Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Τα παιδιά μου τραβούν μια γραμμή στο χαρτί. Και το πετάνε.

Τα παιδιά μου τραβούν μια γραμμή στο χαρτί.
Και το πετάνε.
Τους λέω να κάνουν οικονομία.

Εγώ τραβάω μια γραμμή στους ανθρώπους.
Και τους πετάω.
Μου λένε να κάνω οικονομία.

Γιατί το χαρτί και οι άνθρωποι
-ως γνωστόν-
είναι άγραφα.
Εμείς θα ζωγραφίσουμε πάνω τους.

Ωραία ή άσχημα.

14 σχόλια:

worldcity είπε...

Οικονομία - κι ας βγει κι ένας πίνακας λιγότερος στο μέτρημα.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Πράγματι, οι άνθρωποι δε θα έπρεπε να είναι αναλώσιμοι. Απλά αναρωτιόμουν αν το να ζωγραφίζουμε πάνω τους μια μουτζούρα και να τους πετάμε τσαλακωμένους είναι θάρρος ή δειλία.

Φαίνεται πάντως πως για καταλήξει κανείς από εκεί που ξεκίνησε (Η μικρή κροκοσυλλέκτρια και ο Νεαρός Ψαράς)
http://paramythiakaiallatina.blogspot.com/2008/10/blog-post_27.html
πρέπει να κάνει μεγάλο κύκλο. Οι γνωστές περιδινίσεις.

Καλημέρα

Χρονοστιβάδα είπε...

Άκυρο (...θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος του ποιήματος, τώρα που το καλοσκέφτομαι).

worldcity είπε...

...θάρρος ή δειλία;
- ενίοτε είναι και ανθρώπινο

πολλές φορές αναρωτιέμαι αν, "εμείς" που αγωνιούμε γι'αυτό, αν εμείς το έχουμε αναπαράγει προς άλλους, αφήνοντάς τους να αναρωτιούντε με τη σειρά τους:

"θάρρος ή δειλία";

ενίοτε, ξέρετε, είναι και ανθρώπινο...

Υ.Σ.: φυσικά η πρόθεση του κειμένου σας είναι ξεκάθαρη, απλά είπα να προσθέσω και την σκέψη μου

Υ.Σ.: το "εμείς θα ζωγραφίσουμε πάνω τους" είναι ασύλληπτο. Ως θέση. Ως συνείδηση.

Υ.Σ.3: θεωρώ ότι είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν αφήσω το πρώτο σχόλιο είχα διαβάσει το κείμενο σας "Η μικρή κροκοσυλλέκτρια και ο Νεάρος Ψαρράς"
- δεν είναι;

ευχαριστώ

worldcity είπε...

...και νομίζω ότι αυτό το κείμενο σας έρχεται να συμπληρώσει, να επιστεγάσει το προηγούμενο σας, την "Καρυάτιδα"

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Χρονοστιβάδα,
άκυρο ναι, αλλά αναρωτιόμουν για την σχετική ευκολία που ακυρώνουμε τους ανθρώπους ή καταστάσεις για ποικίλους λόγους.

Είναι τελικά λίγο σαν να πας στον πόλεμο και να δέχεσαι εκ του ασφαλούς ως στρατηγός εκ των προτέρων τις μεγάλες απώλειες σε έμψυχο υλικό. Φυσικά κανείς δεν είπε ότι σε όλες τις περιπτώσεις θα είμαστε στρατηγοί. Συχνά είμαστε εμείς το έμψυχο υλικό. Για την ακρίβεια οι "ρόλοι" του στρατηγού και του αναλώσιμου φαντάρου εναλλάσσονται διαρκώς.

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Worldcity,
η τρίτη λοιπόν απάντηση. Ούτε θάρρος ούτε δειλία, αλλά το ανθρώπινο. Το ανθρώπινο θάρρος ή η ανθρώπινη δειλία; Πώς να εννοήσει κανείς ένα επίθετο δίχως το ουσιαστικό που το προσδιορίζει; Ο λόγος και η λογική αδυνατούν. Ένας πίνακας του Ερνστ όμως ή μια "ομιλούσα" σιωπή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου μπορούν. Καταλαβαίνω λοιπόν τι λέτε.

ΥΣ1: Μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι δεν είναι τυχαίο πως αναφέρω το "Η μικρή κροκοσυλλέκτρια και ο Νεάρος Ψαρράς", αλλά μάλλον είναι. Έτσι δεν είναι;
Ας μην ξεχνάμε ότι ολόκληρος Καρούζος και είναι αμφίβολο αν σε όλη του τη ζωή κατάφερε να άρει το ερωτηματικό.

