Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Καθημερινές φωτογραφίες λίγων ημερών με ή χωρίς εικόνα

Κλικ στον μίμο έξω από το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που επιδεικνύει την απόλυτη ακινησία του σώματος και του βλέμματος κάτω από μία κάτασπρη μάσκα, αλλά κινεί ταραγμένα τα μάτια που ξεχάστηκαν, δεν άντεξαν και ακολούθησαν το αυθόρμητο πέρασμα της γυναίκας μπροστά του. Που τον κοίταζε με απορία για την εθελούσια ακινησία του.

Κλικ, στο χιλιόχρονο ξωκλήσσι την ώρα του λυκόφωτος με το μισοφέγγαρο πάνω από τον τρούλο του και το φεγγαρόφως στα ξέφρενα τρεχαλητά και γέλια μικρών παιδιών, που κυνηγιούνται στα θεμέλιά του. Και το κάνουν να ριγεί και να σαλεύει στ’αλήθεια.

Κλικ στο βλέμμα της μαραμένης γυναίκας, που την ρωτήσανε αν έκανε και εκείνη τσουλήθρα μικρή στις γυαλιστερές μαρμάρινες κουπαστές σκάλας του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, όπως τώρα τα εγγόνια της. Που έγνεψε καταφατικά και έλαμψε, και ζωντάνεψε στη θύμηση αυτή.

Κλικ στο βλέμμα της νύφης της, που για μια στιγμή είδε το ζωηρό κοριτσόπουλο να λαμπυρίζει στην στεγνή ματιά της. Και που τώρα πια ξέρει ότι οι άνθρωποι στεγνώνουν, επειδή δεν τους ποτίσαμε με μνήμη. Για τα παρελθόντα ή τα μελλοντικά.

Κλικ στο τρομαγμένο και επιθετικό από τον τρόμο βλέμμα της σμέρνας που επιδεικνύει τα σαγόνια της στην επήλυδα που κατά λάθος την πλησίασε. Κλικ στο αλληλέγγυο βλέμμα της κολυμβήτριας τη στιγμή που συμπονά τη σμέρνα. Και δεν τη σκοτώνει με το μαχαίρι της.

Κλικ στην κίνηση της καλόγνωμης, της κολλημένης στο βράχο, που κλείνει απότομα και γραπώνεται μάταια στέρεα. Γιατί το βλέμμα του ψαρά, πρόλαβε και την είδε.

Κλικ στην ακίνητη ματιά του αμετάκλητα νεκρού Σαρπηδόνα στον κρατήρα του Εξηκία και στο βαθιά πονεμένο βλέμμα της Πενθεσίλειας τη στιγμή που τη θανατώνει ο Αχιλλέας. Που ξέρει ότι ο Αχιλλέας θα την ερωτευτεί, όταν πια θα είναι αργά. Αλλά αναγκαία.

Κλικ στα σκασμένα ρόδια που σφαδάζουν αμάζευτα στη ροδιά της κυρίας Λούλας. Τώρα που το σπίτι της ερήμωσε και δεν υπάρχει κανείς να τα νοιαστεί. Και στο βλέμμα της περαστικής, που ποθεί απεγνωσμένα να τα μαζέψει, αλλά ξέρει ότι δεν έχει πια νόημα.
Χωρίς την κυρία Λούλα.

Κλικ στην αλισάχνη στα μαλλιά μια μέρα του Οκτώβρη στην παραλία με δυνατό νοτιά και γιγαντιαία κύματα, από αυτά που δεν ξέρεις αν θέλουν να σε καταπιούν ή να σε προστατεύσουν στη σπηλιά τους.

Κλικ στο δάκρυ του ματιού που είδε για πρώτη φορά την εικόνα των λουλουδιών με το όνομα semprevives στον υπολογιστή. Από ανακούφιση για τo ανέλπιστο φιλί της ζωής.

Κλικ στον απύθμενο τρόμο του βλέμματος, που είδε για πρώτη φορά τη φωτογραφία της Ρουθ Σνάιτερ στην ηλεκτρική καρέκλα. Και στα διάπλατα μάτια, που όσο και να διαστέλλονταν, δεν μπορούσαν να δουν τίποτα cult. Μόνον το φωτογράφο. Και το στυγνό του φόνο.

Κλικ στη μοναξιά του σχοινοβάτη. Που αγνοεί πως η ακροβασία είναι πιο επικίνδυνη πάνω στο χώμα. Μέσα στη λάσπη. Κλίκ στο απότομο τίναγμα της κεφαλής του, όταν αντιλήφθηκε το χάδι. Που το μπέρδεψε με το συμβιβασμό.

Κλικ στο συνωμοτικό και χαρούμενο βλέμμα της ενήλικης κόρης-μαμάς, όταν αντιλαμβάνεται το εκλεπτυσμένο φλερτ του «μεγάλου» κυρίου προς τη «μεγάλη» μητέρα της: «Ο νεαρός είναι υπέροχος. Μοιάζει πολύ με τη γιαγιά του». Κλικ και στο βλέμμα της γιαγιάς που εκτίμησε την αιωνιότητα της στιγμής. Και το άχρονο του χρόνου.

