Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Αν δεν πεις καληνύχτα, δεν μπορείς να πεις καλημέρα: Η συναυλία της Λένας Πλάτωνος στο Παλλάς

Λένα Πλάτωνος, η συναυλία στο Παλλάς

Η Γυναίκα άφησε τη μαυρίλα της στη μουσική της και τη φωνή της. Ανεξίτηλο χρώμα χαράχθηκε ανεξίτηλα στις νότες της και στον αβίαστο άφωνο λυγμό της απαγγελίας της. Μόνες πινελιές συνάδουσες η αβάσταχτη ειρωνία προς τον εαυτό της. Η αβάσταχτη κοφτερή οργή. Η αβάσταχτη περιδίνηση στις αποχρώσεις του μαύρου. Τέχνη της να συγχρονίζει τα κομμάτια της παραφωνίας της σε μελωδία. Τέχνη της να καθιστά ένα επίθετο, το μαύρο, άνευ ουσιαστικού, σε απτό. Το άρρητο χρώμα σε ρητή νότα. Ολοκληρωτικά επελαύνει από τη σκηνή στους πολύχρωμους θεατές. Ετερόκλητοι. Το πλήρες φάσμα ηλικιών, φύλων, τάξεων, ιδεολογιών, κοσμοθεωριών, κουλτούρας. Ασύλληπτη η διαφορετικότητα τους. Η Γυναίκα βρίσκει το ενοποιό στοιχείο τους. Τον προσδιορισμό άνευ προσδιοριζόμενου: λέγε με μαύρο.

Το πρώτο μέρος. Τα φώτα σβύνουν. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι θεατές παύουν να μιλούν. Παύουν να ακούνε μαζί. Ο καθένας αφουγκράζεται μέσα από το δικό του, κατάδικο του τούνελ. Σχεδόν τα αγγίζεις. Γέμισε ο χώρος σωλήνες ίσης ροής. Στη μια του άκρη ο καθένας μονάχος. Στην άλλη η μουσική της Γυναίκας. Η ίδια δε γύρισε το κεφάλι από το πιάνο της και το μικρόφωνό της παρά μία φορά και αυτή, για να μη δει. Μόνη, ολομόναχη στη δικιά της σωλήνα, ολόιδια με του καθενός. Ένας μόνον άντρας γύρισε ξαφνικά πανικόβλητος και φίλησε στο στόμα τη γυναίκα του. Σκιαγμένος. Φοβήθηκε γι’ αυτήν μήπως δε βγεί από το τούνελ της. Ένας άλλος κουνιόταν διαρκώς στον ρυθμό, υπερβολικά παράταιρα και προσπαθούσε να παρασύρει στο φάλτσο του λίκνισμα τη γυναίκα του. Μάταια. Άλλος σκιαγμένος. Πέραν τούτου τίποτα: στριγγλή ειρωνία για στριγγλές παρανοήσεις και τυφλούς λαβύρινθους. Απίστευτο ξεγύμνωμα. Μέχρι τα κόκκαλα. Με το χοντρό μπιζέλι, προτελευταίο τραγούδι, να χορεύει το τσιφτετέλι του αθώου παιδιού πάνω στα κόκκαλά μας. Τελευταίο τραγούδι: Ρόζα Ροζαλία. Η σύνδεση με τον επάνω κόσμο. Το θλιμμένο φωτερό όνειρο. Επιτέλους. Τα φώτα ανάβουν.

Διάλλειμμα. Οι σωλήνες πρέπει να εξαφανιστούν. Και πώς να γίνει τόσο γρήγορα. Αγωνία. Φοριούνται όπως-όπως οι μάσκες. Σε οποιοδήποτε χρώμα πλην του μαύρου. Τι σόι μάσκες θα ήταν. Μετά έρχεται ο φόβος. Τα ζευγάρια αρχίζουν πάλι να κοιτιώνται, τα δάκτυλα της γυναίκας να ψάχνουν τα χέρια του άντρα. Και του άντρα της γυναίκας. Τα πρώτα δειλά χαμόγελα φοριούνται. Στην αρχή από λεπτότητα. Μετά από ανάγκη. Η πολυχρωμία είναι αρετή. Όχι καλλιτεχνική ή ποιητική. Ζωτική.

Το δεύτερο μέρος. Τα παλιότερα τραγούδια. Απαλυμένα. Η Γυναίκα που τα δημιούργησε ήταν πιο νέα. Είχε αρχίσει να φαλτσάρει το μαύρο, αλλά με μία γλυκειά ελπίδα διεξόδου. Ειρωνία που δε γυμνώνει μέχρι τα κόκκαλα. Ακόμα. Η εξέλιξη θα έρθει αργότερα. Εν τω μεταξύ τα τούνελ χάνονται. Τα κορμιά ανεπαισθήτως γέρνουν με συντροφικότητα προς το διπλανό τους. Δειλά-δειλά. Η εσώτερη λυγισμένη ζωή είναι η παραμυθία και όχι η παραίτηση, που λυγίζει έτσι. Τα κορμιά. Αυτή η ελάχιστη. Αρκεί.