ΥΣ2: "νομίζω ότι αυτό το κείμενο σας έρχεται να συμπληρώσει, να επιστεγάσει το προηγούμενο σας, την "Καρυάτιδα"

Βοηθείστε. Παρόλο που πρόκειται για δικά μου πονήματα, αδυνατώ να συλλάβω τη σύνδεση. Φαντάζομαι ότι αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να δημοσιεύσει κανείς τα όποια γραπτά του: Να συνδεθούν τα κομμάτια του σπασμένου καθρέπτη.

ΥΣ3:Σας ευχαριστώ...

worldcity είπε...

περί "επιστεγάσματος":

Η "Καρυάτιδα" φαίνεται να ευθυγραμίζεται στο "Ο Χωρισμός", στο "Σε λυπάμαι, γιατί ο Θεός σου κάνει ό,τι θέλει" και στο "Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις".

στην ενότητα, κατ'εμέ, αυτών των κειμένων, αυθαίρετα, εγώ, θα έδινα το τίτλο "εμείς θα ζωγραφίσουμε πάνω τους - αυτοί θα ζωγραφίσουνε πάνω μας"

Σκέφτομαι ότι το "Τα παιδιά μου τραβούν μια γραμμή στο χαρτί. Και το πετάνε" θα μπορούσε να είναι η τελευταία ή η πρώτη παράγραφος σε κάθε ένα από αυτά τα κείμενα

ζητώντας, με τον τρόπο αυτό, από όλες τις πλευρές, (επί)γνώση, κατανόηση και προπαντός, οικονομία - έτσι, μ'αυτόν τον τρόπο, δεν υπάρχει πια ανάγκη για τα ουσιαστικά "θάρρος" και "δειλία" δίπλα στο επίθετο

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Ένα βλέμμα βαθύ είναι σημαντικό. Ένα βλέμμα νηπενθές είναι το παν.

Το μώλυ, το νηπενθές φάρμακο της Οδύσσειας, λέγεται ότι είχε μαύρες ρίζες, που πολύ δύσκολα ξεριζώνονταν και πάλλευκο άνθος.

Το θέμα επαρκώς μελετημένο. Εκείνο που δεν είχε ανακαλυφθεί, είναι ότι το μώλυ ήταν νηπενθές και για τους δύο, και για τον Οδυσσέα και για την Κίρκη.

Ξέρετε, νιώθω πολύ γαλήνια. Τώρα ξέρω πώς να φύγω από τον "Αστερισμό του πιγκουίνου", αλλά να απολαύσω την επάνοδο της Περσεφόνης.

Χρονοστιβάδα είπε...

Καλημέρα σας, αγαπητοί μου !!!
Μάλλον παρεξηγήθηκε το λακωνικό σχόλιό μου, γι αυτό κι επανέρχομαι. Αυτό που εννοούσα σχετίζεται εν πολλοίς με την υποσημείωση του worldcity ..."Το "εμείς θα ζωγραφίσουμε πάνω τους" είναι ασύλληπτο. Ως θέση. Ως συνείδηση."
Φύσει αδυνατώ και θέσει αρνούμαι ν' αποδεχτώ "Επικτήτιους" διαχωρισμούς και μηδενιστικούς αφορισμούς Νιτσεϊκού τύπου. Τι πάει να πει, δηλαδή, "Εγώ τραβάω μια γραμμή στους ανθρώπους / Και τους πετάω./.../Γιατί το χαρτί και οι άνθρωποι /.../είναι άγραφα. Εμείς θα ζωγραφίσουμε πάνω τους." ???
Ποιός είμαι ΕΓΩ που τραβάω μια γραμμή σους ανθρώπους? Ποιοί είμαστε ΕΜΕΙΣ που θα ζωγραφίσουμε πάνω τους? Είμαστε κάτι άλλο από άνθρωποι, δηλαδή "άγραφα χαρτιά" ΚΑΙ εμείς ? Δηλαδή, άγραφα χαρτιά θα ζωγραφίσουν πάνω σε άγραφα χαρτιά ?... ιιιιιιιιιιγγγγγγκκκκκκκ... ΑΚΥΡΟ !!! :-)
Ή μήπως οι άνθρωποι χωρίζονται σε κοντυλοφόρους και άγραφα χαρτιά ? Αν είναι έτσι, ποιοί είναι ποιοί ? Και ποιός είναι εκείνος που θα πει με βεβαιότητα ποιοί είναι ποιοί ? Για κείνους που δεν αισθάνονται ούτε "άνθρωποι κοντυλοφόροι" ούτε "άνθρωποι άγραφα χαρτιά", αλλά απλώς άνθρωποι, όλο αυτό, ως θέση, είναι... ΑΚΥΡΟ !!! :-)
Το πρόβλημα με τη φιλοσοφική σκέψη (...κατ' εμέ πάντα, γιατί για άλλους μπορεί να μην υφίσταται) είναι πως, όταν φτάνει σε ανώτερα επίπεδα, παύει να είναι "συμβατή" με το ανθρώπινο. Είναι σαν ο φιλόσοφος να εξαιρεί τον εαυτό του από την ανθρωπότητα... να τη στήνει απέναντί του ή -ακόμα χειρότερα- να την κοιτάζει αφ' υψηλού, καταλήγοντας σε φιλοσοφικούς (...άρα και κοινωνικούς) διαχωρισμούς... εκλεκτικισμούς-ελιτισμούς, εγωτισμούς, υπερατομισμούς και άλλα δεινά...

