Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Η βαθμοθηρία των bloggers

Ως μαθητές ήμασταν βαθμοθήρες. Ακόμα και όσοι από εμάς διακήρυσσαν ότι οι βαθμοί τους είναι αδιάφοροι και ότι δεν αντικατοπτρίζουν ούτε τις γνώσεις τους, ούτε την προσωπικότητά τους και τα ευρύτερα ενδιάφεροντά τους που δεν εξετάζονται από το εκπαιδευτικό σύστημα, ακόμα και αυτοί λαχταρούσαν, όταν έφτανε η ώρα της κρίσεως, ο έλεγχος. Πώς να το κάνουμε, είναι μια μορφή επιβεβαίωσης ή απόρριψης. Και καθόσον το “εγώ” μας δεν ζει μονάχο του στο πουθενά, αλλά περιτριγυρισμένο και ενσωματωμένο στο “εσείς” της κοινωνίας, το έχει ανάγκη το δύστυχο «εγώ» αυτό το περιβόητο “εσείς”, για να καταλάβει πού πατάει και πού βρίσκεται. Με άλλα λόγια για να αποκτήσει στίγμα.

Οι ακροβασίες δε λείπουν. Εννοώ, όταν απομακρυνθούμε από το σχολείο. Υπερβολικά αδύναμα «εγώ» που μαζοποιούνται στο όνομα του όχλου. Από τους στρατιώτες που γοητευμένοι από το Μέγα Αλέξανδρο γέρναν την κεφαλή τους αριστερά μιμούμενοι το τικ του αρχηγού τους, όταν τους μιλούσε. Τους πολίτες που ακούγανε τον Χίτλερ μαγνητισμένοι από τη δημαγωγία του και που μετατρέπονταν σε μαριονέτες του. Ή πιο απλά τους μαθητές σε κείνο το διήγημα του( ...ας με βοηθήσει κάποιος, πάνε τόσα χρόνια που το έχω διαβάσει), που όλοι μαζί επιχείρησαν να λυντζάρουν τον καθηγητή τους. Και θα το πετύχαιναν, αν ο τελευταίος δεν είχε την έμπνευση να χωθεί σε μια στενωπό, ώστε πλέον να αντιμετωπίσει έναν-έναν διώκτη του μόνο του. Η μάζα διασπάστηκε. Τα «εγώ» των μαθητών από μόνα τους ήταν ανύπαρκτα και εντελώς ανίκανα να επιτεθούν δίχως την κάλυψη της ομάδας. Και σε πιο καθημερινό και λιγότερο πολιτικό επίπεδο, άνθρωποι που φοβούνται τόσο πολύ τη μοναξιά και άρα να διαφοροποιηθούν από την οικογένεια ή την παρέα, που αφομοιώνονται πλήρως. Η αποδοχή και η επιβεβαίωση της ομάδας είναι καλύτερη από τη μοναξιά. Είναι μία στάση και αυτή. Νιώθεται.

Και από την ανάποδη. Οι ταμπέλες που βάζουμε σε όσους δεν ανήκουν στην ομάδα μας. Την πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, πολιτισμική, ηλικιακή, οικονομική, φυλετική, επαγγελματική, την πάσης φύσεως. Το «εγώ» μας διατρανώνει την ύπαρξη του μέσα από την αντίθεσή του με το «εσύ». Και αυτά με τη σειρά τους, είπαμε, έρχονται φορές που αφομοιώνονται πλήρως από το «εμείς» και το «εσείς». Ας πούμε, εμείς οι καλοί μαθητές, εσείς οι κακοί. Εμείς οι bloggers με μεγάλο αριθμό επισκεπτών, εσείς με τους λίγους επισκέπτες. Κάπου εδώ επεισέρχεται και το ζήτημα της βαθμοθηρίας των bloggers. Μιλώ για τα aggregators που προβλέπουν βαθμολόγηση για τα posts που αναρτώνται. Περιμένουμε λοιπόν όλοι εμείς τα μαθητούδια τον τελικό μας βαθμό. Με ανυπομονησία. Άρεσε το post μας, δεν άρεσε; Είμαστε περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτοί; Κάποιοι γίνονται προκλητικοί στην προσπάθειά τους να κερδίσουν πόντους. Κάποιοι άλλοι αναφέρονται σε πιασάδικα θέματα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα τραβήξουν κόσμο. Ή δημαγωγοί. Άλλοι χρησιμοποιούν το χιούμορ που πάντα έχει πέραση. Έχουμε ανάγκη να γελάσουμε, να ξεσκάσουμε βρε αδελφέ, να δούμε την αστεία όψη του πράγματος. Μερικοί στον αντίποδα σοβαροφανείς. Άλλοι, σπανιώτερα, αποφασίζουν να είναι κάποιες φορές αυθεντικοί. Ή και πρωτότυποι. Κάποτε και ουσιαστικοί. Όλοι μα όλοι όμως προσμένουμε με ανυπομονησία το βαθμό μας. Κάνουμε και τη ζαβολιά μας και όπου μας παίρνει δίνουμε μια μονάδα και στον εαυτό μας. Bloggers συνάδελφοι, ελάτε, ας μην ντρεπόμαστε, ας το παραδεχτούμε. Είμαστε ολίγον βαθμοθήρες!