Κλικ στο βλέμμα του εαυτού στο θολό από τους ατμούς καθρέπτη. Την ώρα που χάνεται το είδωλό μας και πασχίζουμε να δούμε τον άλλο στον καθρέπτη. Ή πώς ο άλλος βλέπει εμάς.

Κλικ σε παιδικά μουτράκια και φωνές, που θεωρούν θέμα ζωής ή θανάτου, αν θα πάνε σήμερα, τη μέρα του Οκτώβρη, στη θάλασσα.

Κλικ στο ξερονήσι που αντικατοπτρίζεται στο νερό σα να πετάει, σα να μην πατάει. Σαν να μην έχει ρίζες βαθιά ριζωμένες. Ενώ έχει.


Κλικ, στη μητέρα-πουλί δέλεαρ του Θεού, τη στιγμή που, ενώ νομίζει πως πετάει, καταλαβαίνει πως δεν είναι παρά μια κουκίδα ασήμαντη στο πλάτεμα της θάλασσας. Και όμως τόσο σημαντική τελικά στο κάδρο της φωτογραφίας.



Κλικ στο βλέμμα των μικρών παιδιών που βλέπουν στα σύννεφα μονάχα λαγουδάκια και σκυλάκια που τρέχουν.


Κλικ στο βλέμμα του ανήλικου ενηλικιωμένου, που βλέπει την μεγαλειώδη ουρά ενός εξωτικού πουλιού στα σύννεφα. Και που φαντάζεται πως είναι δικιά του.

Κλικ στα μισόκλειστα μάτια, που δεν μπορούν να πιστέψουν ότι τόση ομορφιά χωράει απλά σε μία καθημερινή φωτογραφία μιας καθημερινής.


Έτσι, τόσο άτεχνα, γιατί όσο πιο ανεπεξέργαστα, τόσο πιο αληθινά.
Έτσι, γιατί σε όσο πιο πολλούς σταθμούς σταματάνε τα τρένα, τόσο πιο μεγάλη η προσμονή και η συγκίνηση.

9 σχόλια:

worldcity είπε...

άναυδος

γ.κ. είπε...

οι άνθρωποι στεγνώνουν, επειδή δεν τους ποτίσαμε με μνήμη.................
να σου χαρίσω κι΄εγω μια φράση.....
"δεν μου ταιριάζει εμέ η κατεβασμένη σημαία
δεν μου ταιριάζει εμέ η Ύστατη προσπάθεια"

καλημέρα!

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Kωνσταντίνε, δε θα ησυχάσω αν δε δω μία χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι σου. Οι Πενθεσίλειες δεν πεθαίνουν τόσο εύκολα.
Αγαπητέ Worldcity, ευχαριστώ για το σχόλιό σας.

Ψουξ, το δώρο σου πανέμορφο. Μια γεμάτη καλήμέρα στ'αλήθεια και από μένα!

Tyler Durden είπε...

Έτσι, τόσο άτεχνα, γιατί όσο πιο ανεπεξέργαστα, τόσο πιο αληθινά.
Έτσι, γιατί σε όσο πιο πολλούς σταθμούς σταματάνε τα τρένα, τόσο πιο μεγάλη η προσμονή και η συγκίνηση.

ο επίλογος ήταν όλα τα λεφτά!

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

... Από τις σπάνιες φορές που δεν είσαι αιχμηρός! Κολακεύτηκα.:-)

webwalker είπε...

Άτεχνα;! Αυτές είναι καλλιτεχνικές φωτογραφίες! Μ' αρέσει αυτό το μοντέλο μηχανής. Είναι με φιλμ φαντάζομαι, όχι ψηφιακή.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ψηφιακή Canon F40. (Ρώτησα γιατί δεν σκαμπάζω, παρόλο που χρόνια τώρα βλέπω την ίδια μηχανή). Πάντως το συγκεκριμένο δειλιό ήταν που τις έκανε έτσι όμορφες. Και η οπτική φαντάζομαι. Γιατί δεν τις τράβηξα εγώ.

webwalker είπε...

Χμμ, μιλούσα για τις φωτογραφίες που αποτυπώθηκαν στο φιλμ της ψυχής. Αλλά και οι άλλες είναι καλές.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ω, ω, την έπαθα... Εντάξει, δε θα το πω στον φωτογράφο. Είσαι και εσύ φωτογράφος και ξέρεις πόσο θα απογοητευτεί. Ρίξε μια ματιά εδώ.
http://astropina.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

Αν και δεν υπάρχει λόγος απογοήτευσης, γιατί πάντως, εγώ, πιστεύω ότι είναι σημαντική η ματιά του φωτογράφου. Αυτού με την ψηφιακή. Όχι μόνον απλά του άλλου με το φιλμ. Σοβαρά.