Χρονοστιβάδα είπε...

ΥΣ: Μπαίνω -κι εγώ- στον πειρασμό να ρωτήσω: Είναι συμπτωματική η αναφορά της "ομιλούσας" σιωπής του Μαξ Έρνστ ? :-)
Αν ναι, θα φάω μια χούφτα μύγες... απ' αυτές που βαλσαμώνουν το βαλς :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Αχ, αυτές οι παρανοήσεις, όταν δεν είναι υποτιθέμενες, αλλά πραγματικές...

Καλή μου Χρονοστιβάδα,
μη μπλέκεις με τόσο λογικές αναλύσεις. Στην περίπτωση αυτή καλύτερα να αφουγκραστείς. Τι να αφουγκραστείς;

Ότι ούτε η απαρχή, ούτε η κατάληξη είναι ο ελιτισμός. Δεν πιστεύω σε ανθρώπους κονδυλοφόρους και σε ανθρώπους tabula rasa και αν αυτό δεν είναι μέχρι τούδε ορατό, έχω αποτύχει παταγωδώς.

Αντιθέτως πιστεύω ότι ακόμα και σε μία σχέση μαθητή-δασκάλου ή γονέα-παιδιού, αμφότεροι διδάσκονται και κυρίως ο δάσκαλος και ο γονιός. Άλλα πράγματα και πολλές φορές πιο σοβαρά από αυτά που επιχειρεί να μεταγγίσσει ο δάσκαλος ή ο γονιός.

Το θέμα είναι ότι συχνά, είτε Εγώ(το γενικό Εγώ), είτε Εσύ(το γενικό εσύ) διακόπτουμε βίαια αυτήν την αλληλεπίδραση, πριν προλάβει να χτιστεί μια σχέση. Γιατί μία υγιής σχέση χτίζεται με ισοδύναμη συνεισφορά(ίσως σε διαφορετικούς τομείς, αλλά ισοδύναμη) του Εγώ και του Εσύ. Ούτε ανώτερος ούτε κατώτερος κανείς. Ο καθείς ζωγραφίζει, επιδρά, αφήνει το στίγμα του, διαμορφώνει τον άλλο στο μέτρο και τον βαθμό που διαμορφώνεται και ο ίδιος. Και αντίστροφα.
Η δε ζωγραφιά του Εγώ στο Εσύ και του Εσύ στο Εγώ μπορεί και κάποιες φορές να είναι μουντζούρα. Όμως ακόμα και αυτή διαμορφώνει.

Εδώ είναι τώρα το θέμα του ποστ, ότι δεν πετάμε όλο το χαρτί, όλο τον άνθρωπο δηλαδή, επειδή από παρανόηση, αδεξιότητα, πάθος έκανε απλά μία μουντζούρα. Και βεβαίως αντίστροφα, αν εμείς για ανάλογους λόγους πατήσουμε με τα επιτηδευμένα παπούτσια ή τα χοντροπάπουτσα μας στο χαρτί του άλλου, οφείλει (αν όντως θέλει υγιή σχέση)αυτός ο άλλος, από ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ(κατά Worldcity η χρήση του όρου)συμπόνοια να μην μας τσαλακώσει και να προχωρήσει έτσι εύκολα στο επόμενο άγραφο χαρτί.

Αυτός βέβαια είναι ο λόγος που δε θα σε ταϊσω μια χούφτα μύγες για τη ρετσινιά του ελιτισμού, αφού ο΄πως μάλλον θα έχεις καταλάβει η αναφορά στον Μαξ έρνστ και στην "ομιλούσα σιωπή" δεν είναι διόλου τυχαία.

Και κάτι τελευταίο στην ερώτησή σου ποιοι είμαστε ΕΜΕΙΣ.

ΕΜΕΙΣ είμαστε ΕΓΩ και ΕΣΥ,

και σίγουρα το δικό μου ΕΜΕΙΣ δεν έχει καμμία σχέση με το άλλο το

ΕΜΕΙΣ που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του μόνον αντιπαραρατιθέμενο στο ΑΥΤΟΙ(οι κατώτεροι, ανάξιοι κ.τ.λ. κ.τ.λ.)

