Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Μιαν ασωτία ιδιωτική

Sitzende Frau, 1917 by Egon Schiele

Άτιτλο

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ιθάκη, εκδ. Διαγώνιος , Θεσσαλονίκη 1992

2 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

αυτό θα μπορούσε να είναι και ποίημα της Σατραπί που έγραψε το Persepolis. Ακριβως το ίδιο προβλημα για κάποιον που βιώνει στον αγαπημένο τόπο όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και έχει βιώματα και δεσμούς την ασφυξία των συντηρητικών δομών και αναζητεί την ελευθερία σε άλλους τόπους, όπου όμως δεν υπάρχουν οι κοινωνικοί δεσμοί για να στηριχτεί και όλα μπορούν να καταρρεύσουν σε ανύποπτο χρόνο.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Εκπληκτική ταινία η Περσέπολις. Σωστή και η αναγωγή.