12 σχόλια:

tzonakos είπε...

H βαθμολόγηση δεν ειναι κακό.
Δείχνει κι ενα επίπεδο αποδοχής ως ενα σημείο.
Κακό ειναι να επιδιώκει κανείς με μανία να παίρνει "καλούς" βαθμούς μόνο.
Καλώς η κακώς το καλό blogging δεν μπορεί να μετρηθεί σε αριθμούς αφου η ποιότητα του κάθε μπλόγκερ ειναι κάτι που βγαίνει απο το συνολικό δείγμα γραφής του στην πορεία του χρόνου μέσα απο οσα γράφει και με την συμμετοχή του σε άλλα μπλογκς.
Αυτο πώς να το μετρήσεις ;

Αν κάνεις μια καλή βόλτα θα διαπιστώσεις εύκολα οτι εξαιρετικά γραπτά και εξαίρετοι μπλόγκερς δεν εχουν ουτε τον αριθμό σχολίων ουτε άλλους "βαθμούς" αντάξιους της ποιότητάς τους. Αντίστοιχα, πολλοί μπλόγκερς που δεν εχουν και τίποτα να πούν, ειναι δημοφιλείς ή μαζεύουν 120 σχόλια σε θέματα που δεν ξεπερνούν τις δύο γραμμές όπως :
"Σημερα ειμαι κακόκεφη, ήπια πολυ χθες το βράδι" :)

Αλλα πάλι το blogging ειναι κατι που κάνει καθένας για τον εαυτό του, οπότε ισως δεν θα πρεπε να υπάρχουν βαθμολογήσεις.

Τι μ έπιασε κι έγραψα τόσα πολλά ;
Μου βάζω βαθμό 5 με άριστα το 25.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Συμφωνώ και επαυξάνω. Άλλωστε τα λεγόμενά μου έχουν μία μικρή δόση ειρωνικότητας- φαίνεται πολύ μικρή για να είναι αντιληπτή-. Σίγουρα η βαθμόληγηση δεν είναι κάτι κακό, αρκεί ο blogger να μη στοχεύει πάσει θυσία σε αυτή. Όσο για τους αξιόλογους και λιγότερο αξιόλογους-πάντα κατά την άποψή μου-bloggers, που έχουν αντιστρόφως ανάλογη αποδοχή, αυτό πρόλαβα να το διαπιστώσω ήδη από τα πρώτα μου βήματα...

DimitrAT είπε...

Θα ομολογήσω πως έχω πέσει κι εγώ σε αυτή τη λούμπα -αρκετές φορές μάλιστα- στο ξεκίνημα κάποιων αναρτήσεων μου.
Φόρεσα τα καλά μου και πήγα μπρος στον καθρέφτη, δεν το αρνούμαι. Όμως τελικά, κάθε φορά, μέχρι να τελειώσει ο μονόλογος, είχα σχεδόν "γθυθεί" με κάθε τρόπο, ακόμα και σκίζοντας τα καλά μου ρούχα.
Δεν με νοιάζει. Είναι προσωπικά αυτά που γράφω, με έναν λίγο διαφορετικό τρόπο και δεν με νοιάζει πόσοι θα τα διαβάσουν. Όσοι. Αυτοί οι λίγοι και με τα σπάνια αλλά γλυκά σχόλιά τους με κάνουν χαρούμενη.
... του έκανα και μια ανακένηση τον τελευταίο καιρό σε χρώματα και ταπετσαρίες και είμαι full... and cool.
Πολλά φιλιά

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@tzonakos, ξέχασα, σου βάζω βαθμό τριάντα με άριστα το εικοσιπέντε για το σχόλιό σου...

