

"Μάσκα και Ψυχή."

κι΄αν πάλι βαριέσαι μόνος σου ας το κάνουμε όλι μαζί εδω...σ΄αυτά τα σχόλια.

υ.γ.μην βαράτε μια ιδέα είπα!

Tyler Durden είπε...

στη βράση κολλάει το σίδερο, οπότε καλύτερα εδώ :)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ψουξ,
Το θέμα του ποστ ήταν οι περιστασιακές μάσκες, όπως το θέτεις, μονάχα που όταν το έγραφα- παρά τα όσα απάντησα στον Τyler Durden εκ των υστέρων- θεωρούσα ότι λίγο-πολύ τα όσα σκέπτεται και νιώθει το κεντρικό πρόσωπο είναι πέρα για πέρα αληθή(για εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον)και αναγκάζεται αυτά τα ειλικρινή να τα καμουφλάρει πίσω από τη μάσκα της κοινωνικής ευπρέπειας.

Εδώ στα σχόλια όντως τέθηκε το θέμα του κατά πόσο αυτά που θεωρούμε αληθή και ειλικρινά και αντιπροσωπευτικά είναι τέτοια ή απλά ένα από τα πολλά προσωπεία που υιοθετούμε ανάλογα με την περίσταση. Όλα πιστεύω είναι εξίσου αληθινά και αντιπροσωπευτικά εκτός βέβαια, όταν εσκεμμένα υποκρίνομαι. Όσο αληθινή π.χ. είμαι όταν διδάσκω, άλλο τόσο είμαι με τη χ παρέα ή την ψ ή με τον θυμόσοφο Λεωνίδα του προηγούμενου post ή τον τάδε εξαιρετικά μορφωμένο φίλο κ.ο.κ.
Σε κάθε περίπτωση είμαι "εγώ" χωρίς δόλο ή υποκρισία ή συναίσθηση κάποιας μάσκας που έπλασα για να κρυφθώ πίσω της.

Μόνον που ανακαλύπτω ότι αυτό το "εγώ" είναι πολλαπλό και κάθε του έκφανση(δε θα πω προσωπείο)είναι μία ψηφίδα ενός εννιαίου έργου. Το ψηφιδωτό της ύπαρξης "μου" έχει ανάγκη όλες τις ψηφίδες, για να φανεί κάποια παράσταση και να βγαίνει κάποιο νόημα. Είναι οι ψηφίδες αυτές κάλπικες μάσκες ή απλά εκφάνσεις του πολύμορφου και πολυδιάστατου "εγώ", που για να δω το ανάπτυγμά του πρέπει να το χτίσω πετραδάκι -πετραδάκι διαφορετικού χρώματος και υφής; Όχι, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι μάσκες, είναι τα κομματάκια μου.

Βέβαια αλλιώς θα μιλήσω στον αγράμματο Λεωνίδα και αλλιώς στο γραμματιζούμενο φίλο. Είναι θέμα μάσκας όμως ή διαφορετικών κωδίκων;

Το θέμα λοιπόν ίσως μετατοπίζεται. Πέρα από τους κώδικες που είναι επιβεβλημένοι αν θέλω να συννενοηθώ, και πάντα με προϋπόθεση ότι επιθυμώ διακαώς τη "μη υποκρισία", τι μένει; Αέρας κοπανιστός, το τίποτα, το χάος, η ψυχή με όλη την απροσδιοριστία της, το ψηφιδωτό μου; Έχουν κάτι κοινό οι εκφάνσεις του "εγώ" που ο Tyler Durden αποκαλεί μάσκες; Και ποια είναι αυτή η κοινή ουσία; Οι αξίες μου που επέλεξα μεταξύ των προσφερομένων της εποχής μου; Σπουδαία ελευθερία επιλογής αλήθεια. Μάλλον όχι. Τότε τι;

Όσο το σκέπτομαι τόσο καταλαβαίνω εκείνους τους στίχους του Ρίτσου από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος.

"...κι αν κάνεις να κοιτάξεις σ'αυτόν ή στον άλλο καθρέφτη,/
πίσω από τη σκόνη και τισ ραγισματιές,/
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,/
το πρόσωπό σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή παρά να το κρατήσεις/
καθάριο και αδιαίρετο."

Η γυναίκα (ή άντρας, αδιάφορο εδώ) που κοιτάει το είδωλό της στο σπασμένο καθρέπτη και προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα για τη μορφή της; Ή μήπως να πούμε ψυχή της;

Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η ηρωίδα της Σονάτας κάπου κατέληξε.