Και για να ξεθυμάνω εντελώς και να συνεχίζω να ζωγραφίζω και ταυτόχρονα να δέχομαι να ζωγραφίζεις στο χαρτί μου,
ξέρω ότι απέτυχα να το κάνω ορατό,
αλλά απευθύνεσαι σε άνθρωπο,
που θεωρεί τους μεγαλύτερους δασκάλους του τα νιάνιαρά του.

Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, ούτε "ανώτερος διαλογισμός", ή κουλτούρα να φύγουμε:
Είναι απλά η ίδια η ζωή.

ΥΣ: Πίστεψέ με, τις μύγες τις κρατώ για τους άσπονδους εχθρούς. Ποτέ για τους άσπονδους φίλους. :-))

Χρονοστιβάδα είπε...

Προς Θεού, Κλεοπάτρα μου, μην το παίρνεις προσωπικά :-) Δεν μου πέρασε καν απ' το μυαλό να κρίνω εσένα σαν άνθρωπο και τις απόψεις σου (...που πίστεψέ με κι εσύ με τη σειρά σου και μην ανησυχείς γι αυτό, είναι ή γίνονται μετά από συζήτηση, απόλυτα σαφείς) αλλά ακόμα κι αν είχα ποτέ παρόμοια διάθεση και για οποιονδήποτε, δεν θα το έκανα βασιζόμενη σε ένα μόνο και δει επιγραμματικό ποστ. Αυτό που έκρινα είναι η φράση που έβαλα στα εισαγωγικά. Σ' αυτήν και μόνο έβαλα το Χ, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, για τους λόγους που αναφέρεις κι εσύ παραπάνω. Κανένας άνθρωπος δεν είναι άγραφο χαρτί και κανένας δεν είναι μονάχα κοντυλοφόρος. Μουτζουρωμένοι, αν θες, ναι... μουτζουρώνουμε/ μουτζουρωνόμαστε και σβήνουμε/ σβηνόμαστε. Ο άνθρωπος που δέχεται τη μουτζούρα μας σήμερα, αύριο μπορεί να τη σβήσει και στη θέση της να ζωγραφίσει ή ν' αφήσει να του ζωγραφίσουν άλλες μουτζούρες ή αριστουργήματα. Το ίδιο κι εμείς τη δική του, αν αύριο δούμε ότι δε μας πάει... ότι μας πονάει, μας ασχημαίνει, μας ενοχλεί. Δεν πετάμε όμως και δεν μας πετούν... κανένας άνθρωπος δε μπορεί να το κάνει αυτό σε άνθρωπο (...ή και άλλο ον). Ακόμα κι ένας δολοφόνος, μπορεί ν' αφανίσει αυτό που είμαστε, αλλά ποτέ αυτό που υπήρξαμε... η συνείδηση και κυρίως η μνήμη, χαράζουν ανεξίτηλες "μουτζούρες". :-)

ΥΓ 1ο Χαίρομαι πολύ που ξεθύμανες :-)

ΥΓ 2ο Για τον πίνακα του Έρνστ ρώτησα, επειδή γίνεται γι αυτόν εκτενής αναφορά σ' ένα ιστολόγιο που έφτιαξε πρόσφατα ο δάσκαλός μου στη ζωγραφική και στο οποίο συμμετέχουν ως συγγραφείς και κάποια μέλη των εργαστηρίων που διδάσκει :

http://huepaw174-geo61.blogspot.com/2009/10/blog-post.html?showComment=1256067099073#c1415308528495148815

... λέω, έχει γούστο να είμαστε και συμμαθήτριες :-)

Κλεοπάτρα και Μινγκ είπε...

Mπορεί η μνήμη και η συνείδηση να διατηρούν ό,τι γράφτηκε στα ανθρωπινα χαρτιά, αλλά αν κάποιος αποσύρει το χαρτί του ή αρνηθεί να συνεχίσει να "γράφει" στο χαρτί του άλλου, τότε η διακοπή εγγράφεται ως απώλεια: κάτι σαν κύηση που διακόπηκε. Ποτέ δε θα μάθεις τι μωρό θα γεννιόταν. Απλούστατα γιατί δε γεννήθηκε.

Σχετικά με την ερώτησή σου μήπως τυχόν είμαστε και συμμαθήτριες, θα ήταν ευχής έργον, αλλά δηλώνω παντελώς ανίκανη για πρωτότυπα ζωγραφικά έργα. Μετά πολλών βασάνων και κόπων ένα πορτραίτο μιας γυναίκας του Ελ Γκρέκο αντέγραψα πριν πολλά χρόνια, επειδή είχε εντυπωσιασθεί σφόδρα. Πέραν τούτου ουδέν. Μα ουδέν.

Χαιρετώ την πολύτιμη άσπονδη φίλη μου.