@DimitrAT, ομολογώ ότι καταλαβαίνω καλά για πια λούμπα μιλάς, ωστόσο είμαι ευτυχής που δεν πέφτω σε αυτήν-τις όποιες φορές το έκανα ή το κάνω- κατά τη διάρκεια που γράφω κάτι. Γράφω ακριβώς όπως έγραφα στην προ blog εποχή στο χαρτί για πάρτη μου (ίσως λίγο πιο μετρημένα). Από κει και πέρα το σύνδρομο του μαγαζάτορα που φοβάται μη μείνει απούλητη η πραμάτειά του, είναι σίγουρα παιδική ασθένεια των πρώτων ίσως δύο μηνών της ύπαρξης ενός blog. Και θεραπεύεται με αναρτησούλες του είδους και αυτοσαρκασμό. Πολύ γλυκό το σχόλιό σου. Σε ευχαριστώ.

tzonakos είπε...

Ευχαριστώ παιδιά ( Κλεοπάτρα και Μίνγκ είπαμε ; ) και χαίρομαι που συναντάω όμοιες σκέψεις.
Θα θελα να πώ πολλά για το θέμα μια και βλέπω οτι και άλλοι όπως η DimitrAT κι εσείς έχουν δει τι συμβαίνει και πώς.

Να πώ κατι μόνο και σκέψου το :
Τον Οκτώβρη και ενω ει8χα πριβέ το βασικό μου μπλογκ επι σχεδόν 2 μήνες για λόγους προσωπικής τάξης, ενα βράδι με επισκεψιμότητα οικτρή ( 25 hits ), έκανα μια αναδρομή και πήγα και διάβασα ξανά κάπου 140 αναρτήσεις μου παλιές. Θυμήθηκα τι ειχα γράψει και γιατί.
Oταν είδα τι ειχα καταθέσει με πιάσανε τα κλάμματα. Ημουν περήφανος γι αυτά επειδή τα έγραψα.
Ακόμα κι όσα ηταν με 0 σχόλια.

Πουθενά δεν υπήρχε βαθμός παρα μόνο μέσα μου.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή όλες τις τοποθετήσεις στο θέμα και θα ήθελα να προσθέσω και την δική μου άποψη, η οποία εν πολλοίς δεν διαφέρει από τη δική σας.

Σίγουρα είναι καλό και θεμιτό να ξέρεις ότι τυγχάνεις αποδοχής, αλλά όλα εξαρτώνται από τους λόγους για τους οποίους, αρχής εξ αρχής «μπλογκάρεις». Το κάνεις για να τύχεις αποδοχής; Το κάνεις γιατί έχεις να μοιραστείς κάτι; Το κάνεις απλά για να το κάνεις; Προσωπικά δεν είμαι οπαδός της βαθμοθηρίας και ποσώς με ενδιαφέρει αν ένα post πήρε 1, 3, 12, 20 βαθμούς. Άλλωστε αυτό είναι πολύ σχετικό καθότι μπορεί το post να το διαβάσουν 100 άνθρωποι και να μπουν στη διαδικασία να το ψηφήσουν 2… Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα. Η δική μου / μας (λόγω του ότι δεν είμαι μόνος) επιβράβευση έρχεται από αλλού. Από τους φίλους που είτε μας στέλνουν e-mail είτε μας παίρνουν τηλέφωνο και μας παραθέτουν τα θετικά ή αρνητικά τους σχόλια. Όταν εμένα με παίρνει ο Χ γνωστός μου και λέει: «με κάνατε και γέλασα» ή «το κείμενο σας το τύπωσα και το έδωσα σε ένα φίλο να το διαβάσει» ή «διαφωνώ με τα όσα γράψατε» ή όταν πχ τα παιδιά της 343 μοίρας μας ευχαρίστησαν για την έκταση που δώσαμε στη νίκη της μοίρας, αυτό είναι ικανοποίηση και αυτή η ικανοποίηση δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την επισκεψιμότητα ή με τους βαθμούς που θα πάρει το post.