Μπορεί τελικά και στη σκέψη του Τyler Durden:

"Αυτό που μπορούμε να κατανοήσουμε ως ανθρώπινα όντα είναι η κοινωνική και υποκειμενική "σμίλεψη" αυτού του τίποτα, δηλαδή η δημιουργία μιας εικόνας, μιας μάσκας και κάτι τετοιο πιστεύω πως είναι και η έννοια της ψυχής".

Ψουξ και Tyler Durden,
η σκυτάλη σχετικά με το "Μάσκα και Ψυχή" πάλι σε σας. Και σαφώς σε όποιον άλλο θέλει να παίξει το παιγνίδι: το ένα χέρι πάνω στο άλλο, μέχρι τον ουρανό.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Τι έγινε ρε παιδιά παρά ήμουν αναλυτική -για να μην πω φλύαρη- και σας αποθάρρυνα ή κόλλησε το σίδερο στη βράση; Μη μου στενοχωριέστε, ακόμα και μέχρι εδώ, εγώ το διασκέδασα πολύ.

γ.κ. είπε...

Σωστό- και το μέχρι εδώ!

κι΄αν μας έρθει τίποτα τ΄αφήνουμε

υ.γ.εγώ έχω κάνει κόπυ σχόλια και ποστ
και περιμένω να σκεφτώ μια αρχή με Ψυχή
:-)

webwalker είπε...

Δεν πιστεύω ότι η μάσκα στην οποία αναφέρεται η Κλεοπάτρα και Μινγκ στην ανάρτησή της είναι κάτι εξωτερικό και άσχετο με το άτομο που τη φορά. Αποτελείται και σχηματίζεται με υλικά του εαυτού μας. Έρχεται από μέσα μας, δεν είναι κάτι που φοριέται εξωτερικά. Σε διαφορετική περίπτωση δεν ταιριάζει με τη γεωμετρία του προσώπου, πέφτει αμέσως.
Τείνω να συμφωνήσω με την ιδέα περί ψηφίδων της Κλεοπάτρας και Μινγκ που καταφέρνει να ταιριάζει μάσκες όπως Κλεοπάτρας και Μινγκ σε ένα πρόσωπο.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"H μάσκα...Έρχεται από μέσα μας, δεν είναι κάτι που φοριέται εξωτερικά. Σε διαφορετική περίπτωση δεν ταιριάζει με τη γεωμετρία του προσώπου, πέφτει αμέσως."

Πράγματι webwalker, τώρα που το επισημαίνεις το συνειδητοποιώ, ότι η "ψεύτικη" ή κακοφορεμένη μάσκα, ακόμα και αν δεν πέσει αμέσως, γρήγορα κάποια ρωγμή θα αποκαλύψει το αταίριαστο με το πρόσωπο που την φέρει. Πω, πω, άλλη ωραία ιδέα για διηγηματάκι...

γ.κ. είπε...

.....που να περιμένεις να σου ρθει κάτι καλύτερο
το σημαντικό (τώρα πια)είναι η Δράση ή η Αδράνεια πάντως όχι η Αναμονή.
ως εκ τούτου και επειδή στην "βράση κολλάει το σίδερο" αγαπητέ tyler
παρουσιάζω το δημιούργημα μου
στο θέμα
σύνθετη αναζήτηση..."Μάσκα και Ψυχή."
..................................

Βιάσου.
Ψάξε στην ντουλάπα το κατάλληλο κουστούμι.
Μην ξεχάσεις την μάσκα.
Αυτή είναι ό,τι πρέπει.
Εχει ελαφρύ ερωτικό μενεξεδί γελάκι
Υφος γαλήνης
και τόνο Επιδοκιμασίας για τη μάσκα των άλλων.

Στάσου.
Ζωγράφισε τον πιο έντονο
τον Θαυμασμό για τους άλλους.
Τον έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν
να υπάρχουν.
Έτσι μπράβο
Ελα τώρα να πάρεις
Κοινωνική αποδοχή με μπόλικη ζάχαρη άχνη.


Επ, τι πας να κάνεις; Φόρα αμέσως τη μάσκα σου!
Έτσι μπράβο..Κοινωνικοποίηση.
Τώρα και οι δυο μαζι…
«Ε-κκοινω-νι-σμός Ε-κκοι-νω-νι-σμός».
Μην ξεχνάς, να κρύβεσαι.
Έτσι θα τα έχεις καλά με
«φίλους, συναδέλφους και συγγενείς,
-μπακάλη, χασάπη και σύντροφο!»

Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι
Μην λες αυτό που σκέπτεσαι και νιώθεις.
Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι,
Κανείς δε νιώθει φόβο για τον «άλλο»
τον κρυμμένο πίσω από τη μάσκα.
Νάνι, νάνι το ανθρωπάκι


Πίσω από τη μάσκα είσαι ολομόναχη με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου
Σαν θεατής στην αίθουσα θεάτρου όταν σβήσουν τα φώτα της Πλατείας.
Και την μάσκα να βγάλεις πάλι μόνος μένεις.
Η διαφορά είναι πως με τη μάσκα δεν χρειάζεσαι κουκούλα
Έλα φτάνουν τα επαναστατικά
Στάσου - βγάλε λίγο ρουζ
Δεν κάνει να φαίνονται. Δεν προβλέπονται.
Πάρε θάρρος
Πάρε τύχη.

……………………………………………………………………….


Την μάσκα την φοράς πάνω από την άλλη μάσκα
αυτή που φοράς για τα οικεία πρόσωπα –
έχοντας επίγνωση
πως πίσω από αυτήν το χάος
ο Αέρας
Μπορεί αυτό να είναι η ψυχή
κάτι που χρωματίζεται με τα εκάστοτε Ατέλειωτα
όμως δικό μας και υπαρκτό.
Η ψυχή μας.

Ναι, σου πετάω το γάντι
Δεν αστειεύομαι

……………………………………………………………………………….

Το να δημιουργείς με την επίγνωση του χάους και του τίποτα, είναι εξίσου ωραίο με το να πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι το πιο αληθινό και συγκροτημένο πίσω από όλα αυτά.
Άλλωστε το τίποτα δεν σημαίνει μη ύπαρξη, αλλά κάτι το πέραν της ανθρώπινης δυνατότητας για κατανόησή του.

Αυτό που μπορούμε να κατανοήσουμε ως ανθρώπινα όντα είναι η κοινωνική και υποκειμενική "σμίλευση" αυτού του τίποτα, δηλαδή η δημιουργία μιας εικόνας, μιας μάσκας και κάτι τέτοιο πιστεύω πως είναι και η έννοια της ψυχής όπως την φανταζόμαστε ως μιας αυτοτελούς οντότητας, έστω και αιθέριας.

Το ανάπτυγμα της ύπαρξης μου, μια Μάσκα Ζωντανή με χαρακτηριστικά Πεθαμένου
ή Αντιστρόφως

----------------------------------

-------------------------------------------------------------------

Χρονοστιβάδα είπε...

Κλεοπάτρα & Μινγκ μου, δυστυχώς διάβασα πολύ αργά το κείμενο, τα ενδιαφέροντα σχόλια και τη νέα ανάρτησή σου, που προέκυψε από αυτή τη συζήτηση [... με απορρόφησε ολότελα ο θεομπ(ρ)έχτης :-)]... όχι πως είχα να προσθέσω κάτι σημαντικό στην εξέλιξη της συζήτησης, βέβαια ή κάτι που δεν ειπώθηκε από τους αγαπητούς αναγνώστες σου, παραπάνω. Επειδή κλίνω προς την άποψη του webwalker και στη δική σου επισήμανση, ιδίως στη δεύτερη και τρίτη παράγραφο του σχολίου-απάντησης στον ΨουΞ, προτιμώ ν' "αμολήσω" τις σκέψεις μου εδώ...
Θα ήθελα ν' απομονώσω μια λέξη (... αν μπορεί κανείς να κρατήσει μόνο μια λέξη απ' όσα εξαιρετικά ειπώθηκαν)... τη λέξη "συναίσθηση". Αν δεχτούμε λοιπόν, πως τα κομματάκια του καθρέφτη που αποτελούν το προσωπείο μας (...δηλαδή αυτό που φαίνεται) είναι κάτι που έρχεται από μέσα μας και σχηματίζεται με υλικά του εαυτού μας, που προστίθενται κατά την εξελικτική του πορεία (... μάλλον το ένα δίπλα στο άλλο, παρά το ένα πάνω στο άλλο) τότε το "φαίνεσθαι" όχι απλώς ταυτίζεται με το "είναι", αλλά ακυρώνεται... δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο. Δηλαδή, είμαι αυτό που είμαι, ανεξάρτητα απ' το αν αυτό φαίνεται ή όχι, άρα είμαι η προσωποποίηση της ψυχής μου (... ή αυτού που θέλω και φαντάζομαι πως είναι η ψυχή μου). Αυτό, για να πηγάζει από μέσα, σημαίνει πως το κουβαλάω εκ γενετής, στο DNA μου κι αναρωτιέμαι τώρα, μήπως τελικά πρόκειται για έναν προστατευτικό μανδύα της ύπαρξης από τη συναίσθηση της πολλαπλότητας (...και γιατί όχι, τον κίνδυνο της σχιζοφρένειας) Αν όλα είναι μια ψευδαίσθηση, ο μικρόκοσμός μου αμύνεται σθεναρά απέναντι στη συναίσθηση της ψευδαίσθησης...