Το τέλος. Θυελλώδη χειροκροτήματα προς τη Γυναίκα, που κατάφερε το μαύρο της, που είναι ολόιδιο με το δικό μας, το ανθρώπινο, να το κάνει απτό. Νά’ το, εδώ μπροστά μας. Μπορούμε να το ψαχουλέψουμε, να το αγγίξουμε, να το αντικρύσουμε επιτέλους, έτσι συμπαγές, μονολιθικό, βαθιά ανθρώπινο. Τώρα, πεπεισμένοι για την ύπαρξή του. Δεν είναι ονειροφαντασίες μας. Δεν είναι η ιδέα μας. Δε σημαίνει ότι, επειδή εμείς δεν μπορούμε να το περιγράψουμε, δεν μπορούν και οι άλλοι: η Γυναίκα. Η συνθέτρια. Το κατάφερε. Μπορούμε πια, εμείς οι θεατές να φύγουμε ξαλαφρωμένοι. Το είδαμε το μαύρο. Το χορτάσαμε. Είπαμε. Μέχρι τα κόκκαλα. Τώρα, που αγγίξαμε το μαύρο, που το ξεχωρίσαμε, θα πάψει να θολώνει τα άλλα χρώματα. Και τους καθρέπτες μας. Τώρα μόνο τα ανόθευτα χρώματά μας θα λάμψουν. Ίσως και εκτυφλωτικά.

Οι παρέες έξω από το συναυλιακό χώρο τιτιβίζουν. Πολύχρωμα και λαμπερά. Με σποραδικές νότες ανακούφισης.

7 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

να υποθέσω ότι στο πρώτο μέρος οι ακροατές είχαν μια αγχωτική επαφή με το "υψηλό" της τέχνης και στο δεύτερο άρχισαν να χαλαρώνουν με το "ωραίο" της;

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Κανένα υψηλό. Η ομορφιά της Λένας Πλάτωνος είναι η ρεαλιστικότητά της. Ούτε καν η πρωτοτυπία της, αφού διόλου πρωτότυπη δεν είναι. Εκφράζει συναισθήματα γνωστά σε όλους μας.

Απλά στο δεύτερο μέρος διατηρεί ακόμα μία κάποια παραμυθία.

Η χαλάρωση επ'ουδενί δεν έρχεται εντός του συναυλιακού χώρου. Μόνον όταν απομακρυνθείς από αυτόν. Ως ανταμοιβή για το ότι άντεξες να παραστείς.

Αυτά τα..."υψηλά", που εν τέλει αποδεικνύονται αρκετά προσιτά και για εμάς τους χαμηλούς θνητούς.

Καλώς τον.

enteka είπε...

τέλεια περιγραφή

(τιτιβίσαμε κι εμείς στο τέλος)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ξέρεις, ίσως έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον ότι παρακολούθησα τη συναυλία όντας εντελώς άγραφο χαρτί. Πέρα από μία φωτογραφία της Λένας Πλάτωνος και 3 τραγούδια της στο youtube δεν είχα ακούσει ποτέ άλλοτε τη δουλειά της-εκτός βέβαια από τη Λιλιπούπολη. Η ενηλικίωση μερικές φορές αργεί.

Χαίρομαι που κάτι σου είπε η καταγραφή.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
worldcity είπε...

δεν ονομάζεται ενηλικίωση, αλλά καθαρή ματιά

οι προσωπικές μυθολογίες μερικές φορές είναι εμπόδιο για όλους

- όχι όμως για εσάς, στο πλούσιο κείμενο σας

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Σήμερα το πρωί το τρίχρονο αγόρι μου ήθελε να παίξουμε. Πόλεμο, όπως πάντα θέλουν, ακόμα και οι εκκολαπτόμενοι άντρες.

Ήμουν λοιπόν αναγκασμένη να παίξω μαζί του. Εκείνος έγινε spiderman και εγώ διάλεξα το ρόλο του χαλκινου άτρωτου γίγαντα, του Τάλω. Νόμιζα πως πήγα καλά εξοπλισμένη. Όμως το αγόρι μου έβγαλε ένα βέλος και μου έριξε. Και όταν του είπα πως δεν μπορεί να διαπεράσει το χάλκινο σώμα μου, με κοίταξε κατάματα και πολύ σοβαρά μου είπε, δεν κατάλαβες μαμά, το βέλος μου είναι από νερό και θα σε σκουριάσει.

Έτσι ο Τάλως έπεσε κάτω, γιατί ήταν πολύ λίγος για να καταλάβει ότι δε θα έπεφτε βέβαια από σιδερένια βέλη από το τελευταίο απύθμενα τρυφερό χάδι του νερένιου βέλους. Και τώρα τι;

Είχα πάρει την απόφαση να κλείσω τον υπολογιστή και να μην τον ξανανοίξω, αλλά πάλι, είμαι πολύ λίγη για να το υλοποιήσω.

Σκέφτομαι, ότι τελευταία ελπίδα του Τάλω είναι να εγκαταλείψει το χάλκινο σώμα του και να κρυφτεί για όσο αντέξει στο νερένιο βέλος. Ίσως αν το κάνει αυτό, να καταλάβει λιγουλάκι το spiderman και να τον κρατήσει ελάχιστα ακόμα κοντά. Αν, και ασφαλώς γνωρίζω, ότι για τον ίδιο τον spiderman, δεν έχει καμία σημασία.