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι «ξεφεύγουν»… Πειράζουν μετρητές, βασανίζουν τα δάκτυλα τους σε refresh κλπ. Πρόβλημα τους και στις περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό, μια προσεκτική παρατήρηση αρκεί για να καταλάβεις ότι αυτή η τακτική τους σε σχέση με τα όσα γράφουν, αποκαλύπτει ανθρώπους που έχουν την ανάγκη αυτοπροβολής!

Το θέμα λοιπόν είναι γιατί κάνεις αυτό που κάνεις κι αν αυτό που κάνεις σε ευχαριστεί και τυγχάνει και ανταπόκρισης που δεν έχει να κάνει με «πιασάρικα» κόλπα, ακόμα καλύτερα. Κι όπως πολύ σωστά λέει και ο tzonakos, ο βαθμός υπάρχει μέσα μας και εμείς ξέρουμε αν αυτό που γράψαμε μας άρεσε ή όχι, άσχετα με το αν άρεσε ή αν «έπιασε» σε 100 ανθρώπους.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@tzonakos αυτή τη φορά παίρνεις στ'αλήθεια 25 στα 25, γιατί συμπύκνωσες το όλο ζήτημα στη φράση "ο βαθμός είναι μέσα μου". Αυτό το τόσο προσωπικό κριτήριο αξιόλογησης είναι εκτός από πρωταρχικό και το πλέον αξιόπιστο.

@kafenedaki,ορθά τα λες. Δεν ενδιαφέρουν ποσοτικά τα σχόλια, αλλά ποιοτικά. Αυτό το ένα κυνηγάμε.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο θέμα! Νομίζω πως είναι στο χαρακτήρα του καθενός. Κάποιος που είναι ανταγωνιστικός χαρακτήρας θα αποζητά όσο γίνεται μεγαλύτερη βαθμολογία, κάνοντάς την εμμονή. Κάποιος που θέλει αυτό που έχει να το μοιραστεί με τους άλλους αδιαφορεί για τη βαθμολογία και τη βάζει σε δεύτερη μοίρα. Δε θέλω να προσβάλω όσους βάζουν βαθμολογία στου ιστολόγιό τους. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιος όπως έγραψα και παραπάνω το κάνει για να ανταγωνιστεί τους άλλους. Κάποιος άλλος θα το κάνει για να πιάσει ας πούμε το σφυγμό των αναγνωστών του και να δει το βαθμό αποδοχής τους. Θα προέκτεινα το θέμα και στον αριθμό των επισκεπτών που θέλουμε να είναι αυξητικός. Όμως όταν αυτά μας γίνονται εμμονή, τότε κινδυνεύουμε να ξεφύγουμε από την ποιότητα στο ιστολόγιο και να μπούμε στο σκεπτικό της ποσότητας, αναλύοντας και θέτοντας θέματα που έχουν ακροαματικότητα (χρησιμοποιώ έναν όρο τηλεοπτικό). Καλό για εμένα είναι να γράφουμε για ότι βγαίνει μέσα από την ψυχή μας, για ότι μας ενδιαφέρει και για ότι μπορεί να αναβαθμίζει το ρόλο των blogs και όχι να τον υποβαθμίζει.
Σχετικά με τις ταμπέλες. Είμαι εναντίον κάθε μορφή προκατάληψης. Σήμερα βλέπω έντονα μία δε θα πω πολιτική, αλλά κομματική προκατάληψη, η οποία σε φορτίζει συναισθηματικά, απομακρύνοντάς σε, από τη λογική. Κάποιοι στο παλιό blog που είχα, ας πούμε παραπονέθηκαν που δεν είχα θέματα πολιτικά. Έχουμε μάθει να μιλάμε πολιτικά στην Ελλάδα; Έχουμε μάθει να ακούμε τον άλλον και αν έχει κάπου δίκιο να το παραδεχόμαστε; Ή μήπως ακόμα και αν σε κάτι έχει δίκιο δεν το δίνουμε σημασία μόνον και μόνον επειδή το είπε κάποιος που είναι δεξιός ή αριστερός;
Είπε στην πρωινή εκπομπή του Αυτιά ένας σε δύο αγρότες "εσείς σε ποιο κόμμα ανήκετε;" και απάντησαν "σε κανένα!" και ο άλλος χαμογέλασε ειρωνικά. Αμέσως του έγινε η παρατήρηση πως δεν είναι τυχαίο πως στις δημοσκοπήσεις, υπάρχει ο "Κανένας"! Μη λοιπόν κάποιοι απορούν για το αν κάποιος δε θέλει να είναι ενταγμένος κάπου πολιτικά, αφού κατά τη γνώμη μου η πολιτική στην Ελλάδα, έχει μεταλλαχθεί σε μία στείρα κομματική διαρκή διένεξη. Συγνώμη για το μακροσκελές μου άρθρο, όμως το θέμα μου έδωσε την αφορμή να εκφράσω πράγμα που ήθελα κάποια στιγμή να γράψω.
Φιλικά
Max

O Σχολιαστής είπε...

