Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Κρυφτό


Siona Benjamin. Finding Home

«Η στιγμή, όταν βγαίνεις λίγο έξω από το ρόλο και κοιτάς για κάποια κλάσματα δευτερολέπτου το θεατή κατά πρόσωπο και αυτός νοιώθει την αμηχανία, αν έχει να αντιμετωπίσει το ρόλο ή εσένα τον ίδιο.»
Γιώργος Τζωρτζής

-Θέλεις να παίξουμε κρυφτό; Οι τέσσερεις μας. Εσύ, εγώ και οι ρόλοι μας. Έλα, μη ντρέπεσαι. Είναι εύκολο, ξέρεις.

-Όταν φοβάσαι τον εαυτό σου, θα κρύβεσαι πίσω από το ρόλο σου. Πολύ δύσκολα θα σε ανακαλύψει εκεί. Ο Εαυτός σου, εννοώ. Ο Ρόλος ανέκαθεν ήταν μία καλή κρυψώνα.

-Όταν φοβάσαι εμένα, θα κρύβεσαι πάλι πίσω από το Ρόλο σου. Ναι, ναι, αυτόν που τόσο καλά υποδύεσαι από τότε που έπαψες να είσαι παιδί. Τη σμίλευσες καλά την κρυψώνα σου σε όλη την ενήλικη ζωή σου. Με κάθε δυνατή μανιέρα. Αλίμονο.

-Το ίδιο θα κάνω και εγώ. Όταν φοβάμαι-σχεδόν πάντα δηλαδή-θα κρύβομαι. Πίσω από το δικό μου Ρόλο. Σε συμβουλεύω να πλάσεις και κανά δυο εφεδρικούς, για να καλύπτεται πλήρως η προσωπικότητά σου με όλη της την πολύπλευρη ανάπτυξη. Προσωπικά, διαπίστωσα ότι δε με χωράει ένας μόνον ρόλος, με στένευε λιγάκι.

-Αυτοί είναι οι κανόνες του παιγνιδιού. Πρόσεξε. Απαράβατοι. Το παιγνίδι αυτό παίζεται με τέσσερεις. Ή και παραπάνω. Μπορείς, είπαμε, να φέρεις μαζί σου και τους εφεδρικούς σου ρόλους. Μόνον αυτούς. Α, και μην ξεχάσεις τον Εαυτό σου. Ξέρω, ξέρω, έμαθες εν τω μεταξύ να του κρύβεσαι τόσο καλά, που τώρα ντρέπεσαι να τον δεις. Και αν τον δεις, θα τον αναγνωρίσεις άραγε; Ή θα τον περάσεις για ξένο;

-Τι είπες; Ότι παίζεις τόσα χρόνια κρυφτό με τον Εαυτό σου, που τον μπερδεύεις με το Ρόλο σου; Ποιος είναι ο Εαυτός και ποιος ο Ρόλος; Ναι, συμβαίνει μερικές φορές. Έχεις προσέξει στα πολύ ερωτευμένα ζευγάρια πως τα χέρια τους μετά από χρόνια μοιάζουν; Κάτι τέτοιο εννοείς; Όχι;

-Μη μου πεις ότι αγαπάς το Ρόλο σου πιο πολύ από τον Εαυτό σου; Ναι; Και ότι ανάγκασες τον Εαυτό σου να μοιάζει με το Ρόλο σου; Έλα, δεν πειράζει. Εκπολιτισμός λέγεται αυτό. Είσαι πολιτισμένος. Αυτό είναι όλο. Στάσου μια στιγμή να σε σιάξω. Ένα φύλλο κισσού ξέμεινε μπλεγμένο στα ανάκατα μαλλιά σου. Από τότε που έτρεχες με βλέμμα αλλοπαρμένο στα βουνά.

-Πώς ούτε εκεί είναι το πρόβλημα; Τι; Να μη σου πειράξω αυτό το τελευταίο φύλλο κισσού; Πώς; Τον Εαυτό σου τον βρήκες, αλλά δεν ξέρεις αν θα αναγνωρίσεις τώρα το Ρόλο σου; Τον παραμέλησες εν τω μεταξύ κατά την αναζήτηση του περιβόητου Εαυτού και πρέπει τώρα να σου δείξω μια φωτογραφία του, μπας και θυμηθείς κομμάτι πώς ήτανε και αρχίσεις πάλι να τον εκλεπτύνεις; Καλά, καλά. Εντάξει. Άσε και το φύλλο του κισσού στα μαλλιά, αφού επιμένεις. Καλύτερα. Σου δίνει και αέρα εξωτικής ομορφιάς. Όχι όμως και ολάκερο στεφάνι! Θα παραήτανε φολκόρ. Αλλά σιάξε λίγο το χαμόγελό σου. Να κάθεται καλύτερα στο Ρόλο σου. Να, κοίτα τη φωτογραφία. Βλέπεις πως ήτανε παλιά; Αστραφτερό μονίμως. Κάνε τέλος πάντων ό,τι νομίζεις. Αρκεί να παίξεις.

-Ά, ήρθατε τελικά; Τα καταφέρατε; Ωραία! Το ήξερα. Για σταθείτε μια στιγμή! Ποιος από τους δυο είναι ο Εαυτός σου και ποιος ο Ρόλος σου; Ζαβολιά! Αυτό δεν είναι στους κανόνες του παιγνιδιού! Απαιτώ να μου πεις ποιος είναι ποιος. Σιχαίνομαι την αμηχανία. Με αφήνει μετέωρο και δεν ξέρω τι να κάνω. Πού να πατήσω. Σε τι να πιστέψω. Λυπήσου με! Πρέπει να το ξεκαθαρίσεις. Ακόμα κι αν είναι να τους δώσεις στην τύχη τα ονόματά τους.

(Ήσυχα-ήσυχα πηγαίνει και κάθεται πίσω από ένα παραβάν. Από διπλανό πανομοιότυπο παραβάν βγαίνει ο άλλος, που καθόταν ήσυχα μέχρι τώρα και επαναλαμβάνει με ταραχή αυτολεξεί τα λόγια του πρώτου. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται μέχρι που οι δύο παίκτες μπερδεύουν τα παραβάν. Στο διόλου πρωτότυπο παιγνίδι που παίζουν εν αγνοία τους αναβάλλεται διαρκώς το τέλος και η νέα αρχή.)

2 σχόλια:

Tyler Durden είπε...

μας πάει στη συζήτηση με τις μάσκες, αλλά αναρωτιέμαι πόσες μάσκες μπορούμε να βγάλουμε χωρίς να κινδυνέψει ο πυρήνας του εαυτού μας, μια και όσο πιο βαθειές μάσκες βγάζεις, τόσο πιο επίπονη γίνεται η διαδικασία και στην τελική ίσως να καταστρέφουμε και τον εαυτό μας, μια και αυτή η μασκα αποτελεί αναπόσπαστο μερος του.

Ο περιπαιχτικός τόνος της ιστορίας αφορά μάλλον τις μάσκες που απομακρύνονται εύκολα με μικρό ψυχικό κόστος, κάτι σαν ένα τολμηρό παιχνίδι τύπου "αλήθεια ή θάρρος" που παίζαμε μικροί.

βρήκα και και μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση σχετικά με ηθοποιούς και καθρέφτες

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Την ίδια απορία έχω και εγώ...
Όσο για τον περιπαιχτικό τόνο, δεν αφορά τα προσωπεία που εύκολα βγαίνουν, αλλά την αδυναμία, ενίοτε να ξεχωρίσουμε τη μάσκα από τον εαυτό. Στον εαυτό μας ή στους άλλους.