Χρονοστιβάδα είπε...

Επίσης, αν και είναι ολίγον τι εκτός της τροπής που πήρε το θέμα, ένα δικό μου αφιέρωμα στη μάσκα (...με τη χρηστική της έννοια) μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
http://www.amity.gr/eikastika/maskes/maskes.html

Την καλημέρα μου !!! :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

"η ψυχή μου...για να πηγάζει από μέσα, σημαίνει πως το κουβαλάω εκ γενετής, στο DNA μου..."

Κουβαλάμε μέσα μας από ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι των προγόνων μας, μακρά αλυσίδα που σέρνουμε ξοπίσω μας και μας προστατεύει από τη συναίσθηση της πολλαπλότητας και του Χάους. Είμαστε ένας κρίκος. Από μόνος του ασήμαντος. Όταν ενώνει όμως τους προηγούμενους και τους επόμενους σε μια αλυσίδα, σημαντικός. Γιατί αλλιώς η αλυσίδα κόβεται. Και δεν είναι ανάγκη ο κρίκος να βλέπει όλους τους άλλους πίσωθε του ή ομπρός του. Αρκεί που τους συναισθάνεται. Νά'την πάλι η λέξη συναίσθηση.
Ερμήνευσα σωστά αυτά τα λόγια σου Χρονοστιβάδα; Εμένα αυτές τις παραμυθητικές σκέψεις μου γεννήσανε.

Γιατί βεβαίως γραπώθηκα από αυτό μονάχα από τα πολλά σταράτα που είπες.

Χρονοστιβάδα είπε...

Κάπως έτσι, γειτόνισσα :-)
Σύμφωνα με τη θεωρία της κβαντικής φυσικής για τα παράλληλα σύμπαντα, κάθε δράση-αντίδραση είναι μια πόρτα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ακόμα και κάθε σκέψη μπορεί να δημιουργήσει ένα παράλληλο σύμπαν, όπου εκεί πραγματοποιείται (...ίσως μάλιστα, ακριβώς επειδή υπάρχει και πραγματοποιείται κάπου αλλού, να εισβάλει στον εγκέφαλό μας ως σκέψη ή ως επιθυμία... ποιός μας λέει δηλαδή, ότι κάθε σκέψη μας δεν είναι ένα σήμα από ένα παράλληλο σύμπαν ?)
Έστω, για παράδειγμα, πως μίαν ωραίαν πρωίαν συναντώ έναν άνθρωπο, που με κοιτά με βλέμμα μοχθηρό και ύφος επιθετικό κι αυτή η συμπεριφορά είναι η εξέλιξη της σκέψης του σ' ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο εκείνη τη στιγμή βιώνω κι εγώ, ενώ σε ένα άλλο, ο ίδιος άνθρωπος ακολουθεί τη σκέψη του να με καλημερίσει με ένα χαμόγελο. Εγώ τώρα, σ' αυτό το παράλληλο σύμπαν, έχω ας πούμε -γιατί σαφώς έχω περισσότερες- δυο επιλογές, που με τη σειρά τους δημιουργούν δυο νέα παράλληλα σύμπαντα. Η μια είναι να του ανταποδώσω ενστικτωδώς το μοχθηρό βλέμμα, να του επιτεθώ ή να μου επιτεθεί και να του δαγκώσω ή να μου δαγκώσει το αυτί. Η άλλη είναι να τον καλημερίσω με χαμόγελο και ύφος καλοσυνάτο. Το αποτέλεσμα στην πρώτη περίπτωση θα είναι κάποιος απ' τους δυό μας να κινδυνέψει να χαθεί, ενώ στη δεύτερη, συνεχίζουμε και οι δυό το δρόμο μας, απολαμβάνοντας τη διαδρομή.
Μήπως λοιπόν, το προσωπείο της ευπρέπειας δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια γενετική πληροφορία που ανασύρεται αυτόματα για να προστατεύσει και να διατηρήσει (...η απόλαυση της διαδρομής δεν μπήκε τυχαία) την ύπαρξη ? :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Πολύ ενδιαφέρων ο συλλογισμός σου και η διάσταση που δίνεις στο θέμα!