Προσωπικά εγώ θα σου έβαζα πολύ μεγάλο βαθμό για το "Κλεοπάτρα και Μινκ" που έχεις διαλέξει σαν όνομα. "Κλεοπάτρα και Μινκ", με τρεις λέξεις συμπυκνώνεις όσα έχουν γραφτεί σε χιλιάδες σελίδες για τις πολλές πλευρές μια προσωπικότητας ή για τους πολλαπλούς καθημερινούς ρόλους μας. Οπότε, όπως πιστεύω ότι γνωρίζεις, είναι φορές που γράφουμε για τον βαθμό, άλλες που γράφουμε για να γελάμε, άλλες για να γελάνε οι άλλοι, άλλες για να ξεμπουκώνουμε κ.λπ. κ.λπ. «Κλεοπάτρα και Μινκ» ή αλλιώς «Βαθμοθηρία και Λύτρωση» (ή «Λύτρωση και Βαθμοθηρία»)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@maxplace,
το "μακροσκελές", όπως γράφεις άρθρο σου έχει σίγουρα λόγο ύπαρξης και μάλιστα σοβαρό. Θα σταθώ στο θέμα που αφορά τις ταμπέλες. Εστιάζεις στις κομματικές. Μόνο δίκιο μπορώ να δώσω. Και πώς γίνεται αλλιώς. Να προσθέσω μονάχα, αν και αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα συζήτησης, ότι πολλοί επιλέγουν την αποχή από οποιαδήποτε κομματικού περιεχομένου συζήτηση. Τους ακούγονται ως αφελείς σκυλοκαβγάδες οι περισσότερες και ως εκ τούτου ανούσιες. Απλά αναρωτιέμαι τρόπους που οι πολιτικές ιδέες θα γίνουν πράξη από άλλους δρόμους π.χ. μέσω της παιδείας και της προσωπικής στάσης ζωής. Ωστόσο έχω την εντύπωση πως η επίδρασή τους θα είναι πολύ περιορισμένη σε βαθμό να είναι ουτοπική. Είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζω και προσωπικά γι'αυτό και το blog μου δεν περιέχει πολιτικά με τη στενή έννοια θέματα. Δεν μπορώ όμως να μην σκεφτώ πως μπρος ο γκρεμός των παιδαριωδών κομματικών διενέξεων και πίσω το ρέμα της ουτοπικής εφαρμογής των ωραίων ιδεών σε μεγάλη κλίμακα. Εν ολίγοις αδιέξοδο.

@Σχολιαστής,
με εξέπληξες! Ένιωσα σα να με πιάνουν στα πράσσα. Πάντως η αλήθεια είναι πως ο μανιχαϊσμός, το απόλυτο μαύρο ή άσπρο, πουθενά δεν υπάρχει. Έχουμε πολλές όψεις οι άνθρωποι που δεν είναι καθόλου ανάγκη να είναι υποκριτικές. Μπορούν όλες ανάλογα με την περίσταση να είναι αυθεντικές. Το ζήτημα είναι σε τι βαθμό αυτές οι όψεις, όταν είναι αλληλοσυγκρουόμενες, εφαρμόζονται. Ούτε Κλεοπάτρα λοιπόν, ούτε Μινγκ, αλλά Κλεοπάτρα ΚΑΙ Μινγκ. Το σχόλιό σου καίριο.

Ανώνυμος είπε...

Δεν "ξέρω" τι λέτε, αλλά εγώ ψήφισα το ποστ σας στο BlogZ.gr

:-)

worldcity

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

@worldcity, ελπίζω η δήλωσή σου ότι ψήφισες το post, να μην είναι έμπρακτη απόδειξη της βαθμοθηρίας των bloggers! (Αστειεύομαι). Ευχαριστώ για ττο σχόλιο!